องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 315

แต่หลี่นเหวินจวินตระหนักได้ถึงปัญหาเล็กๆ ปัญหาหนึ่งอย่างรวดเร็ว

นางรีบถามขึ้นว่า “ไม่ใช่สิ น้องหก หากแคว้นเยียนร่วมมือกับแคว้นเฟิงเฉวี่ยนจริงๆ เช่นนั้นกองทัพใหญ่ของแคว้นเยียนก็สามารถมาสนับสนุนเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนได้ตลอดเวลา เช่นนั้นทัพใหญ่ทางใต้ก็ไม่จำเป็นต้องถอยมาป้องกัน! จู่โจมเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนอาจจะต้องกลับไปอย่างไม่ประสบความสำเร็จ”

หลี่จุ่นส่านหน้ายิ้มและเอ่ยขึ้นว่า “พี่หญิง หากเป็นที่อื่น แคว้นเฟิงเฉวี่ยนคงขอกำลังเสริม แต่ที่นั่นคือเมืองหลวง เมืองหลวงของแคว้นหนึ่ง แม้จะเชื่อใจอีกฝ่ายแค่ไหน ก็ไม่สามารถมอบออกไป ด้วยเหตุนี้หากเมืองหลวงได้รับการโจมตี กองทัพใหญ่ของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนต้องกลับมาป้องกันอย่างรวดเร็วเป็นแน่ ไม่มีข้อยกเว้นใด!”

“กระทั่ง ก่อนที่แคว้นเฟิงเฉวี่ยนจะรบชนะแคว้นหลางอย่างสมบูรณ์ กองทัพใหญ่ของแคว้นเยียนก็ไม่สามารถข้ามแม่น้ำขอผ่านทางได้ เนื่องจากแคว้นเฟิงเฉวี่ยนไม่มีทางยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น! ข้าเชื่อว่าตอนนี้หน่วยสอดแนมของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนกระจายไปทั่วทั้งต้นน้ำของแม่น้ำต้าเฉินและใต้ตีนเขาเทียนซาน ให้ความสนใจกับทิศทางการเคลื่อนไหวของกองทัพใหญ่ของแคว้นเยียนและแคว้นฉู่”

“หากทั้งสองแคว้นละเลยข้อตกลง คิดร้ายต่อแคว้นเฟิงเฉวี่ยน เช่นนั้นกองทัพใหญ่ของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนที่โจมตีแคว้นหลางอยู่ทางใต้ก็จะถอนกำลังขึ้นเหนือในทันที แล้วกลับมาป้องกันเมืองหลวง!”

หลี่เหวินจวินอึ้ง เป็นเช่นนี้จริงๆ!

เมืองหลวงของแคว้นแคว้นหนึ่ง ไม่ใช่การละเล่นของเด็ก จะทำเป็นเบี้ยในการผูกมิตรไม่ได้!

ความรู้จักที่มีต่อหลี่จุ่นเปลี่ยนไปอีกครั้งในทันใด พร้อมทั้งเกิดความกังวลเพิ่มขึ้น ยิ่งหลี่จุ่นแสดงออกได้ยอดเยี่ยม ก็ยิ่งรับรู้ได้ว่าเขายิ่งอันตรายมากขึ้น!

นางไม่อยากเห็นภาพนี้!

หลี่จุ่นเห็นสีหน้าของหลี่เหวินจวินซับซ้อน ก็คิดเอาไว้อยู่แล้ว แต่ไม่นึกว่าจะเห็นนัยน์ตาของนางเต็มไปด้วยความกังวล จึงพลันขมวดคิ้วขึ้นมา

หลี่เหวินจวินเป็นกังวลเรื่องอะไร?

หรือว่ากังวลเรื่องแม่ทัพที่มารับหน้าที่ปกป้องชายแดนทางตอนเหนือคนใหม่?

เขาครุ่นคิด แล้วเอ่ยขึ้นว่า “พี่หญิง จนถึงตอนนี้ ข้าคิดว่าวิธีนี้เป็นวิธีที่แก้ไขสถานการณ์ได้ดีที่สุด พี่หญิงจะกลับไปทูลเสด็จพ่อที่วังตอนนี้เลยก็ได้ แต่จุดสำคัญของแผนทั้งหมดนี้ก็คือแม่ทัพคนหนึ่งที่สามารถบัญชาการทหารทั้งหมดที่ชายแดนทางตอนเหนือได้ หากไม่มีแม่ทัพผู้นี้ ครานี้ราชวงศ์อู่ของเราได้ตกอยู่ในอันตรายจริงๆ แน่! พี่หญิง ในใจของพี่หญิงมีคนที่เหมาะสมหรือไม่?”

หลี่เหวินจวินส่ายหน้า แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “น้องหก พวกเสด็จพ่อกับอัครมหาเสนาบดีจี้จะเลือกแม่ทัพที่เหมาะสมออกมาได้แน่นอน...แต่ว่า น้องหก มีเรื่องหนึ่ง ข้าอยากจะเตือนเจ้าเอาไว้!”

นางกัดฟัน สีหน้าเคร่งขรึม!

สีหน้าของหลี่จุ่นเปลี่ยนเล็กน้อย เมื่อหลี่เหวินจวินเคร่งขรึม ก็อธิบายได้ว่าไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เขาเอ่ยขึ้นว่า

“พี่หญิง พี่หญิงพูดมาเถิด”

หลี่เหวินจวินมองแววตาของหลี่จุ่น สีหน้าซับซ้อนจนถึงขั้นสุด กัดฟันแล้วเอ่ยว่า “น้องหก เกรงว่า...เสด็จพ่ออยากให้เจ้าขึ้นเหนือไปบัญชาการกองทัพ!”

หืม?!!

สมองของหลี่จุ่นกระตุกในทันใด!

หมายความว่าอย่างไร?

หลี่เจิ่งอยากให้เขาขึ้นเหนือไปบัญชาการกองทัพ?

นี่ล้อเล่นอะไรกัน?!

หลี่เหวินจวินเอ่ยต่อ “วันนั้นในท้องพระโรง จู่ๆ อวี่เหวินจิ้งไท่ซือก็เสนอเจ้า บอกว่าเจ้าสามารถแบกรับหน้าที่แม่ทัพทางชายแดนทางตอนเหนือคนใหม่นี้ได้!”

“อวี่เหวินจิ้ง?!” หลี่จุ่นเผยอปาก สีหน้าตกตะลึงเป็นอย่างมาก