องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 306

“เอ๊ะ”

เสิ่นเลี่ยตกตะลึง มองน้องสาวของเขาด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะพูดด้วยสีหน้างุนงง

“น้องพี่ เจ้าไม่อยากแต่งงานกับเขาไม่ใช่หรือ พี่จะไปบอกท่านพ่อ จากนั้นพี่กับท่านพ่อจะไปขอยกเลิกงานอภิเษกสมรสนี้ ไม่ว่าจะต้องแลกมาด้วยอะไรก็ตาม พี่จะไม่ยอมให้น้องได้รับความไม่เป็นธรรม!”

“ท่านพี่ ข้า ข้าไม่เคยบอกนะว่าข้าไม่อยาก...”

ใบหน้าของเสิ่นจิงหงเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม พูดเสียงอู้อี้ “ข้า ข้ากลับห้องก่อนนะ ท่านพี่กับท่านพ่ออย่าคิดเองเออเอง!"

ทันใดนั้น!

เสิ่นจิงหงก็วิ่งกลับไปที่ห้องด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ

เสิ่นเลี่ยลูบจมูกตัวเอง รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปาก หัวเราะในลำคอก่อนจะพูดว่า

“ยัยเด็กบ๊องของข้า ว่าแล้วเชียวว่าต้องชอบเขา”

หากเขาเป็นผู้หญิง เขาเองก็อยากแต่งงานกับจิ่งอ๋อง!

จริง ๆ แล้วชายผู้นั้นก็หน้าตาหล่อเหลาแถมยังมีความสามารถมากอีกด้วย!

“เพียงแต่…”

เสิ่นเลี่ยรู้สึกยินดีกับน้องสาวของเขา แต่ก็ถอนหายใจด้วยความรู้สึกกังวล

อย่างไรก็ตาม หลี่จุ่นเป็นท่านอ๋องและเป็นถึงองค์ชายด้วย แถมตอนนี้ยังถูกดึงเข้าไปร่วมวงสงครามแย่งชิง แม้แต่ตระกูลเสิ่นเองก็เข้าร่วมเช่นกัน นี่ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับน้องสาวของเขาเลย

เดิมทีตามความคิดของตระกูลเสิ่น ในอนาคตน้องสาวของเขาจะแต่งงานกับคนธรรมดา ถึงขนาดที่ไม่ใช่คนจากเมืองหลวง อยากให้นางอยู่ห่างจากความวุ่นวายของราชสำนักนี้!

ทว่า จู่ ๆ ฝ่าบาทก็รับสั่งกะทันหันทำให้เกิดความยุ่งเหยิงและสับสน แม้ว่าพ่อลูกตระกูลเสิ่นจะไม่เต็มใจแต่ก็ไม่มีหนหางอื่น

“น้องพี่ เจ้าไม่ต้องกังวล...พี่จะปกป้องเจ้าเอง ไม่ว่าใครก็ทำร้ายเจ้าไม่ได้!”

เสิ่นเลี่ยกำหมัดอันทรงพลังด้วยสายตาอันแน่วแน่!

จวนจิ่งอ๋อง

หลี่จุ่นกลับมาถึงหน้าประตูจวนอ๋อง หันหน้ามองไปยังจวนตระกูลเจียงที่อยู่ข้าง ๆ คิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไป ทว่าเห็นเพียงป้ายแขวนอยู่ที่ประตู

ป้ายเขียนว่านายหญิงออกไปทำธุระและยังไม่มีกำหนดการกลับมา ดังนั้นจึงไม่สะดวกที่จะต้อนรับแขก

ดูเหมือนว่าเจียงเยว่ฉานและหญิงสาวผู้ดุร้ายในชุดเขียวได้จากไปแล้วจริง ๆ ไม่รู้ว่าพวกนางไปที่ไหน ภายในใจเขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

กลับมาที่จวนอ๋อง หลี่จุ่นให้แม่ครัวทำซุปเห็ดหูหนูขาวให้เขา จากนั้นเขาก็เดินไปที่ลานบ้านก่อนจะนอนอาบแดดอย่างเกียจคร้าน

“ท่านอ๋อง”

หลังจากนั้นไม่นาน แม่ครัวสวมชุดกระโปรงเรียบง่ายแต่ยังคงมีเสน่ห์ เดินช้า ๆ มาด้านหน้าพร้อมชามซุปเห็ดหูหนูขาว และบรรจงวางซุปเห็ดหูหนูขาวลง

หลี่จุ่นพยักหน้า ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน ก่อนจะถามเบา ๆ

“ได้ข่าวอะไรไหม”

แม่ครัวพยักหน้าแล้วพูดเบา ๆ “กลุ่มอิทธิพลที่สามมาจากจวนไท่ซือ!”

อืม?!

หลี่จุ่นขมวดคิ้วสีหน้าเปลี่ยนไป แล้วค่อย ๆ พยักหน้า

แม่ครัวออกไปแล้ว!

หลี่จุ่นก็กินซุปเห็ดหูหนูขาวอยู่ แต่ในใจนั้นว้าวุ่นราวกับมีคลื่นกำลังโหมซัด!

“ที่แท้นี่ก็คือการโฆษณา!”

“พอดีเลย ข้ากำลังอยากจะแต่งเมีย ลองไปให้ตำรับจ้าวโฆษณาให้ดีไหม”

“อืม ข้าคิดว่าดีเลย!”

“สร้อยข้อมือของแม่ข้าหายไปก็สามารถไปโฆษณาที่นั่นได้ใช่ไหม”

“…”

ข่าวแพร่สะพัดไปตามท้องตลาดว่าตำรับจ้าวสามารถโฆษณาข่าวได้ ในขณะนี้หลายคนกำลังคุยกันเรื่องนี้ และมีคนจำนวนไม่น้อยที่ไปลองใช้ดู

คำว่า โฆษณา คำใหม่คำนี้แพร่กระจายไปทั่วทุกสารทิศในทันที และเป็นที่รู้จักของผู้คนมากขึ้น อันที่จริงร้านเต้าหู้นั้นเปิดอยู่ทั่วเมืองหลวง ที่ไหนมีร้านเต้าหู้ที่นั่นก็จะมีคนรู้

จ้าวเฟยเอ๋อร์ได้รับรายงานจากร้านสาขาว่า สถานการณ์จนถึงตอนนี้ดูเหมือนว่าเป็นไปค่อนข้างดี พวกเขาได้รับจองโฆษณาสารพัดอย่าง ลูกค้าก็ประทับใจมาก

แต่ก็มีการรายงานปัญหามาไม่น้อยเช่นกัน

บางสาขาได้รับโฆษณาตามหาแมวและสุนัขเยอะมาก ไม่รู้ว่าควรจะรับดีหรือเปล่า

จ้าวเฟยเอ๋อร์เจอแบบนี้ก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี แต่ก็รู้สึกเหมือนว่าไม่เป็นไร เพียงแค่ต่างไปจากเดิมเล็กน้อย

“ควรไปถามหลี่หลาง”

จ้าวเฟยเอ๋อร์แอบคิด

อีกอย่างนางเองก็เริ่มจะคิดถึงหลี่หลางนิดหน่อยด้วย...

ตกเย็นเมื่อเลิกงาน จ้าวเฟยเอ๋อร์จึงเรียกรถม้าและมุ่งตรงไปที่จวนจิ่งอ๋อง