องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 265

หลี่เหวินจวินสีหน้าแย่ เอ่ยเสียงหนักด้วยอารมณ์เดือดดาล

“เสียดายที่ไม่มีหลักฐาน ไม่อย่างนั้นข้าจะทำให้ตระกูลโจวหายไปจากเมืองหลวงเสียเดี๋ยวนี้เลย! บัดซบจริง ๆ ต่ำช้ายิ่งนัก!”

นางโกรธแล้ว!

คิดไม่ถึง ตระกูลโจวจะใช้วิธีสกปรกเช่นนี้!

แต่จับพิรุธของพวกเขาไม่ได้ มิอาจเอาความ!

หลี่เหวินจวินจัดการลำบาก

ทว่า...

หลี่จุ่นมองนาง ยิ้มเย็นพูดว่า “หลักฐานหรือ ต้องใช้หลักฐานอะไร พวกเราตระกูลหลี่ทำอะไรจำเป็นต้องใช้หลักฐานหรือ”

หลี่เหวินจวินอึ้งไปเล็กน้อย นางมองหลี่จุ่น ถามด้วยความตะลึงและสงสัย

“ความหมายของเจ้าคือ...”

รอยยิ้มของหลี่จุ่นกว้างมากขึ้น พูดเป็นเหตุเป็นผล “พี่หญิง อย่าลืมสิ แผ่นดินนี้แซ่หลี่ เป็นแผ่นดินของตระกูลหลี่เรา พวกเราคือผู้กุมอำนาจสูงสุด! ทำอะไรจำเป็นต้องใช้หลักฐานด้วยหรือ”

หลี่เหวินจวินใบหน้าเปลี่ยนสี รีบพูดอย่างร้อนรน

“น้องหก ระวังคำพูดด้วย! พวกเราคือผู้กุมอำนาจก็จริง แต่จะใช้อำนาจในมือง่าย ๆ ไม่ได้! ประชาชนเป็นสำคัญ จ้าวเป็นรองจากแผ่นดิน นี่คือวจีพจน์ของคนโบราณ ถ้าให้เสด็จพ่อได้ยินคำพูดของเจ้า ต้องตบปากแน่!”

หลี่จุ่นส่ายหน้า ยิ้มตอบ “พี่หญิง ท่านเข้าใจความหมายของข้าผิดแล้ว”

หลี่เหวินจวินไม่พูด ขมวดคิ้วมองเขา

คิดไม่ถึงว่าหลี่จุ่นจะพูดถ้อยคำเช่นนี้ออกมาได้ ถ้าคนประสงค์ร้ายได้ยินถ้อยคำเมื่อครู่ ผลลัพธ์ยากจะคาดเดา

หลี่จุ่นอธิบายทันที “พ่อลูกตระกูลโจวทำผิดมากมาย ใช้วิธีการต่อสู้ต่ำทรามเช่นนี้ ท่านคิดว่าพวกเขาอาศัยใครเล่า ยังมิใช่กั๋วจิ้วหรือ ถ้าพวกเราใช้ฐานะของราชวงศ์ต่อกรกับตระกูลโจวโดยตรง ย่อมตกเป็นรอง จะถูกคนจับผิดว่าใช้อำนาจรังแกคน แต่ถ้าต่อกรกับกั๋วจิ้ว นั่นมันไม่เหมือนกัน”

หลี่เหวินจวินฉลาดเพียงใด พอได้ยินหลี่จุ่นพูดแบบนี้ นัยน์ตางามตกตะลึง เป็นประกายฉับพลัน ตระหนักได้เดี๋ยวนั้นและพูดว่า

“ความหมายของเจ้าคือ ให้กั๋วจิ้วจัดการตระกูลโจวหรือ!”

หลี่จุ่นผงกหัวเล็กน้อย แววตาเย็นเฉียบพูดว่า

“พ่อลูกตระกูลโจวแตะต้องผลประโยชน์เรา ข้าจะยอมยุติเท่านี้ได้อย่างไร พวกเขาอวดฉลาด นึกว่าหาพวกเดนตายมาแล้วก็ผละเรื่องให้พ้นตัวได้ แต่พวกเขาลืมไปว่ากำลังกระตุกหนวดตระกูลหลี่เราอยู่ หาเรื่องกับผู้กุมอำนาจ!”

