องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 369

เสิ่นคั่วเอ่ยเรียบ “เจ้าจะคิดให้ดีก่อนแล้วค่อยตอบก็ได้ ในเมื่อเจ้าพูดว่าพวกเราต้องการให้เจ้าขึ้นเหนือ เช่นนั้นเจ้าก็น่าจะรู้ ที่พวกเราต้องการ คือให้เจ้าขึ้นเหนือ แต่ถ้าเจ้าไม่ยินยอม เก็บเจ้าไว้ก็ไม่มีประโยชน์”

หลี่จุ่นตัวแข็งทื่อทันที

ถูกต้อง ถ้าเขาไม่ยอมขึ้นเหนือ ก็คือหมดคุณค่าแล้ว ในฐานะที่เป็นลูกเก๊ ๆ ทำไมหลี่เจิ้งยังต้องใจดีให้ตัวเองใช้ชีวิตบั้นปลายอยู่ที่นี่ด้วย

ความจริงหลี่จุ่นรู้เหตุผลข้อนี้ดี

แต่พอนึกถึงว่าชีวิตของตัวเองอยู่ในมือของคนอื่น บีบให้เขาต้องทำตามแล้ว เขาก็ไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย

“ไม่รีบ เจ้ายังมีเวลาคิดอีกสองวัน”

เสิ่นคั่วพูดเรียบ จากนั้นก็ออกไปจากคุกหลวง

รอจนเสิ่นคั่วจากไปแล้ว ใบหน้าของหลี่จุ่นก็ตึงเครียด!

ทำไมหลี่เจิ้งถึงคิดว่าเขารับภาระยิ่งใหญ่นี้ได้นะ

ทำไมคิดว่าเขาต้องเขาต่อต้านศัตรู

น่าหัวเราะชะมัด!

เขาฆ่าหยางจง แล้วยังอยากให้เขาช่วยอีกหรือ

ฝันไปเถอะ!

หลี่จุ่นกลับไปนอนบนฟูกเหมือนเดิม นอนอย่างเกียจคร้าน คิดทบทวนว่าจะแก้สถานการณ์ได้อย่างไรในหัว แล้วก็คิดอย่างถี่ถ้วน ว่าใครกันที่คิดจะฆ่าองค์ชายสี่กับองค์ชายเจ็ด

……………………………………………

หลี่เหวินจวิน

ไม่สิ น่าหลันเหวินดวงหน้าเปล่งปลั่ง บุคลิกเปลี่ยนไปมากในค่ำคืนเดียว กลายเป็นสง่างามมากกว่าเดิม แล้วยังจะมีความเป็นผู้หญิงมากขึ้นน้อย ๆ

ถูกต้อง การเติบใหญ่ของผู้หญิง

นางไปเยี่ยมจ้าวเฟยเอ๋อร์ก่อน

จ้าวเฟยเอ๋อร์กำลังยุ่งงวดอยู่ในร้านเต้าหู้ที่ถนนตะวันออก เท้ายังมีผ้าพันแผล ใช้ไม้ค้ำยัน เห็นชัดว่ายังไม่หายดี ใบหน้าซีดเซียวด้วยอาการป่วย โทรมอย่างหาที่เปรียบมิได้ ปราศจากรอยยิ้มและราศี

“คารวะองค์หญิง”

เห็นหลี่เหวินจวินปรากฏตัวกะทันหัน จ้าวเฟยเอ๋อร์ประหลาดใจเล็กน้อย เดินเข้าไปหาและย่อตัวเล็กน้อยทันที

หลี่เหวินจวินรีบประคองนางลุกขึ้น ในใจมีความซับซ้อนเล็กน้อย ลอบถอนหายใจทีหนึ่ง นั่งลงพร้อมกับนางและเอ่ยว่า

“ข้าไปคุกหลวงมา”

จ้าวเฟยเอ๋อร์ตัวสะท้านทันใด น้ำตาไหลริน สุดท้ายยังอดถามเสียงสั่นเครือไม่ได้ “จิ่งอ๋อง...เขาเป็นยังไงบ้าง”

บางทีเขายังอาจโกรธแค้นนางอยู่กระมัง โกรธแค้นที่นางไล่ล่าโจมตีเขาในคืนนั้น ไม่ให้เขาไป ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่ยอมแม้แต่จะพบนาง

จ้าวเฟยเอ๋อร์หัวใจแหลกลาญเป็นผุยผง

หลี่เหวินจวินตอบ “เฟยเอ๋อร์ เจ้าไม่ต้องทำเช่นนี้ เขาไม่ได้โทษเจ้า”

จ้าวเฟยเอ๋อร์พลันพูด “จะไม่โทษข้าได้ยังไง ข้าขี่ม้าตามโจมตี ไม่ให้เขาออกจากเมือง เขาต้องโทษข้าแน่ ตอนนั้นก็เลยไม่ยอมพบข้า...”

“งั้นก็ดี” มากน้อยจ้าวเฟยเอ๋อร์ยังรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย

ที่สำคัญคือ ที่แท้หลี่หลางไม่ได้โทษนาง...แต่ แต่คืนนั้นนางตามไปจริง ๆ ถึงหลี่หลางจะยกโทษให้นางได้ แต่นางก็อภัยให้ตัวเองไม่ได้

ในใจจ้าวเฟยเอ๋อร์เต็มไปด้วยความขัดแย้ง

“เฟยเอ๋อร์”

อยู่ ๆ หลี่เหวินจวินก็พูดจริงจัง “ข้าจำเป็นต้องบอกบางเรื่องกับเจ้า อีกไม่นางน้องหกต้องขึ้นเหนือ ข้ารู้ว่าร้านเต้าหู้คือความทุ่มเทของเจ้ากับเขา ดังนั้นช่วงที่เขาไม่อยู่ เจ้าต้องดูแลดี ๆ ต่อไปถึงช่วยเขาอีกแรงได้ เจ้าเข้าใจหรือไม่”

จ้าวเฟยเอ๋อร์เงยหน้า นัยน์ตาหดเล็ก

หลี่ หลี่หลางจะขึ้นเหนือหรือ

อีกอย่าง หลี่เหวินจวินรู้แล้วว่าร้านเต้าหู้เป็นของนางกับหลี่จุ่น...

พอนึกถึงก่อนหน้านี้ที่เจรจาความร่วมมือกับหลี่เหวินจวินแบบเป็นจริงเป็นจัง ชั่วขณะ จ้าวเฟยเอ๋อร์ก็รู้สึกละอายเล็กน้อย

“ร้านเต้าหู้จะจำกัดอยู่แต่ในเมืองหลวงไม่ได้ เมืองตำบลที่อยู่ใกล้ ๆ ก็ควรเริ่มเปิดร้านสาขาได้แล้ว ต้องกระจายออกจากเมืองหลวง ถึงจะได้กำไรมากกว่าเดิม ข้าหวังว่าเจ้าจะทำได้นะ”

หลี่เหวินจวินมองจ้าวเฟยเอ๋อร์ด้วยท่าทีจริงจัง

จ้าวเฟยเอ๋อร์พยักหน้า เอ่ย “ได้ จะเริ่มขยายจากรอบเมืองก่อน มันเป็นแผนการของข้ากับหลี่ หลี่หลางเหมือนกัน...”

พอหลี่เหวินจวินได้ยินจ้าวเฟยเอ๋อร์เรียกหลี่จุ่นว่า ‘หลี่หลาง’ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นอีหลักอีเหลื่อเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าตอบทันที

“ดี”