องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 368

หลี่จุ่นจับเสื้อเอี๊ยม นั่งขมวดคิ้วอยู่บนฟูก

หลี่เหวินจวิน ไม่สิ ตอนนี้ควรเรียกนางว่าน่าหลันเหวิน ทำไมจู่ ๆ ถึงมาหาเขานะ แล้วยังมอบตัวเองให้เขาแบบอดรนทนไม่ไหวอีก

นอกจากจะบอกว่านางไม่ใช่ลูกแท้ ๆ กับชื่อจริง นางก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แค่ต้องการไม่หยุด อย่างกับจะเอาครั้งเดียวให้หนำใจ

เหมือนจะจากเขาไปอย่างไรอย่างนั้น

“ต้องเกิดเรื่องแน่...”

หลี่จุ่นรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย

สูดดมเสื้อเอี๊ยมในมือตามสัญชาตญาณ ราวกับน่าหลันเหวินยังอยู่ตรงหน้า ต้องการตัวเขาพลางสะดุ้งร้องเรียกตลอด เมื่อนั้นหลี่จุ่นจึงดึงสติกลับมา

“จิ่งอ๋องอารมณ์อันสุนทรีย์จริง ๆ”

เสิ่นคั่วขมวดคิ้ว ให้ผู้คุมเปิดห้องขังแล้วเดินเข้ามา ตาโตมองเสื้อเอี๊ยมในมือของหลี่จุ่นทีหนึ่ง จากนั้นก็เบี่ยงสายตาออกอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย

หลี่จุ่นหัวเราะแห้ง รีบซ่อนเสื้อเอี๊ยมไว้ด้านหลัง จากนั้นก็หัวเราะลุกขึ้นยืนเอ่ย

“ท่านพ่อตา ไม่พบกันนานเลยนะ มาส่งหนังสือหย่าหรือ”

เสิ่นคั่วไม่พูดพร่ำทำเพลง ล้วงหนังสือหย่าออกมามอบตรงหน้าเขาทันที

หลี่จุ่น “...”

ผมแค่เบี่ยงประเด็นไปเรื่อย อย่าคิดเป็นจริงเป็นจังอย่างนี้สิ!

เป็นคนแก่ที่พูดหนึ่งไม่เป็นสองจริง ๆ บอกกล่าวความคิดของตัวเองทันที

หลี่จุ่น “ข้าว่าข้ายังจะกอบกู้ได้สักหน่อยนะ”

เขาไม่รับหนังสือหย่า

ล้อเล่นน่า ตอนนี้รู้แล้วว่าหลี่เจิ้งจะไม่ฆ่าเขา อย่างมากก็บีบให้เขาขึ้นเหนือ แล้วทำไมต้องทิ้งคนใหญ่คนโตที่กดหัวคนอื่นได้ด้วยเล่า

เสิ่นคั่วมองเขาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ หลี่จุ่นกัดฟัน สุดท้ายยังรับไป แต่พูดขึ้นทันทีแบบไม่มองสักสายตา

“คือว่านะ เอาไว้คิดดูแล้วค่อยพิมพ์นิ้วมือแล้วกัน”

เสิ่นคั่วไม่สนใจ แต่ถามว่า “ข้าอยากถามเจ้า เจ้าคิดว่าองค์ชายสี่กับองค์ชายเจ็ดถูกพิษได้อย่างไร”

หลี่จุ่นคิดแล้วจึงตอบ “หลายวันนี้ข้าคิด ๆ ดู น่าจะเป็นเต้าฮวยที่ข้าให้องค์ชายเจ็ดในวันนั้นนั่นแหละ เต้าฮวยถ้วยนั้นถูกคนวางยาพิษ”