องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 308

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน

ทั้งสองจุมพิตกันอย่างเร่าร้อน ก่อนจะค่อย ๆ แยกจากกัน

ใบหน้าของจ้าวเฟยเอ๋อร์แดงระเรื่อ จนไม่สามารถปกปิดความเขินอายของหญิงสาวได้อีกต่อไป ทว่าอารมณ์ภายในดวงตาของนางกลับเร่าร้อนและมุ่งมั่นเป็นอย่างยิ่ง นางเงยหน้าขึ้นมองหลี่จุ่นแล้วพูดอย่างลึกซึ้ง

“หลี่หลาง ข้าจะรอเจ้า…”

“เฟยเอ๋อร์…”

เมื่อได้ยินคำนี้หัวใจของหลี่จุ่นก็เต้นรัวและซาบซึ้งใจอย่างมาก

ถ้าเป็นผู้หญิงในยุคหลังเขาคงจะโดนนางฉีกเป็นชิ้น ๆ และคงด่าเขาว่าเป็นคนเลว เป็นอย่างที่คิดไว้ในภพนี้นางเป็นผู้หญิงที่ดีในยุคนี้จริง ๆ ขนาดสถานการณ์แบบนี้ยังมีความเห็นอกเห็นใจกันมากขนาดนี้อีก

ช่างอ่อนโยนเหลือเกิน

ในใจของหลี่จุ่นรู้สึกสับสนไปชั่วขณะ มีนางอยู่เขาจะยังต้องการอะไรอีก

หลี่จุ่นโผเข้าไปกอดจ้าวเฟยเอ๋อร์ไว้อย่างแนบแน่น ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เฟยเอ๋อร์ ให้เวลาข้าหน่อยเถอะ ข้าจะไม่มีวันทำให้เจ้าผิดหวัง ในวันข้างหน้าข้าจะไปสู่ขอเจ้าให้สง่าผ่าเผยเป็นอย่างแน่ ข้าให้คำมั่นสัญญากับเจ้า!”

“อืม ๆ... เฟยเอ๋อร์เชื่อใจหลี่หลาง”

จ้าวเฟยเอ๋อร์พยักหน้า ดวงตาของนางอ่อนโยนราวกับสายน้ำ ภายในชั่วพริบตาก็ละลายหัวใจทั้งดวงของหลี่จุ่น

หลังจากนั้นไม่นานจ้าวเฟยเอ๋อร์และเฉี่ยวเอ๋อร์ก็นั่งรถม้าจากไป

เมื่อเห็นว่าอารมณ์ของจ้าวเฟยเอ๋อร์นั้นสงบลงแล้ว

หลี่จุ่นจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและรู้สึกสบายใจขึ้นมาก

เขากลัวว่าจ้าวเฟยเอ๋อร์จะน้อยใจ และรับไม่ได้กับเรื่องนี้ โชคดีที่มันไม่ได้แย่อย่างที่คิด

หลังจากผ่านเรื่องราวในครั้งก่อน ในที่สุดจ้าวเฟยเอ๋อร์ก็สามารถยอมรับมันได้บ้าง และนางเองก็เข้มแข็งกว่าที่จินตนาการไว้มาก

หลี่จุ่นหันหลังกลับไปที่จวนของตัวเอง และเจอกับโหลวฮวนฮวน

“เจ้ากลับมาแล้ว” เมื่อเห็นโหลวฮวนฮวนปรากฏตัว ความหดหู่ภายในใจของหลี่จุ่นก็หายเป็นปลิดทิ้งทันที

โหลวฮวนฮวนพยักหน้า

นางอยู่ในชุดสีดำ แต่งกายสะอาดสะอ้านดูทะมัดทะแมง ผมหางม้าที่รวบไว้สูงสะบัดเบา ๆ ตามลมขณะเดิน ดูแล้วสดชื่นสบายตา

และดูสะดุดตามาก ๆ

โหลวฮวนฮวนเหลือบมองหลี่จุ่น เจ้าของใบหน้าอันมีเสน่ห์ ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเรียบ “ได้ยินมาว่ากำหนดวันงานอภิเษกสมรสออกมาแล้ว”

หลี่จุ่นพยักหน้า “วันที่ 15 เดือนนี้ เหลือเวลาอีกเพียงไม่กี่วันเท่านั้น”

“เจ้าคิดว่ายังไง” โหลวฮวนฮวนจ้องเข้าไปในดวงตาของเขา

“ข้าจะคิดอะไรได้อีก เรื่องก็มาถึงขนาดนี้แล้ว คงทำได้เพียงจำใจยอมรับมัน” หลี่จุ่นพูดตามความเป็นจริง

“เหอะ!”

ใครจะไปรู้ว่าหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ ทัศนคติของโหลวฮวนฮวนก็เปลี่ยนไปทันที นางสบถอย่างเย็นชาและหมับเข้าให้ที่ท้ายทอยหลี่จุ่นไปหนึ่งที ก่อนน้ำเสียงเย็นชาจะดังขึ้น

แบบนี้จะทำอย่างไรดี

นายท่านจะยอมหรือ

เฉี่ยวเอ๋อร์กังวลเกี่ยวกับปัญหานี้

จ้าวเฟยเอ๋อร์ถอนหายใจและพูดเสียงเบา ๆ “เฉี่ยวเอ๋อร์ ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการจะพูดอะไร แต่หลี่หลางจะทำอะไรได้ นี่คือการอภิเษกสมรสที่ฝ่าบาทพระราชทานให้ หลี่หลางไม่สามารถขัดอะไรได้”

เฉี่ยวเอ๋อร์เป็นเดือดเป็นร้อน ก่อนจะพูด “คุณหนู ถ้าท่านอ๋องจิ่งไม่เห็นด้วย ฝ่าบาทก็บังคับไม่ได้...”

ดวงตาจ้าวเฟยเอ๋อร์มืดมนลงเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าอย่างช้า ๆ แล้วพูดว่า

“เฉี่ยวเอ๋อร์ มีบางสิ่งที่เจ้าไม่มีทางเข้าใจ หลี่หลางก็ทำอะไรไม่ได้เช่นกัน...งานอภิเษกสมรสนี้เขาไม่สามารถปฏิเสธได้”

จ้าวเฟยเอ๋อร์ไม่ใช่คนโง่ ยิ่งไปกว่านั้นมีอยู่วันหนึ่งหลี่เหวินจวินตั้งใจมาหานางโดยเฉพาะ และอธิบายบางสิ่งให้นางฟังอย่างชัดเจน และนางก็เข้าใจดีทุกอย่าง

ทว่าวันนี้ เมื่อนางได้ยินข่าวว่างานอภิเษกสมรสได้กำหนดวันอออกมาแล้ว แม้ว่านางจะรู้สึกเศร้ามากในขณะนั้น แต่นางก็รู้สึกโล่งใจอย่างทันทีเมื่อนึกถึงสิ่งที่หลี่เหวินจวินพูดไว้

เพราะมันไม่ใช่ความผิดของหลี่จุ่น

“แต่ คุณหนู...” เฉี่ยวเอ๋อร์พูดอะไรไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง สีหน้าดูเศร้าหมองรู้สึกสงสารคุณหนูของนาง

จ้าวเฟยเอ๋อร์หันกลับไปมองนาง ฉีกยิ้มแล้วลูบหัวของนางเบา ๆ พร้อมกับพูดด้วยเสียงอ่อนโยน

“ไม่ต้องกังวล ข้าเชื่อหลี่หลาง เขาจะไม่ทำให้ข้าผิดหวังอย่างแน่นอน”