“ผู้อยู่เบื้องล่างขัดผู้อยู่เบื้องบน ต้องชดใช้! พี่หญิงไปหากั๋วจิ้ว ให้กั๋วจิ้วรู้ว่าพวกเราโกรธมาก ข้าก็อยากดูสิว่ากั๋วจิ้วจะเลือกแตกหักกับตระกูลหลี่เรา หรือเลือกทิ้งตระกูลโจว”

หลี่จุ่นในเวลานี้ ดวงตาล้ำลึกชวนให้คนครั่นคร้าม!

หลี่เหวินจวินมองน้องหกที่ร่าเริงแจ่มใสว่านอนสอนง่ายอ่อนโยนเหมือนแกะตลอดมาคนนี้ของตัวเอง ราวกับได้รู้จักเขาเป็นครั้งแรก

“พี่หญิง เป็นอะไรไปหรือ ทำไมมองข้าอย่างนี้ล่ะ”

หลี่จุ่นรู้อยู่แล้วว่าท่าทางแผนลึกแบบนี้ของตัวเองทำให้หลี่เหวินจวินตกใจ แต่ยังทำเป็นใสซื่อบริสุทธิ์

หลี่จุ่นนั่งอยู่ที่โต๊ะหิน ตรงหน้ามีหมากวางอยู่ ทันใดนั้น เบื้องหน้าแวบเดียวก็เห็นคนงามในชุดสีขาวปรากฏอยู่ตรงหน้า หลี่จุ่นยิ้มพูดแบบไม่เงยหน้า

“เจ้ามาแล้วหรือ ห้องครัวเก็บเต้าฮวยเอาไว้ให้เจ้า เดินหมากกับข้าแล้วกินไปด้วยเถอะ”

เจียงเยว่ฉานเดินมานั่งแล้วพยักหน้า

เช้ามาโจวจงก็ออกจากบ้าน และกลับตระกูลโจวด้วยสีหน้าไม่ดี ผลักประตูของโจวถงแล้วพูดเสียงหนัก

“ท่านพ่อ ล้มเหลวแล้ว!”

โจวถงที่กำลังเขียนตัวอักษร ควบคุมแรงมือไม่ได้ทันที ภาพอักษรที่เขียนได้ดีภาพหนึ่ง เกิดเส้นหมึกสีดำลาดเอียงฉับพลัน

โจวถงถามเสียงหนัก “เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงล้มเหลว!”

โจวจงหน้าตึง กัดฟันพูด “เหมือนพวกมันจะรู้แต่แรกแล้วว่าเป็นข้า รู้ว่าข้าจะลงมือ ก็เลยส่งคนมาแอบคุ้มครอง...ข้าเสียคนไป มีแค่ไม่กี่คนที่หนีกลับมาได้!”

โจวถงสีหน้าถมึงทึงทันที “อะไรนะ พวกมันรู้ได้อย่างไร แล้วเคล็ดลับนั่นล่ะ ได้มาหรือเปล่า!”

โจวจงส่ายหน้า พูดด้วยความโกรธแค้น “ท่านพ่อ พวกเราคิดผิดไป คน คนหมักเหล้าพวกนั้นไม่รู้เคล็ดลับอะไรเลย เคล็ดลับนั่นแบ่งออกเป็นส่วน ทุกกระบวนการจะให้คนหมักเหล้าหลายกลุ่ม นอกเสียจากเราจับนักหมักเหล้าทั้งหมดได้ มิเช่นนั้นไม่มีทางรู้เคล็ดลับได้เลย...”

โจวถงทิ้งตัวลงนั่งกับเก้าอี้ ขมวดคิ้วมุ่น

“เจ้าเก็บกวาดงานเรียบร้อยแล้วหรือ จะให้ใครรู้ไม่ได้!”