องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 309

เมื่อวันแต่งงานใกล้เข้ามาทุกที หลี่จุ่นยังคงมีความกังวลเล็กน้อย อันที่จริงแล้วไม่ว่าจะภพก่อนหรือภพนี้ นี่ก็ถือว่าเป็นครั้งแรกที่เขาจะแต่งงาน

มันเป็นครั้งแรกก็ต้องกังวลเป็นธรรมดา

สองวันมานี้หยางจงค่อนข้างอารมณ์ดียิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เมื่อเห็นชายชรากระตือรือร้นในการทำงานและอารมณ์ดีมีความสุข หลี่จุ่นจึงไม่อยากทำให้เขาไม่สบอารมณ์ เพราะฉะนั้นจึงให้ความร่วมมือในการวัดขนาดร่างกายและพบช่างตัดเสื้อเพื่อทำชุดแต่งงาน

หยางจงไม่พอใจก็เลยเปลี่ยนชุดใหม่

แม้จะเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอยู่หลายชุด แต่หลี่จุ่นก็ให้ความร่วมมือ หยางจงก็เลยยิ่งอารมณ์ดีขึ้นไปอีก

“ท่านอ๋อง ในที่สุดวันนี้ที่ข้ารอคอยก็มาถึงแล้ว...มันช่างดีจริง ๆ!”

หลังจากเลือกชุดแต่งงานได้แล้ว หยางจงก็มองไปยังหลี่จุ่นในชุดที่ตนเองเลือก ซึ่งดูหล่อและสง่างามไร้ที่ติ ก่อนจะร้องไห้ด้วยความดีใจ

หลี่จุ่นยิ้มแล้วพูดว่า “พ่อบ้าน ตลอดหลายปีมานี้ทำเจ้าลำบากมามากเลย”

“เป็นสิ่งที่ข้าน้อยควรทำอยู่แล้วขอรับ”

หยางจงรีบพูดด้วยสีหน้าตื่นเต้น ชั่วขณะนั้นเต็มไปด้วยความสุขปลื้มอกปลื้มใจ และความรู้สึกดี ๆ อีกมากมายปะปนกันไป

เมื่อเห็นหยางจงมีความสุขขนาดนี้ หลี่จุ่นก็รู้สึกผ่อนคลายลงไม่น้อย

“ท่านอ๋อง เหลือเวลาอีกเพียงสามวันเท่านั้นก็จะเป็นวันดีวันอภิเษกสมรสของท่านแล้ว ข้าน้อยแทบรอไม่ไหวแล้ว” หยางจงพูดต่อ

หูของหลี่จุ่นฟังเขาพูดจนเอียน แต่ก็ยังพยักหน้าให้ความร่วมมือกับเขา

ยุ่งวุ่นวายมาหลายวัน แต่หยางจงก็จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ที่เหลือก็แค่เชิญแขก

“ท่านอ๋อง เราควรเชิญใครบ้าง” หยางจงเดินเข้ามาถามหลี่จุ่น

หลี่จุ่นกำลังเล่นหมากรุกอยู่ที่ลานบ้าน เมื่อได้ยินคำพูดของหยางจงก็เลยลองคิดดูแล้วบอกว่า

“พี่น้องทั้งหมดของข้า พี่ชาย พี่สาว น้องเจ็ด น้องแปดเชิญให้หมด หลังจากนั้นส่งคำเชิญให้สนมทุกคนที่วังหลัง จวนเหยียนอ๋องและจวนหวัง แล้วก็จวนไท่ซือด้วยส่งไปให้หมด สำหรับคนอื่นที่ข้าไม่ได้ไปมาหาสู่ เจ้าก็ลองดูเอาว่าจะเชิญใคร”

“ขอรับ ท่านอ๋อง” หยางจงพยักหน้า

ทุกคนในราชวงศ์จะได้รับเชิญ แต่จะมาหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับพวกเขาเอง

แม้ว่านี่จะเป็นการอภิเษกสมรสที่หลี่เจิ้งพระราชทานให้ แต่หลี่เจิ้งอาจจะไม่มาก็ได้

ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งวัน หยางจงเตรียมร่างรายการคำเชิญเสร็จแล้วและส่งให้หลี่จุ่นตรวจทาน

หลี่จุ่นเหลือบมองสองสามครั้ง พยักหน้าแล้วพูดว่า “ให้คนเอาไปให้ที่จวนเสิ่นลองดูว่าไท่ฟู่ต้องการเชิญใครอีก และให้พวกเขาเพิ่มกันเอง”

“ขอรับ ท่านอ๋อง” หยางจงพยักหน้า

หยางจงใช้คนให้ไปส่งรายชื่อทันที

คนรับใช้ในจวนต่างมองดูด้วยความตื่นตาตื่นใจ

เมื่อเสิ่นจิงหงได้ยินสิ่งที่สาวใช้ที่อยู่ข้างหลังนางพูด ใบหน้าก็แดงยิ่งกว่าเก่าขึ้นมาทันที นางเม้มริมฝีปากอย่างเขินอาย ท่ามกลางบรรยากาศสีแดง ทุกการเคลื่อนไหวของนางช่างดูมีเสน่ห์

มารดาผู้ให้กำเนิดเสิ่นจิงหงเสียชีวิตไปนานแล้ว เสิ่นคั่วไท่ฟู่ไม่ได้แต่งงานใหม่ ดังนั้นจึงมีเสิ่นจิงหงที่เป็นสายเลือดผู้หญิงเพียงคนเดียวในตระกูล

วันแห่งความสุขเช่นนี้ ช่างน่าเสียดายจริง ๆ

“คุณหนู ใส่ชุดแต่งงานชุดนี้แล้วดูดีมากเจ้าค่ะ ท่านอ๋องจิ่งก็ดูดีมากเหมือนกัน ช่างเป็นคู่สร้างคู่สมกันจริง ๆ! ข้าคิดว่าพวกสาว ๆ ในเมืองหลวงคงพากันอิจฉาจนตาร้อนกันหมดแน่”

ดวงตาของเตี๋ยเอ๋อร์สาวใช้คนสนิทของเสิ่นจิงหงจ้องมองเป็นประกายอย่างรู้สึกอิจฉา

เสิ่นจิงหงหันไปจ้องนางและดุด้วยเสียงต่ำ “ยัยบ้า อย่าล้อข้านะ!”

ทว่า เมื่อเสิ่นจิงหงมองดูตัวเองในกระจกทองแดง หัวใจของนางก็เต้นแรงเช่นเดียวกัน

โดยปกตินางมักจะสวมชุดเกราะหรือชุดรัดรูปที่สะดวกต่อการต่อสู้ นางไม่ค่อยแต่งตัวตามแบบฉบับหญิงทั่วไป การแต่งตัวแบบในตอนนี้แม้แต่ตัวนางเองก็ยังตกใจไม่แพ้กัน

ก็ดูสวยเหมือนกันนะเนี่ย

ไม่รู้ว่าหลี่จุ่นจะชอบหรือเปล่า... จู่ ๆ นางก็คิดกับตัวเอง

ขณะที่นางคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้ง