องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 307

จ้าวเฟยเอ๋อร์นั่งรถม้ามาถึงใกล้ทางเข้าจวนจิ่งอ๋อง ทว่ายังไม่ทันเข้าไปก็ถูกเฉี่ยวเอ๋อร์ขวางเอาไว้

“คุณหนู พวกเรากลับกันเถอะ!” เฉี่ยวเอ๋อร์หอบแฮก ๆ เหงื่อท่วมหน้า

นางไปที่ร้านเต้าหู้ถนนบูรพามา หลังจากนั้นเมื่อรู้ว่าคุณหนูของนางกำลังมาที่นี่ ก็เลยใช้ทางลัดวิ่งมาทันที และในที่สุดก็หยุดคุณหนูไว้ได้สำเร็จ

“เฉี่ยวเอ๋อร์ เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไรเนี่ย เกิดอะไรขึ้น” จ้าวเฟยเอ๋อร์ลงจากรถม้าและรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นอาการเหนื่อยล้าของเฉี่ยวเอ๋อร์

ดวงตาของเฉี่ยวเอ๋อร์ซับซ้อนเล็กน้อย แล้วก็กัดฟันพูดว่า “คุณหนู พวกเราค่อยกลับไปคุยกันเถอะ”

จ้าวเฟยเอ๋อร์ส่ายหน้าแล้วพูด “ข้ามีเรื่องสำคัญจะคุยกับจิ่งอ๋อง ข้าไปหาเขาก่อน ไม่นานหรอก”

“ไม่ได้เจ้าค่ะ คุณหนู พวกเรากลับกันเถอะ…” เฉี่ยวเอ๋อร์ส่ายหน้าและคว้าคุณหนูของนางไว้ทันที เพื่อไม่ให้นางเดินไปต่อ

งานอภิเษกสมรสระหว่างจิ่งอ๋องกับคุณหนูเสิ่นได้กำหนดวันออกมาแล้ว ช่วงค่ำฝ่าบาททรงมีพระราชโองการ ทันทีที่ฮูหยินรู้ข่าวก็ให้นางรีบมาหาคุณหนูทันที ฮูหยินกลัวว่าคุณหนูจะรับไม่ได้เหมือนครั้งก่อน ดังนั้นจึงให้นางมาขวางคุณหนูไม่ให้ไปจวนจิ่งอ๋อง

จ้าวเฟยเอ๋อร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยและรู้ทันทีว่าเฉี่ยวเอ๋อร์กำลังปิดบังบางอย่างกับนาง ดังนั้นจึงถามทันที

“เฉี่ยวเอ๋อร์เกิดอะไรขึ้น เจ้ามาขวางข้าทำไม ท่านแม่ให้เจ้ามาขวางข้าใช่ไหม บอกข้ามาสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

“โอย คุณหนู เรากลับกันก่อนเถอะ เฉี่ยวเอ๋อร์ขอ...” เฉี่ยวเอ๋อร์พูดขอร้อง

กังวลจนแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว

หากให้คุณหนูรู้ว่ากำหนดวันอภิเษกสมรสแล้ว คุณหนูคงรับไม่ได้อย่างแน่นอน ขืนปล่อยให้นางเจอท่านอ๋องจิ่งก็จะยิ่งทำให้นางเสียใจมากขึ้นไปเสียเปล่า

จ้าวเฟยเอ๋อร์มองไปที่เฉี่ยวเอ๋อร์แล้วพูดว่า “เฉี่ยวเอ๋อร์หากเจ้าไม่บอกข้า งั้นเจ้าก็อย่ามาขวางทางข้า ข้าจะเข้าไปหาหลี่หลาง!”

น้ำเสียงของนางหนักแน่นอย่างไม่ต้องสงสัย!

