องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 269

โจวถงพยักหน้า

เมื่อก่อนจ้าวเสี่ยนก็เคยสงสัยเหมือนกัน แต่ไม่มีหลักฐาน ดังนั้นจึงทำอะไรพวกเขาไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจ้าวเสี่ยนก็ได้ผลประโยชน์ กอบโกยไปไม่น้อยเหมือนกัน

ดังนั้นถ้าจ้าวเสี่ยนทำให้พวกเขาสองพ่อลูกลำบากใจ เช่นนั้นก็คือตัดเส้นทางรวยของตัวเองอย่างไม่ต้องสงสัย กระทั่งอาจทำลายอนาคตของตัวเองด้วย ถึงขาข้างหนึ่งของคนพวกนั้นจะอยู่ในโลงศพมาตลอด ไม่มีอนาคตอะไรให้กล่าวถึง แต่ตระกูลจ้าวยังมีอนาคตอีกยาวไกล

สองพ่อลูกจับจุดอ่อนของจ้าวเสี่ยนได้ จึงไม่มีความกังวลสักเท่าไร ไปตามการนัดหมายอย่างสบาย ๆ

ครั้นถึงจวนกั๋วจิ้ว สองพ่อลูกก็ถูกนำไปยังห้องโถงหลักและสั่งให้คนอื่น ๆ ออกไปหมด

จ้าวเสี่ยนผู้อายุอานามเกินเจ็ดสิบมองสองพ่อลูก ยิ้มเอ่ยขึ้นว่า “พี่โจว ข้าได้ยินว่าเมื่อคืนหลงไถเกิดเรื่องหรือ”

“อะไรนะ มีเรื่องเช่นนี้หรือ” โจวถงทำหน้าตกใจ

โจวจงก็เหมือนกัน ยังรีบพูดอีกว่า “กั๋วจิ้ว ความหมายคือโอกาสของสลักดอกไม้เรามาถึงแล้วหรือ สวรรค์มีตาแท้ ๆ! ไม่รู้สิน่าว่าใครทำ ช่างเป็นวีรบุรุษจริง ๆ!”

โจวถงเสริมทันที “เกิดเรื่องก็ดีสิ จะได้เป็นภัยต่อสลักดอกไม้เราไม่ได้!”

พอเห็นสองพ่อลูกแสดงละครอย่างอดรนทนไม่ไหว กั๋วจิ้วจ้าวเสี่ยนก็หัวเราะเยาะฉับพลัน พอสองพ่อลูกนี้รู้ว่าเกิดเรื่อง คำพูดที่เอ่ยมีช่องโหว่มากมาย ไม่ปกปิดสักนิด ไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเลย

กั๋วจิ้วจ้าวเสี่ยนส่ายหน้าและถอนหายใจพูด

“เอาล่ะ อย่าเสแสร้งอีกเลย เดิมยังอยากพูดดี ๆ กับพวกเจ้า แต่ในเมื่อพวกเจ้าไม่เห็นข้าอยู่ในสายตา คิดว่าข้าเป็นคนโง่ เช่นนั้นก็ช่างเถอะ ข้าจะพูดตรง ๆ เลยแล้วกัน”

“น้องจ้าว เจ้าหมายความว่าอย่างไร” โจวถงน้ำเสียงเปลี่ยนทันที แต่ยังหน้านิ่ง

โจวจงขมวดคิ้วเล็กน้อย กลับพูดเรียบว่า

“กั๋วจิ้ว นี่ท่านพูดมีความนัยโดยนัยนะขอรับ”

น้ำเสียงเหน็บแนวนิด ๆ

จ้าวเสี่ยนมองสองพ่อลูกทีหนึ่ง สีหน้าเย็นชา เอ่ยเสียงหนัก

“ดูท่าพวกเจ้าคงเห็นข้าจ้าวเสี่ยนเป็นคนโง่จริง ๆ! ดีมาก!”

“มิกล้า!”

“กั๋วจิ้วกล่าวหนักไปแล้ว!”

สองพ่อลูกพลันพูด

แต่พวกเขายังนิ่งเฉยเหมือนเดิม

เมื่อก่อนจ้าวเสี่ยนก็เคยมีท่าทีอย่างนี้มาก่อน แต่ตอนหลังก็จบเรื่องไป ตาแก่นี่วางมาดไปอย่างนั้นเอง ทำท่าน่าเกรงขามไปอย่างนั้น!

ก็ให้เขาวางมาดไปเถอะ วางมาดสบายใจแล้ว อารมณ์ดีแล้ว เรื่องนี้ก็ผ่านไป สองพ่อลูกเข้าใจนิสัยของตาแก่คนนี้ดี รับมือได้สบาย ๆ