องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 366

ในใจหลี่จุ่นย่อมหวั่นไหวอย่างหนัก แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมาเยี่ยม เวลานี้ กว่านางจะมาเยี่ยมเขาได้คงลำบากไม่น้อย

พอเห็นนางน้ำตาคลอเบ้า หลี่จุ่นก็ปวดใจ ยื่นมือออกไปเช็ดน้ำตาที่หางตาของนางอย่างห้ามใจไม่ได้

พูดปลอบเสียงนวล “ข้าอยู่ที่นี่สุขสบายดี ไม่ต้องสงสารหรอก”

ในที่สุดหวังเยียนหรันอดใจไม่อยู่ รีบวางกล่องอาหารในมือลงแล้วโผเข้ากอดหลี่จุ่นด้วยความรวดเร็ว โถมเข้าอ้อมอกของเขาสะอื้นไห้

ครั้นหลี่จุ่นสัมผัสถึงสาวงามอยู่ในอ้อมอก ก็รู้สึกอุ่นใจทันที เขากอดหวังเยียนหรันแน่น ๆ เหมือนกัน ตบหลังนางเบา ๆ

หวังเยียนหรันร้องไห้ครู่หนึ่ง เมื่อระบายความรู้สึกในใจจนหมดแล้ว จึงนั่งอยู่บนฟูกกับหลี่จุ่น มองหลี่จุ่นกินอาหารที่นางนำมาด้วยความชื่นใจ

“อืม ไม่ได้กินเต้าหู้ตั้งนานแล้ว อร่อยจริง ๆ อีกอย่าง เยียนหรัน การผัดปลาของเจ้าก้าวหน้าแล้วนะ อีกไม่นานฝีมือการทำครัวของเจ้าคงเทียบกับห้องเครื่องในวังหลวงได้แล้ว!”

หลี่จุ่นกินอย่างสำราญพลางเอ่ยชม

“ค่อย ๆ กินสิ ไม่มีใครแย่งเจ้าสักหน่อย!”

หวังเยียนหรันได้ยินแล้วก็ดีใจ พอเห็นหลี่จุ่นกินเร็ว ก็รู้สึกปวดใจอย่างหาที่เปรียบมิได้ จมูกเปรี้ยวเดี๋ยวนั้น

เขาต้องไม่ได้กินอิ่มนอนอุ่นแน่เลย เมื่อก่อนเขาเป็นท่านอ๋องอยู่ท่ามกลางความหรูหราสุขสบาย ไหนเลยต้องมาตกระกำลำบากเช่นนี้

หลี่จุ่นหัวเราะเหอะ ๆ พูดด้วยความสัตย์จริง “ก็กับข้าวที่เจ้าทำอร่อยจริง ๆ นี่ โทษทีนะ มันอดไม่ได้น่ะ”

หวังเยียนหรันขำพรืด รอยยิ้มคลี่บานอยู่เต็มใบหน้า งามตาน่าชมอย่างยิ่ง

นางใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดปากให้หลี่จุ่นอย่างอ่อนโยนไม่หยุด แล้วยังหยิบช้อนป้อนน้ำแกงให้เขาด้วย บอกให้เขาค่อย ๆ กินบ่อย ๆ

แต่ยิ่งหลี่จุ่นทำท่าตะกละตะกลาม ก็ยิ่งทำให้หวังเยียนหรันตำหนิ

ความจริงซาบซึ้งใจยิ่งนัก

ไม่ได้เจอนางนานมากแล้ว นางพยายามทุกวิถีทางเพื่อมาหาตน ดีจริง ๆ

ดูเหมือนว่านางจะเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเดิม และอ่อนโยนมากกว่าเดิมแล้ว

หลี่จุ่นรู้ว่าการเปลี่ยนแปลงของหวังเยียนหรันมาจากตัวเขาทั้งนั้น

ตอนที่เขาเกิดเรื่อง นางต้องห่วงเขามากแน่ ๆ

จากนั้น ตอนที่พยายามผละตัวออกจากเขา จะต้องเจ็บปวดหมื่นส่วนแน่นอน!

เขาเข้าใจดี

หวังเยียนหรันมองหลี่จุ่นกินอาหารด้วยใบหน้าอ่อนโยน ลังเลครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ย

“ข้าไปเยี่ยมพี่เฟยเอ๋อร์มา นางบาดเจ็บ แต่ไม่สนใจบาดแผลตัวเองเลย จะดูแลร้านเต้าหู้ให้ได้...”

การเคลื่อนไหวของหลี่จุ่นแข็งไปเล็กน้อย พยักหน้าด้วยสีหน้าหนักอึ้งนิด ๆ