องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 369

เสิ่นคั่วเอ่ยเรียบ “เจ้าจะคิดให้ดีก่อนแล้วค่อยตอบก็ได้ ในเมื่อเจ้าพูดว่าพวกเราต้องการให้เจ้าขึ้นเหนือ เช่นนั้นเจ้าก็น่าจะรู้ ที่พวกเราต้องการ คือให้เจ้าขึ้นเหนือ แต่ถ้าเจ้าไม่ยินยอม เก็บเจ้าไว้ก็ไม่มีประโยชน์”

หลี่จุ่นตัวแข็งทื่อทันที

ถูกต้อง ถ้าเขาไม่ยอมขึ้นเหนือ ก็คือหมดคุณค่าแล้ว ในฐานะที่เป็นลูกเก๊ ๆ ทำไมหลี่เจิ้งยังต้องใจดีให้ตัวเองใช้ชีวิตบั้นปลายอยู่ที่นี่ด้วย

ความจริงหลี่จุ่นรู้เหตุผลข้อนี้ดี

แต่พอนึกถึงว่าชีวิตของตัวเองอยู่ในมือของคนอื่น บีบให้เขาต้องทำตามแล้ว เขาก็ไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย

“ไม่รีบ เจ้ายังมีเวลาคิดอีกสองวัน”

เสิ่นคั่วพูดเรียบ จากนั้นก็ออกไปจากคุกหลวง

รอจนเสิ่นคั่วจากไปแล้ว ใบหน้าของหลี่จุ่นก็ตึงเครียด!

ทำไมหลี่เจิ้งถึงคิดว่าเขารับภาระยิ่งใหญ่นี้ได้นะ

ทำไมคิดว่าเขาต้องเขาต่อต้านศัตรู

น่าหัวเราะชะมัด!

เขาฆ่าหยางจง แล้วยังอยากให้เขาช่วยอีกหรือ

ฝันไปเถอะ!

หลี่จุ่นกลับไปนอนบนฟูกเหมือนเดิม นอนอย่างเกียจคร้าน คิดทบทวนว่าจะแก้สถานการณ์ได้อย่างไรในหัว แล้วก็คิดอย่างถี่ถ้วน ว่าใครกันที่คิดจะฆ่าองค์ชายสี่กับองค์ชายเจ็ด

……………………………………………

หลี่เหวินจวิน

ไม่สิ น่าหลันเหวินดวงหน้าเปล่งปลั่ง บุคลิกเปลี่ยนไปมากในค่ำคืนเดียว กลายเป็นสง่างามมากกว่าเดิม แล้วยังจะมีความเป็นผู้หญิงมากขึ้นน้อย ๆ

ถูกต้อง การเติบใหญ่ของผู้หญิง

นางไปเยี่ยมจ้าวเฟยเอ๋อร์ก่อน

จ้าวเฟยเอ๋อร์กำลังยุ่งงวดอยู่ในร้านเต้าหู้ที่ถนนตะวันออก เท้ายังมีผ้าพันแผล ใช้ไม้ค้ำยัน เห็นชัดว่ายังไม่หายดี ใบหน้าซีดเซียวด้วยอาการป่วย โทรมอย่างหาที่เปรียบมิได้ ปราศจากรอยยิ้มและราศี

“คารวะองค์หญิง”

เห็นหลี่เหวินจวินปรากฏตัวกะทันหัน จ้าวเฟยเอ๋อร์ประหลาดใจเล็กน้อย เดินเข้าไปหาและย่อตัวเล็กน้อยทันที

หลี่เหวินจวินรีบประคองนางลุกขึ้น ในใจมีความซับซ้อนเล็กน้อย ลอบถอนหายใจทีหนึ่ง นั่งลงพร้อมกับนางและเอ่ยว่า

“ข้าไปคุกหลวงมา”

จ้าวเฟยเอ๋อร์ตัวสะท้านทันใด น้ำตาไหลริน สุดท้ายยังอดถามเสียงสั่นเครือไม่ได้ “จิ่งอ๋อง...เขาเป็นยังไงบ้าง”

บางทีเขายังอาจโกรธแค้นนางอยู่กระมัง โกรธแค้นที่นางไล่ล่าโจมตีเขาในคืนนั้น ไม่ให้เขาไป ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่ยอมแม้แต่จะพบนาง

จ้าวเฟยเอ๋อร์หัวใจแหลกลาญเป็นผุยผง

หลี่เหวินจวินตอบ “เฟยเอ๋อร์ เจ้าไม่ต้องทำเช่นนี้ เขาไม่ได้โทษเจ้า”

จ้าวเฟยเอ๋อร์พลันพูด “จะไม่โทษข้าได้ยังไง ข้าขี่ม้าตามโจมตี ไม่ให้เขาออกจากเมือง เขาต้องโทษข้าแน่ ตอนนั้นก็เลยไม่ยอมพบข้า...”