องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 325

หลี่จุ่นกระแอมไอ พบว่าเสียงในใจของตนเองนั้นถูกหญิงสาวจับได้เสียแล้ว จึงรู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นในทันที

“เรามา... ดื่ม... ดื่มเหล้าคล้องแขนกันเถิด” หลี่จุ่นยื่นจอกเหล้าในมือให้แก่เสิ่นจิงหง

บัดนี้ใบหน้าของหญิงสาวแดงจนเห็นได้ชัด นางก้มหัวแล้วรับจอกเหล้านั้นไป

หญิงสาวไม่รู้ว่าการคล้องแขนดื่มเหล้าคือสิ่งใด ไม่รู้ว่าจะต้องดื่มอย่างไร จึงทำได้เพียงรอให้หลี่จุ่นสอนนางดื่มเท่านั้น

หลี่จุ่นยื่นแขนของตนเองออกไปช้า ๆ ผ่านแขนของเสิ่นจิงหง ท่าทางของทั้งสองคนในตอนนี้ชวนให้จิตใจหวั่นไหวยิ่งนัก เสิ่นจิงหงรู้สึกได้ว่าใบหน้าของตัวเองร้อนผะผ่าวอย่างหาที่เปรียบมิได้ มิต่างอันใดกับเปลวไฟที่แผดเผา

แม้รู้ว่าในคืนวันแต่งงานจะต้องเกิดเหตุการณ์ที่ชวนให้เขินอาย ทว่า ท่าทีที่ชวนให้ใจเต้นเช่นนี้ ทั้งเมื่อคราที่สัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน ยังคงทำให้นางรู้สึกเขินอายเป็นอย่างยิ่ง

“อืม ดื่มแบบนี้ก็ได้แล้วละ...”

หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นเมื่อทำท่าคล้องแขนดื่มเหล้าเสร็จแล้ว ด้วยความที่อยู่ค่อนข้างใกล้กัน ลมหายใจที่ร้อนผ่าวของหลี่จุ่นนั้นเข้าปะทะบนใบหน้าของเสิ่นจิงหง ทำให้ร่างบอบบางของนางสั่นสะท้าน ทั่วทั้งร่างนั้นอ่อนยวบราวกับว่าไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาในทันที

เมื่อทั้งสองคนแลกกันดื่มเหล้าเสร็จสิ้น ใบหน้าของเสิ่นจิงหงก็แดงจนเห็นได้ชัดเจนไปทั่วหน้า รูปร่างที่อรชรงดงามนั้นไม่ใกล้สบประสานเข้ากับสายตาของหลี่จุ่นโดยตรง กลับคอยแต่หลบเลี่ยงไม่หยุดหย่อน

ความเขินอายของหญิงสาววัยแรกแย้มนั้นถูกเผยออกมาจนหมดสิ้น

หลี่จุ่นเองก็รู้สึกว่าคอแห้งขึ้นมา เสิ่นจิงหงในยามนี่เต็มเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์อันไร้ขีดจำกัดจนเขาอยากจะขบกัดเข้าสักที

แต่สุดท้ายเขาก็ยับยั้งใจไว้จนได้

ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นตอนกลางวัน ไม่เหมาะที่จะทำเรื่องของผู้ใหญ่สักเท่าใดนัก

เหล่าแขกในงานยังรอคู่สามีภรรยาหน้าใหม่อย่างพวกเขาอยู่คนอย่างท่านอ๋องจะปล่อยให้คนจับไต๋มิได้

หลี่จุ่นวางจอกเหล้าในมือลง มองไปยังเสิ่นจิงหงที่ใบหน้าแดงก่ำแล้วเอ่ยขึ้น “พวกเรา... พวกเราควรจะไปดื่มเหล้าให้แขกในงานได้แล้ว”

“ได้เจ้าค่ะ... หม่อมฉันจะทำตามท่านอ๋อง”

เสิ่นจิงหงพยักหน้าด้วยท่าทีว่าง่ายจนหัวใจของหลี่จุ่นถึงกับเกิดความร้อนรุ่มขึ้นมา การที่นางเป็นคนว่านอนสอนง่ายเช่นนี้ไม่ค่อยดีนัก เพราะจะทำให้ดูน่ารักจนเขาอยากจะขบกัดอยู่ทุกที่ทุกเวลา

เพียงทั้งสองคนเพิ่งเดินออกจากห้องหอ ก็เห็นว่าเสิ่นเลี่ยเดินเข้ามาหา เมื่อเขาเห็นทั้งสองคนแล้วก็เอ่ยขึ้นทันที

“ท่านอ๋อง น้องพี่ ทุกคนรอให้ทั้งสองคนไปดื่มเหล้าแสดงความเคารพอยู่ เหตุใดพวกท่านจึงยังอยู่ที่นี่เล่า”

เสิ่นจิงหงจึงรีบเอ่ยขึ้นทันที “ท่านพี่ พวกเรากำลังจะไปเดี๋ยวนี้”

หลี่จุ่นเองก็พยักหน้าตอบรับ

“ได้ ไปเถอะ !”

เสิ่นเลี่ยพินิจมองดูคนทั้งสองด้วยรอยยิ้ม รู้สึกว่าทั้งคู่เหมาะสมกันยิ่งนัก

โดยเฉพาะเมื่อน้องสาวแต่งองค์ทรงเครื่องขึ้นมานั้นสวยงามจนน่าตกตะลึง เพราะเมื่อก่อนหญิงสาวมิเคยได้แต่งตัวเช่นนี้ บัดนี้เต็มไปด้วยความงดงามและความสง่างามของสตรี เพียงได้เห็นก็รู้สึกว่าแปลกตา

ทั้งสามคนเดินไปถึงภายในลาน แขกโดยรอบนั้นต่างพากันหันมามองคู่บ่าวสาวพร้อทเพียงกันโดยมิได้นัดหมาย เมื่อเห็นรุปร่างหน้าตาที่งดงามของคนทั้งสอง พวกเขาต่างก็พากันร้องตะโกนชื่นชมทันที

“ดีเหลือเกิน !”

“ช่างเป็นคู่ที่รูปงามทั้งคู่จริง ๆ”