องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 368

หลี่จุ่นจับเสื้อเอี๊ยม นั่งขมวดคิ้วอยู่บนฟูก

หลี่เหวินจวิน ไม่สิ ตอนนี้ควรเรียกนางว่าน่าหลันเหวิน ทำไมจู่ ๆ ถึงมาหาเขานะ แล้วยังมอบตัวเองให้เขาแบบอดรนทนไม่ไหวอีก

นอกจากจะบอกว่านางไม่ใช่ลูกแท้ ๆ กับชื่อจริง นางก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แค่ต้องการไม่หยุด อย่างกับจะเอาครั้งเดียวให้หนำใจ

เหมือนจะจากเขาไปอย่างไรอย่างนั้น

“ต้องเกิดเรื่องแน่...”

หลี่จุ่นรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย

สูดดมเสื้อเอี๊ยมในมือตามสัญชาตญาณ ราวกับน่าหลันเหวินยังอยู่ตรงหน้า ต้องการตัวเขาพลางสะดุ้งร้องเรียกตลอด เมื่อนั้นหลี่จุ่นจึงดึงสติกลับมา

“จิ่งอ๋องอารมณ์อันสุนทรีย์จริง ๆ”

เสิ่นคั่วขมวดคิ้ว ให้ผู้คุมเปิดห้องขังแล้วเดินเข้ามา ตาโตมองเสื้อเอี๊ยมในมือของหลี่จุ่นทีหนึ่ง จากนั้นก็เบี่ยงสายตาออกอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย

หลี่จุ่นหัวเราะแห้ง รีบซ่อนเสื้อเอี๊ยมไว้ด้านหลัง จากนั้นก็หัวเราะลุกขึ้นยืนเอ่ย

“ท่านพ่อตา ไม่พบกันนานเลยนะ มาส่งหนังสือหย่าหรือ”

เสิ่นคั่วไม่พูดพร่ำทำเพลง ล้วงหนังสือหย่าออกมามอบตรงหน้าเขาทันที

หลี่จุ่น “...”

ผมแค่เบี่ยงประเด็นไปเรื่อย อย่าคิดเป็นจริงเป็นจังอย่างนี้สิ!

เป็นคนแก่ที่พูดหนึ่งไม่เป็นสองจริง ๆ บอกกล่าวความคิดของตัวเองทันที

หลี่จุ่น “ข้าว่าข้ายังจะกอบกู้ได้สักหน่อยนะ”

เขาไม่รับหนังสือหย่า

ล้อเล่นน่า ตอนนี้รู้แล้วว่าหลี่เจิ้งจะไม่ฆ่าเขา อย่างมากก็บีบให้เขาขึ้นเหนือ แล้วทำไมต้องทิ้งคนใหญ่คนโตที่กดหัวคนอื่นได้ด้วยเล่า

เสิ่นคั่วมองเขาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ หลี่จุ่นกัดฟัน สุดท้ายยังรับไป แต่พูดขึ้นทันทีแบบไม่มองสักสายตา

“คือว่านะ เอาไว้คิดดูแล้วค่อยพิมพ์นิ้วมือแล้วกัน”

เสิ่นคั่วไม่สนใจ แต่ถามว่า “ข้าอยากถามเจ้า เจ้าคิดว่าองค์ชายสี่กับองค์ชายเจ็ดถูกพิษได้อย่างไร”

หลี่จุ่นคิดแล้วจึงตอบ “หลายวันนี้ข้าคิด ๆ ดู น่าจะเป็นเต้าฮวยที่ข้าให้องค์ชายเจ็ดในวันนั้นนั่นแหละ เต้าฮวยถ้วยนั้นถูกคนวางยาพิษ”

เสิ่นคั่วอึ้ง ถามทันที “เจ้าคิดอย่างนี้จริงหรือ เจ้าสมัครใจไปชายแดนทางเหนือหรือ”

หลี่จุ่นหัวเราะแล้วพูด “ไม่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่ท่านกับหลี่เจิ้งต้องการหรือ ท่านพ่อตา ดีชั่วข้ากับฮูหยินของข้าก็ยังไม่ได้เลิกรากันอย่างเป็นทางการ ท่านจะเข้าข้างคนอื่นเร็วไปหน่อยแล้วกระมัง การมาส่งหนังสือหย่าวันนี้เป็นแค่เรื่องรอง แต่จุดประสงค์จริง ๆ คือมาเกลี้ยกล่อมละสิ”

แม้ถูกมองจุดประสงค์ที่แท้จริงออก แต่เสิ่นคั่วก็ไม่จนมุม กลับมาทีหน้าไร้อารมณ์เหมือนเดิม ตอบ

“ในเมื่อเจ้ารู้แล้ว เช่นนั้นข้าก็จะไม่พูดไร้สาระ ขอถามเจ้า เจ้าอยากมีชีวิตอยู่ต่อหรือไม่”

หลี่จุ่นยิ้มตอบ “ก็ต้องอยากสิ”

เสิ่นคั่วพยักหน้าและพูดตามตรง “เช่นนั้นก็ได้ เจ้าขึ้นเหนือพร้อมความผิด กำราบด่านชายแดนให้ราบในหนึ่งเดือน ให้ศัตรูภายนอกผ่านชายแดนเหนือลงทางใต้ไม่ได้! ถ้าทำได้ ก็คือรอด แต่ถ้าไม่ได้...”

“ทำไม่ได้ข้าก็มีแต่ตายที่ชายแดนทางเหนือไง ไม่ต้องให้พวกท่านลงมือหรอก ข้าจัดการเองได้” หลี่จุ่นพูดเรียบ

เสิ่นคั่วพยักหน้าอีกครั้ง “ดูท่าเจ้าคงคิดดีแล้ว นี่คือเรื่องดี”

หลี่จุ่นบิดขี้เกียจ นอนอยู่บนฟูกก่อนจะพูดว่า

“แต่ว่านะ ข้าชอบไม้อ่อนไม่ชอบไม่แข็ง ถ้าอยากให้ข้าขึ้นเหนือ นั่นหมายถึงหลี่เจิ้งต้องการข้า ดังนั้นพวกท่านจะไม่ฆ่าข้า เพราะเหตุนี้ ข้าขอเลือกปฏิเสธ ข้าเลือกแก่ตายอยู่ในนี้แล้วกัน”

พอได้ยินดังนั้น มุมปากของเสิ่นคั่วก็ปรากฏยิ้มเย็นอย่างยากจะพบเห็น!