“คุณ คุณหนู…”

เฉี่ยวเอ๋อร์เห็นว่าคุณหนูของตนเองเด็ดเดี่ยวและรู้จักนิสัยของนางดี ดังนั้นจึงรู้ว่าไม่สามารถหยุดนางได้ กัดฟันพูดเสียงทุ้ม

“คุณหนู วันอภิเษกสมรสของท่านอ๋องจิ่งและคุณหนูเสิ่นมีกำหนดการออกมาแล้ว ก็คือวันที่ 15 เดือนนี้…”

“วะ ว่าไงนะ...” จ้าวเฟยเอ๋อร์ถึงกับชะงัก ร่างสั่นไหว ยืนไม่มั่นคงเล็กน้อย และทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนโลกกำลังหมุน

“คุณหนู คุณหนูไม่เป็นอะไรใช่ไหม อย่าทำให้ข้าตกใจสิ…” สีหน้าของเฉี่ยวเอ๋อร์เปลี่ยนไป รีบพยุงคุณหนูของนางไว้ทันที

นางรู้ดีอยู่แล้วว่าคุณหนูรับไม่ได้แน่นอน!

“เฉี่ยว เฉี่ยวเอ๋อร์...”

จ้าวเฟยเอ๋อร์สีหน้าซีดลง ริมฝีปากสั่นเทา และบีบมือของเฉี่ยวเอ๋อร์เอาไว้แน่น “พวก พวกเรากลับกันเถอะ”

ใบหน้าอันงดงามของนางในตอนนี้ซีดเซียว

ทำไมเป็นเช่นนี้ล่ะ... หลี่หลางบอกว่าจะอธิบายให้นางฟัง แล้วเหตุใดจึงกำหนดวันอภิเษกสมรสแล้วล่ะ

“คุณหนู!”

อย่างไรก็ตาม หากจะให้จ้าวเฟยเอ๋อร์เป็นนางสนมก็คงจะไม่เป็นธรรมกับนาง แล้วเหยียนอ๋องจะยินยอมหรือไม่

จ้าวเฟยเอ๋อร์เองจะยอมรับได้ไหม

ปัญหาที่หลี่จุ่นต้องเผชิญซับซ้อนเกินไปและยากที่จะแก้ไข!

การที่ผู้ชายทำให้ผู้หญิงของตัวเองร้องไห้เป็นเรื่องที่เลวร้ายมาก เว้นเสียแต่แสร้งร้องไม่มีน้ำตา

“หลี่หลาง ข้าไม่โทษเจ้าหรอก…”

ทันใดนั้นจ้าวเฟยเอ๋อร์ก็เงยหน้าขึ้นโดยมีน้ำตาไหลออกมาจากหางตาของนาง แต่นางก็ยิ้มและสัมผัสแก้มของหลี่จุ่นอย่างอ่อนโยน “ข้ารู้ว่าหลี่หลางจะไม่ทำผิดต่อข้า เรื่องงานอภิเษกสมรสของเจ้ากับคุณหนูเสิ่นเจ้าปฏิเสธไม่ได้ เฟยเอ๋อร์ไม่โทษเจ้าหรอก...”

“เฟยเอ๋อร์ ข้า…” หลี่จุ่นมองนางด้วยความประหลาดใจ

จ้าวเฟยเอ๋อร์รีบปิดปากของหลี่จุ่นด้วยมือของนางเพื่อหยุดไม่ให้เขาพูดต่อ ก่อนจะฝืนยิ้ม “หลี่หลาง เจ้ากลับไปก่อนเถอะ ช่วงนี้ก็เตรียมตัว...สำหรับงานอภิเษกสมรสให้ดี ข้าไม่เป็นอะไร”

“เฟยเอ๋อร์! เอ่อ...”

สีหน้าหลี่จุ่นเปลี่ยนไป และทำให้เขารู้สึกตื่นตระหนกเมื่อรู้สึกถึงความเห็นอกเห็นใจอย่างกะทันหันของจ้าวเฟยเอ๋อร์

ทว่าครู่ต่อมา จ้าวเฟยเอ๋อร์ก็ยืนเขย่งเท้า และประกบปากของเขา

เฉี่ยวเอ๋อร์ที่อยู่ด้านข้างตกตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนจะกรี๊ดและหันหลังอย่างรวดเร็ว!

คุณหนู... แบบนี้มันไม่กล้าเกินไปใช่ไหม!