องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 284

วันที่ไซอิ๋วสองเล่มหลังเปิดขาย ร้านหนังสือจิงหงปิดประกาศออกไป!

หนังสือใหม่ของหลู่ซู่เหริน หนังสือนิยายห้องสินมหัศจรรย์ภูตผีปีศาจใหม่ทั้งหมด ร้านหนังสือจิงหงพยายามผลักดันอย่างสุดกำลัง!

เมื่อข่าวนี้แพร่สะพัดออกไป ก็ดึงดูดเสียงวิพากษ์วิจารณ์อย่างดุเดือดของผู้คนไม่น้อย!

“อะไรนะ?!” หนังสือนิยายใหม่ของหลู่ซู่เหริน? จริงหรือ?!

“หนังสือนิยายใหม่ของหลู่ซู่เหริน?!”

“ห้องสิน?!”

“หนังสือนิยายมหัศจรรย์ภูตผีปีศาจเล่มใหม่!”

“พระเจ้า จริงหรือ?”

“วันนี้ข้าเพิ่งจะเริ่มอ่านไซอิ๋วสองเล่มหลัง ตอนนี้ก็มีข่าวหนังสือนิยายใหม่ของหลู่ซู่เหรินแล้ว? นี่มันยอดเยี่ยมเกินไปแล้วหรือเปล่า?”

“หากเป็นของหลู่ซู่เหรินจริงๆ แถมยังเป็นภูตผีปีศาจอีก เช่นนั้นต้องสนุกอย่างแน่นอน!”

“ข้ารอไม่ไหวแล้ว!”

“หนังสือที่หลู่ซู่เหรินเขียน ต้องสนุกแน่นอน!”

“เจ้ามองออกได้อย่างไร?”

“ก็ใช้ตาดูน่ะสิ”

หนังสือนิยายใหม่ของหลู่ซู่เหรินที่ออกมา ย่อมได้รับเสียงวิพากษ์วิจารณ์สนั่นอยู่แล้ว ลือกันปากต่อปาก แพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว แต่จนใจที่ความเร็วในการเผยแพร่ไม่ได้เร็วขนาดนั้น ภายในเวลาสั้นๆ ไม่สามารถดึงดูดผลลัพธ์มหาศาลได้

วันต่อมา เสิ่นอวี้หมิงกับสวีจือชูยืนอยู่บนหอร้านหนังสือ มองคนไปมาด้านล่าง ชี้โบ้ชี้เบ้ไปที่ตรงประกาศที่ประตู เห็นได้ชัดว่าสนใจเป็นอย่างมาก

“เถ้าแก่ แม้ชื่อของหลู่ซู่เหรินจะดังกระฉ่อน ขอแค่รู้จักไซอิ๋วก็จะต้องรู้จักเขา แต่กำลังเผยแพร่ของเราไม่เพียงพอ ไม่สามารถทำให้ทุกคนล่วงรู้ภายในระยะเวลาสั้นๆ ได้” สวีจือชูเอ่ยขึ้นอย่างนึกเสียใจเล็กน้อย

“ใช่แล้ว ต้นฉบับก็ส่งมาตั้งนานแล้ว ดูท่าเราต้องเลื่อนไปขายสิ้นเดือนถึงจะได้” เสิ่นอวี้หมิงเองก็ค่อนข้างรู้สึกจนใจ

ครั้งก่อนที่ไซอิ๋วดังเปรี้ยงปร้างขึ้นมา นั่นก็เพราะเกี่ยวพันกับร้านเต้าหู้ตำรับจ้าว จึงแพร่หลายไปด้วยความรวดเร็ว ได้ยินมาว่าเนื่องจากความสัมพันธ์อันดีของหวังเยียนหรันกับจ้าวเฟยเอ๋อร์ ฉะนั้นจึงช่วยกัน

แต่ทว่าพวกเขากับร้านเต้าหู้ตำรับจ้าวไม่เคยมีไมตรีต่อกันเลย อย่างมากก็เป็นแค่ลูกค้าประจำของร้านเต้าหู้ตำรับจ้าว แต่ลูกค้าประจำมีถมเถไป พวกเขาไม่ได้มีไมตรีกันแม้แต่น้อย

อยากจะเลียนแบบหวังเยียนหรันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

นั่นจะเสียของเป็นอย่างมาก!

อีกอย่างหากทุบแล้ว วันข้างหน้าหวังเยียนหรันคงไม่คิดจะส่งเล่มต่อไปให้ร้านหนังสือจิงหงดำเนินการแล้วแน่ ด้วยเหตุนี้ครั้งนี้เขาต้องทำให้สำเร็จให้ได้!

จะให้หวังเยียนหรันดูถูกไม่ได้!

เสิ่นอวี้หมิงครุ่นคิด ในชั่วขณะยังไม่มีวิธีดีๆ อะไร ทำได้เพียงดูสถานการณ์ก่อน ดูว่าอาศัยแค่ลูกค้าของร้านหนังสือจิงหงจะแพร่ข่าวไปได้ถึงขั้นไหน

“เถ้าแก่ ข้าได้ยินข่าวดีมาข่าวหนึ่ง!”

วันต่อมาเสิ่นอวี้หมิงเพิ่งจะมาถึงร้านหนังสือ สวีจือชูก็มารับหน้าด้วยสีหน้าปลื้มปีติ ดูท่าจะเกิดเรื่องดีอะไรขึ้นแล้ว

“มีอะไรหรือผู้ดูแลสวี?” เสิ่นอวี้หมิงถามขึ้นด้วยความสงสัย

“เถ้าแก่ วันนี้ข้าไปกินเต้าหู้ที่ร้านตำรับจ้าว เห็นที่ประตูร้านตำรับจ้าวตั้งแผงลอยเอาไว้แผงหนึ่ง จนสุดท้ายได้รู้ว่าที่แท้ร้านตำรับจ้าวก็จัดทำสิ่งที่เรียกว่า ‘โฆษณา’ออกมา” สวีจือชูรีบอธิบาย

“โฆษณา? คือสิ่งใดหรือ?” เสิ่นอวี้หมิงฟังแล้วฉงนนิดหน่อย

สวีจือชูรีบเอ่ยขึ้นว่า “เถ้าแก่ ไม่ต้องสนใจหรอกว่านี่คือสิ่งใด ก็คือเพียงแค่เราให้เงินร้านตำรับจ้าว ร้านตำรับจ้าวก็จะช่วยพวกเราเผยแพร่ของของเรา เสี่ยวเอ้อร์ผู้นั้นได้ยินว่าข้าเป็นผู้ช่วยของร้านหนังสือ ก็รีบยกตัวอย่างเรื่องที่ยอดหญิงหวังให้ร้านตำรับจ้าวช่วยเผยแพร่ไซอิ๋วคราวก่อน ฉะนั้นข้าคิดว่า เราก็สามารถให้ร้านตำรับจ้าวแพร่ แพร่โฆษณานั่นให้เราได้ เผยแพร่ออกไปให้พวกเรา!”