องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 316

หลี่จุ่นพยักหน้า

พลันพ่นลมหายใจยาวออกมาเฮือกหนึ่ง ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“แต่ว่า พี่หญิงเองก็ไม่ต้องเป็นกังวลไป เสด็จพ่อไม่ใช่คนโง่ หลักการใช้ทหารไม่ได้ง่ายขนาดนั้น แม่ทัพของกองทัพคนหนึ่งไม่ได้เป็นกันได้ง่ายๆ ขนาดนั้น แม้ข้าจะเป็นหลักพิชัยสงคราม แต่ข้าไม่เข้าใจเรื่องบัญชาการทหาร หากให้ข้าขึ้นไปทางเหนือ นายทหารทางชายแดนทางตอนเหนือพวกนั้นจะยอมรับองค์ชายที่ผอมแห้งแรงน้อย ดูราวกับถูกตามใจมาตั้งแต่เกิดเช่นข้าได้อย่างไร?”

“ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงไม่มีทางเป็นผู้บัญชาการนี่ได้ ช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ เสด็จพ่อต้องพิจารณารอบด้าน ไม่มีทางให้ข้าเอาเป็นเดิมพันกับความเป็นความตายของราชวงศ์อู่หรอก”

หลี่เหวินจวินมองเขา ความกังวลในแววตาไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย ทว่านัยน์ตากลับชะงักเล็กน้อย

นางไม่เข้าใจเรื่องการใช้ทหาร และยิ่งไม่เข้าใจเรื่องการบัญชาทหาร แต่เมื่อหลี่จุ่นเอ่ยมาแบบนี้แล้ว ก็เป็นเช่นนี้จริงๆ

โดยเฉพาะทหารอาวุโสที่เข้าร่วมสนามรบทะเลทรายมายาวนาน เป็นผู้ที่ยอมรับแม่ทัพใหม่ยากที่สุด พวกเขาเชื่อเพียงแค่แม่ทัพอาวุโสที่อยู่กับพวกเขามาหลายปีเท่านั้น อย่างเช่นเจิ้นเป่ยอ๋อง

หากให้หลี่จุ่นขึ้นเหนือ เกรงว่ายากจะให้พลทหารเหล่านั้นยอมทำตามคำสั่ง ในช่วงเวลาสำคัญนี้ หนึ่งก้าวผิดก็จะผิดไปทุกก้าว เดิมทีย้อนกลับไปไม่ได้อยู่แล้ว ไม่ต้องพูดถึงว่าให้ไปบัญชาทหารเพื่อป้องกันศัตรูที่แข็งแกร่ง เกรงว่าจะขัดแข้งขัดขาตัวเองมากกว่า

ฉะนั้นตอนนี้แม้เสด็จพ่อกำลังพิจารณาเรื่องนี้อยู่ แต่สุดท้ายก็เกรงว่าจะไม่ให้น้องหกขึ้นเหนือจริงๆ

เมื่อคิดได้เช่นนี้ หลี่เหวินจวินก็ถอนหายใจเฮือกหนึ่งในทันใด

แม้ความกังวลในใจจะไม่ลดน้อยลงไป แต่เมื่อนึกถึงว่าความเป็นไปได้นี้ค่อนข้างต่ำ ก็ไม่ได้เป็นกังวลถึงขนาดนั้นแล้ว

แต่ว่าหลี่เหวินจวินก็ยังเอ่ยขึ้นอย่างเคร่งขรึมว่า “น้องหก หากเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นก็ไม่ต้องเป็นกังวลแล้วจริงๆ แต่ไม่แน่ว่าเสด็จพ่อจะพิจารณาทางอื่น เราจะปัดทิ้งแล้ววางใจไม่ได้”

หลี่จุ่นพยักหน้า หัวเราะพลางเอ่ยขึ้นว่า “พี่หญิง วางใจเถิด หากถึงวันนั้นจริงๆ ก็จะยอมให้ข้าปฏิเสธไม่ได้ แต่เกรงว่า...”

เกรงว่าหลี่เจิ้งคิดจะใช้ลูกไม้เดิมๆ พฤติกรรมที่จะทำให้ตัวเองตายที่ชายแดนทางตอนเหนือถึงจะมี

แผนเมืองหลินซุ่นไม่ได้ผล เช่นนั้นก็ให้เขาขึ้นเหนือไปในช่วงเวลานี้ ปล่อยให้เขาเป็นไปตามยถากรรมก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

หากหลี่เจิ้งไม่ชอบตนอย่างแน่วแน่จริงๆ ละก็

แต่ว่าหลี่จุ่นก็ยังเชื่อว่าไม่มีพ่อแม่คนไหนใจดำอำมหิตแบบนี้ แม้ว่าหลี่เจิ้งจะเป็นฮ่องเต้ นอกเสียจากเขาไม่ใช่ลูกแท้ๆ

เอ๊ะ หากเป็นสถานการณ์อย่างหลัง เช่นนั้นชะตากรรมของเขาก็ย่ำแย่นิดหน่อยแล้ว

หากรู้ว่าลูกชายของตนเองเป็นลูกชู้ เขาเองก็คงคิดอยากจะฆ่าให้ตาย

หลี่เหวินจวินฟังความหมายของประโยคที่หลี่จุ่นยังพูดไม่จบออก นางขมวดคิ้วเล็กน้อย

สองพี่น้องพูดคุยสัพเพเหระกันต่ออีกหน่อย หลักๆ ที่คุยกันคือเรื่องแต่งงาน หลังจากนั้นหลี่เหวินจวินก็เตรียมตัวลา หลี่จุ่นลุกขึ้ยออกไปส่งนาง

แต่ทว่าเมื่อมาถึงยังลาน กำลังจะเดินไปที่ประตู จู่ๆ หลี่เหวินจวินก็กัดฟัน หยุดฝีเท้า หายใจเข้าลึกๆ เฮือกหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยว่า

“น้องหก คิดว่าเจ้าคงจับได้ตั้งนานแล้ว บนจวนของเจ้า...ข้าส่งคนมาคอยเฝ้าดูอยู่ตลอด ขอโทษนะ น้องหก พี่หญิงเพียงแค่...”

หลี่จุ่นยิ้มพลางพูดแทรกนาง เอ่ยขึ้นว่า “พี่หญิงเพียงแค่เป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของข้า ฉะนั้นจึงส่งคนมาสอดส่องดูที่จวนอ๋อง หากจะพูดเช่นนี้ ไม่สู้บอกว่ากำลังปกป้องข้าอยู่ พี่หญิง ข้ารู้ทุกอย่าง ไม่มีอะไรให้ต้องขอโทษหรอก ถึงอย่างไรวิธีนี้ของพี่หญิงก็ทำให้ข้าซาบซึ้งใจ”

ใบหน้าของหลี่เหวินจวินเต็มไปด้วยความตกตะลึง

ไม่นึกเลยว่าหลี่เหวินจวินจะไม่ถือโทษโกรธนาง และยังเข้าใจในเจตนาของนาง ในชั่วครู่ใจของหลี่เหวินจวินก็ตื่นเต้นขึ้นมา ก่อนจะโอบกอดหลี่จุ่นอย่างฉับพลัน