องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 274

อวี่เหวินจิ้งนิ่งสงบ พยักหน้าชืดๆ แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“กระหม่อมคิดว่าในเมื่อจิ่งอ๋องเป็นอัจฉริยะด้านโคลงกลอน ยากจะพานพบขนาดนี้ เช่นนั้นคิดดูแล้วในด้านเดินทัพทำสงคราม ก็ย่อมมีความคิดเห็นเป็นเอกลักษณ์ ฉะนั้นกระหม่อมจึงกล้าเสนอจิ่งอ๋อง!”

นี่...

ตรรกะนี้มันออกจะดูฝืนๆ ไปหน่อยนะ

วันนี้อวี่เหวินจิ้งผู้นี้ไม่ได้ดื่มมาเยอะจริงๆ ใช่ไหม?

หวังโส่วหนิงขมวดคิ้วในทันใด ขุนนางในราชสำนักคนอื่นๆ เองก็ฟังจนฉงน ประพันธ์กลอนได้ดีแล้วมันเกี่ยวอะไรกับทำสงครามเก่ง?

หลี่เหวินจวินรีบเอ่ยขึ้นว่า “ไท่ซือ ตามที่ท่านว่ามา ข้าเองก็พอมีความสามารถอยู่บ้าง เช่นนั้นเมื่อเทียบกับจิ่งอ๋องแล้วเหมาะกับการรับหน้าที่อันใหญ่หลวง นำทัพขึ้นเหนือมากกว่าใช่หรือไม่? อัจฉริยะด้านโคลงกลอนไม่เกี่ยวกับการเดินทัพทำสงครามกระมัง?”

วันนี้อวี่เหวินจิ้งเป็นบ้าอะไร?

ทำไมถึงจู่ ๆ ก็เสนอน้องหกขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล?

“นั่นน่ะสิ เหมือนจะไม่เกี่ยวอะไรกันเลย”

“ใช่แล้ว นี่มันพูดมั่วซั่วนี่?”

“ขาเดาว่าเช้านี้ไท่ซือคงจะดื่มมาสองไห...”

“เกรงว่าคงมีครึ่งจิน พูดขึ้นไร้เหตุผลสิ้นดี”

“มีเหตุผล”

ขุนนางในราชสำนักกระซิบกระซาบกันขึ้นมา

แต่ทว่า!

อวี่เหวินจิ้งยังคงมีสีหน้าแน่วแน่ เพียงแค่มองหลี่เหวินจวินทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นชืดๆ ว่า

“องค์หญิงพูดผิดแล้ว องค์หญิงเป็นสตรี สตรีนำทัพทำสงคราม ไม่สะดวกเป็นอย่างมาก ด้วยเหตุนี้จิ่งอ๋องจึงเหมาะกว่าพระองค์”

“ไท่ซือ ท่าน...” หลี่เหวินจวินขมวดคิ้ว ทว่ากลับพูดอะไรไม่ออกอีกเลย

หลี่เจิ้งที่อยู่บนบัลลังก์มังกรมองอวี่เหวินจิ้งอย่างลึกซึ้งทีหนึ่ง หลังจากนั้นไม่นึกเลยว่าจะพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะเอ่ยว่า

“เอาละ ความเห็นของไท่ซือข้าจะพิจารณาดู”

“เสด็จพ่อ นี่...”

หลี่เหวินจวินร้อนใจ รีบเอ่ยปากอยากจะให้หลี่เจิ้งปัดความคิดนี้ทิ้งไป ทว่าหลี่เจิ้งกลับโบกมือให้นางเงียบไป

จากนั้นหลี่เจิ้งก็มองไปที่เหล่าขุนนางแล้วเอ่ยว่า “เรื่องนี้หารือกันเพียงเท่านี้ก่อน พรุ่งนี้อัครมหาเสนาบดีจี้ที่ไปทัศนาจรจะกลับมาแล้ว ถึงเวลานั้นข้าจะหารือกับอัครมหาเสนาบดีจี้ให้ดีอีกครั้ง”

เมื่อทุกคนได้ยินสีหน้าก็เปลี่ยนไปในทันใด!

จี้จงชิงจะกลับมาแล้ว?