องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 367

สุดท้ายหวังเยียนหรันก็จากไป

หลี่จุ่นกลับมายังฟูกนอน เลียริมฝีปากที่ยังมีกลิ่นหอมของนวลนางหวนรำลึก

ได้ปลาอีกตัวแล้ว!

แต่ ครั้งแรกของเขายังอยู่ น่าเศร้าจังเลย

ซวยจริง ๆ เลย!

แต่งก็แต่งแล้ว แต่ดันไม่ได้เข้าห้องหอเสียแน่ วันต่อมาเมียยังหนีไปอีก

ชั่วขณะ หลี่จุ่นรู้สึกละเหี่ยใจนิด ๆ

รู้สึกว่าดวงจู๋จริง ๆ เทคนิคการเข้าร่างห่วยเกินไปแล้ว ทำไมถึงมาเข้าร่างคนดวงจู๋อย่างนี้ได้

แค่หน้าตาดีมันช่วยชีวิตไม่ได้นะ!

หลี่จุ่นนอนและผล็อยหลับไป พอตื่นมาอีกทีก็มืดแล้ว

ในห้องขังมืดสนิท

แปลกแฮะ ทำไมไม่จุดตะเกียงล่ะ

หลี่จุ่นคลานลุกขึ้นมา เตรียมเรียกหลินซานมาจุดตะเกียงเจ้าพายุหรือเทียนอะไรให้เขาหน่อย แต่ท่ามกลางความมืดมิด จู่ ๆ กลับคลำเจอคนคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ขอบฟูก เขาสะดุ้งโหยงขึ้นมาจากพื้นเดี๋ยวนั้น

“เจ้าเป็นใครน่ะ ทำไมถึงมาทำให้ข้าตกใจ หลิวซาน! หลิวซาน!” หลี่จุ่นตะโกนเรียกทันที คลำทางไปทางประตูห้องขัง

แต่รอบ ๆ มืดไปหมด ไหนเลยจะมีเสียงของหลิวซาน

หรือว่าเขากำลังฝันร้าย!

หรือว่ามีคนบุกเข้าคุกหลวง!

“ขะ ข้า...ข้าให้ทุกคนออกไปเอง”

ในความมืด เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นช้า ๆ

พอหลี่จุ่นได้ยินเสียงนี้ก็อึ้ง จากนั้นก็หัวเราะเสียงเย็นพูด “หลี่เหวินจวิน เจ้ามาทำอะไร”

ใช่ ที่นั่งอยู่ในความมืดก็คือหลี่เหวินจวินนั่นเอง

“ข้า ข้ารู้ว่าเจ้าเกลียดข้า...” เสียงของหลี่เหวินจวินหมองหม่น พูดเสียงแผ่ว

หลี่จุ่นส่ายหน้าทันที พูดอย่างเฉยชา “ไม่ ข้าไม่แค้นเจ้า เพราะข้าไม่ได้เป็นอะไรกับเจ้านี่”

ไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น...

หลี่เหวินจวินปานมีเข็มทิ่มแทงหัวใจ

นางลุกขึ้นท่ามกลางความมืดพร้อมกับทำเรื่องหนึ่ง นั่นก็คือทยอยปลดเปลื้องอาภรณ์บนตัวทั้งหมดของนาง

ในความดำมืดที่ยื่นมือไม่เห็นห้านิ้ว หลี่จุ่นไม่เห็นเรือนร่างงามหมดจดสมบูรณ์แบบของหลี่เหวินจวิน ยังคงแค่นเสียงหัวเราะพูด

“หลี่เหวินจวิน เจ้าไปเถอะ มาทางไหนก็กลับไปทางนั้น ถึงยังไงข้าก็ไม่ใช่น้องหกของเจ้า เจ้าไม่ต้องมาดูแลข้าหรอก! การดูแลในสมัยก่อน ข้าซาบซึ้งใจมาก แต่วินาทีที่เจ้าหักหลังข้า อะไรก็ไม่เหลือแล้ว ต่อไป...อื้อ!”

หลี่จุ่นกำลังพูดด้วยความสะใจ สองมือของหลี่เหวินจวินลูบใบหน้าของเขา กอบขึ้นมาแล้วก็ประทับริมฝีปากลงไป ลมหายใจหนาหนักรดใบหน้าหลี่จุ่น

หลี่จุ่นอึ้ง!

ผลักนางออกทันทีทันใด แต่ที่สองมือสัมผัสถูก มันเร่าร้อนอย่างหาที่เปรียบมิได้ เรือนร่างเปลือยเปล่าเรียบเนียน!

หลี่จุ่นลุกขึ้นร้องเรียก

แต่มันว่างเปล่า ไม่มีเสียงตอบกลับ

ถ้าไม่ใช่เพราะร่างกายของตัวเองอ่อนล้าจนชักจะลงเตียงไม่ไหว เขายังสงสัยว่าเป็นฝันร้าย!

เมื่อคืนคลอเคลียกับหลี่เหวินจวินหลายครั้ง หลี่เหวินจวินเข้าหาอยู่เนือง ๆ รีดออกไปอย่างต่อเนื่อง กระทั่งตอนท้ายหลี่จุ่นไม่ไหวแล้วจริง ๆ หลี่เหวินจวินจึงสวมกอดนอนกับเขาอย่างอิ่มเอม ปากเล็ก ๆ แทะเล็มด้วยอารมณ์ลึกซึ้งไม่หยุด

หลี่จุ่นดูไม่ออกเลย หลี่เหวินจวินเหมือนไม่ใช่คนที่ทำเรื่องนี้เป็นครั้งแรก สยองจัง เหมือนไม่เห็นเขาเป็นคน นึกว่าเป็นลาเสียอีก!

ติดใจต้องการครั้งแล้วครั้งเล่า

ขณะหลี่จุ่นกำลังจะลงจากฟูก จึงพบว่ามือของตัวเองกำเสื้อเอี๊ยม1สีแดงสดแน่นอยู่ นึกถึงการสนทนากับหลี่เหวินจวินเมื่อคืนทันที

“หลี่หลาง ข้าแซ่น่าหลัน ชื่อคำเดียวว่า ‘เหวิน(雯)’ บนฝน (雨) ล่างเหวิน (文) ต่อไปเจ้าต้องเรียกชื่อจริงของข้านะ น่าหลันเหวิน”

“ข้าชอบเรียกท่านว่าพี่หญิงมากกว่า แบบนี้มันเร้าใจดี”

“น้องหก เจ้าชั่วร้ายจริง ๆ...”

ว่าแล้วหลี่เหวินจวินก็ขึ้นคร่อมอยู่บนตัวอย่างกระตือรือร้น

“พี่หญิง พอเถอะ แผล แผลข้ายังไม่หายดี...อื้อ!”

หลี่จุ่นอยากขอให้ละเว้น แต่ถูกริมฝีปากนุ่มนิ่มอุดปาก สุดท้ายทั้งสองก็เริ่มคลอเคลียกันอีกครั้ง

-----------------------------------

1 ชุดชั้นในของผู้หญิงโบราณ