องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 328

ครั้นเมื่อโหลวฮวนฮวนหันไปมอง ก็เห็นว่าเป็นศิษย์รักของตนเองอย่างเฉาวานวาน

สีหน้าของเฉาวานวานในยามนี้ดูเหนื่อยล้ามากนัก นางสวมชุดของบุรุษ ในมือกำกระบี่ยาวเอาไว้ ท่าทีร้อนใจอยู่ไม่น้อย

“มีอะไรหรือ” โหลวฮวนฮวนขมวดคิ้วขึ้น

เฉาวานวานตาแดงก่ำ เสียงสั่นเครือยามเอ่ย

“อาจารย์ พวกเราหลงกลเข้าแล้ว ที่ตั้งภายนอกเมืองถูกทหารรักษาพระองค์ล้อมไว้จนหมด ทั้งเจ้าลัทธิและผู้อาวุโสอีกหลายคนต้องเสี่ยงตายถึงจะหนีออกมาได้ แต่คนของพวกเราก็ตายไปมากนัก... อาจารย์ เจ้าลัทธิบอกให้พวกเรารีบออกจากเมืองหลวง เรื่องของพวกเราถูกเปิดเผยเสียแล้ว !”

“อะไรนะ !”

สีหน้าของโหลวฮวนฮวนแย่ลงไปในฉับพลัน !

......

ณ วังหลวง

หลี่เจิ้งที่อยู่ในห้องทรงพระอักษรมองไปยังหวังเหลียนแล้วเอ่ยถามขึ้น “งานแต่งน่าจะจบเรียบร้อยแล้วกระมัง”

หวังเหลียนพยักหน้ารับทันทีพลางเอ่ยขึ้น “ฝ่าบาท งานน่าจะใกล้จบแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เพราะบัดนี้ล่วงเลยยามอู่ไปแล้ว

เมื่อหลี่เจิ้งพยักหน้ารับจึงได้เห็นเย่หงที่ทำท่าเคารพอยู่ตรงหน้า จึงเอ่ยถามขึ้น “เป็นอย่างไรบ้าง สังหารพวกคนสารเลวของลัทธิเทียนซานที่เหลือหมดแล้วหรือไม่”

เย่หงตัวสั่นขึ้นมาพลางส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยเสียงต่ำ “กระหม่อมสมควรตายที่ไม่อาจกำจัดพวกมันได้จนหมด... ยังมีพวกสารเลวบางส่วนที่เสี่ยงตายหนีไปได้พ่ะย่ะค่ะ !”

หลี่เจิ้งขมวดคิ้วเข้าหากัน สายตาจับจ้องไปยังเย่หงอยู่ครู่หนึ่งจึงค่อย ๆ เอ่ยขึ้น “ข้าต้องเสียกลุ่มชิงเมี่ยนจึงจะทำให้แหล่งกบดานของพวกมันเปิดเผยออกมาได้... หากตอนนี้ปล่อยให้พวกมันหนีไปได้ ภัยในวันหน้าย่อมไม่อาจจบสิ้นได้แน่”

ได้ยินดังนั้นแล้ว เย่หงก็รีบเอ่ยขึ้นทันที “ขอฝ่าบาททรงวางพระทัย ฉางชวนได้นำกำลังพลไปไล่ล่าสังหารอย่างเต็มกำลังแล้ว ขอแค่พวกเขามิได้หนีออกนอกด่านไป กระหม่อมจะต้องสังหารพวกมันได้จนหมดสิ้นแน่นอน !”

แต่ทว่า !

หลี่เจิ้งกลับพูดขึ้นทันที “พอได้แล้ว ! นั่นเป็นทหารรักษาพระองค์ของข้า อยู่ไกลจากเมืองหลวงมากมิได้ ในเมื่อมิอาจล้อมสังหารได้ยกรัง สูญเสียโอกาสไปแล้ว เช่นนั้นก็ช่างเถิด รีบเรียกฉางชวนให้กลับเมืองหลวงมาซะ !”

สีหน้าของเย่หงดูไม่เต็มใจนัก “ฝ่าบาท...”

คล้ายว่าเขายังอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่หวังเหลียนที่อยู่ข้าง ๆ กลับเอ่ยขัดจังหวะเขาทันที

“ผู้บัญชาการเย่ วันนี้เป็นวันมงคลของจิ่งอ๋อง และยังเป็นวันมงคลของลูกน้องในสังกัดท่าน ผู้บัญชาการเย่ควรจะไปดื่มเหล้ามงคลนะ”

ทั้งนี้ยังส่งสายตาให้แก่เขาอีกด้วย

เย่หงเมื่อเห็นดังนี้จึงทำได้เพียงกัดฟันรับแล้วเอ่ยขึ้น “พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท กระหม่อมน้อมรับพระบัญชา !”

จากนั้นก็รีบก้าวถอยออกไปด้วยความรวดเร็ว

ในห้องทรงพระอักษร หลี่เจิ้งเหลือบมองหวังเหลียนแล้วหัวเราะขึ้นพลางต่อว่าต่อขาน

“ตาเฒ่าอย่างเจ้านี่นะ พูดมากเสียจริง !”

หวังเหลียนได้ยินดังนั้นจึงรีบยิ้มรับ “ฝ่าบาท เมื่อครู่กระหม่อมปากไวไปเสียหน่อย ขอฝ่าบาททรงประทานอภัยด้วย”

หลี่เจิ้งยกมือโบกไปมาแล้วเอ่ยขึ้น “ช่างเถิด เจ้าไปที่จวนจิ่งอ๋องเสียหน่อย ไม่เช่นนั้นเจ้าเด็กนั่นจะเข้าใจว่าข้าไม่สนใจเขาจริง ๆ”