องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 370

ตอนที่หลี่เหวินจวินจากไป บนใบหน้าของจ้าวเฟยเอ๋อร์มีรอยยิ้มเพิ่มขึ้นมานิด ๆ

หลังจากนั้นหลี่เหวินจวินก็ไปหาหวังเยียนหรันต่อ

เทียบกับจ้าวเฟยเอ๋อร์ หวังเยียนหรันสีหน้าดีกว่ามาก

เพราะก่อนหน้านี้นางเคยไปเยี่ยมหลี่จุ่นที่คุกหลวงมาแล้ว แต่มีโอกาสแค่ครั้งเดียว หวังโส่วหนิงไม่สามารถให้นางไปรอบสองได้อีก

เพราะ...ฝ่าบาทมีบัญชาห้ามเยี่ยม!

ก็มีแต่บุคคลที่มีตำแหน่งอำนาจใหญ่โตอย่างหวังโส่วหนิง จึงมีโอกาสใช้สัมพันธ์ทำให้หวังเยียนหรันมีโอกาสเข้าไปได้ในที่สุด

“พี่เหวินจวิน ท่านมาได้อย่างไรน่ะ”

พอหวังเยียนหรันเห็นหลี่เหวินจวินจู่ ๆ ก็มาจึงตกใจเล็กน้อยทันที

นางกำลังเลี้ยงปลาอยู่ในสวนดอกไม้ รีบวางเหยื่อปลาแล้วเดินมานั่งกับหลี่เหวินจวินในศาลาทันที

หลี่เหวินจวินมองนางด้วยใบหน้าอ่อนโยน พูดอย่างไม่ปิดบัง “ระยะนี้กิจการร้านหนังสือของเจ้ากับน้องหกยังดีอยู่หรือไม่”

“ยังดีนะ”

หวังเยียนหรันตอบไปตามจิตใต้สำนึก

จากนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าหลี่เหวินจวินกำลังหลอกถาม จึงรีบเอามือปิดปากทันที มองหลี่เหวินจวินด้วยความตะลึง

หลี่เหวินจวินแย้มยิ้มทันที เอ่ย “เจ้าไม่ต้องตกใจหรอก ข้ารู้แล้วว่าน้องหกเป็นคนเขียนไซอิ๋ว”

เมื่อนั้นหวังเยียนหรันจึงมองหลี่เหวินจวินแบบขลาด ๆ พูดอ้อมแอ้ม “พี่เหวินจวิน ก่อนหน้านี้ไม่ได้เจตนาจะปกปิดท่านนะ...”

หลี่เหวินจวินทำเป็นฉุนเล็ก ๆ เลิกคิ้วพูด “ฉะนั้น เจ้าต้องทำเรื่องหนึ่งแทนข้า เพราะอย่างนั้นแล้ว ข้าจึงจะยกโทษให้เจ้า!”

หวังเยียนหรันถามทันที “พี่เหวินจวินเชิญบอกมาได้เลย!”

หลี่เหวินจวินมองนางแล้วพูด “ต่อไปข้าจะยกสุราหลงไถของข้าให้เจ้าดูแล เจ้าก็คือเจ้าของคนใหม่ของสุราหลงไถ!”

หลี่เหวินจวินเอ่ยวาจาทำให้คนตะลึง!

“อะไรนะ!”

หวังเยียนหรันเอามือปิดปากด้วยความทึ่งเดี๋ยวนั้น มองหลี่เหวินจวินแบบไม่อยากจะเชื่อ สงสัยว่าตัวเองหูฝาด “พี่เหวินจวิน ท่าน ท่านไม่ได้กำลังล้อเล่นใช่ไหม ท่านจะยกสุราหลงไถให้ข้าดูแลหรือ”

“ถูกต้อง เจ้าได้ยินไม่ผิด แบบนั้นนั่นแหละ”

หลี่เหวินจวินพยักหน้า “มอบให้เจ้าดูแลข้าถึงจะวางใจ นี่คือความทุ่มเทของข้ากับน้องหก ข้าอยากให้เจ้าเข้าใจเอาไว้ด้วย”

หวังเยียนหรันยังไม่อยากจะเชื่อ ถามอีก “พี่เหวินจวิน ทำไมท่านไม่ดูแลเองล่ะ สุราหลงไถนี่กำไรงามมากเลยนะ...”

หวังเยียนหรันอยากพูดว่านางไม่กล้า

แต่หลี่เหวินจวินห้ามไม่ให้นางพูดต่อ

จากนั้น หลี่เหวินจวินก็มอบหมายบางเรื่องกับหวังเยียนหรันก่อนจะบอกลาไปจากจวนตระกูลหวัง

ถัดมา นางไปตำหนักบูรพา

รัชทายาทมองหลี่เหวินจวินที่ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าอย่างหาได้ยากด้วยความตกตะลึง ลุกขึ้นถามทันที

“พี่หญิง ท่านจะไปไหนหรือ เสด็จแม่บอกว่าท่านจะไปจากราชวงศ์อู่แล้ว!”

ฮองเฮาตามหาหลี่เหวินจวินค่อนคืน จากนั้นก็หาอีกหนึ่งวัน สุดท้ายจึงไปหาหลี่เจิ้ง และกลับมาเก็บตัวอยู่ที่ตำหนักขุยหนิงแบบร่างไร้วิญญาณ

หลี่เหวินจวินพยักหน้า นั่งกับรัชทายาท แล้วจึงเอ่ยขึ้นช้า ๆ “น้องพี่ ก่อนไปข้ามีบางเรื่องที่ต้องบอกกับเจ้า”

นางไม่เรียกรัชทายาทแบบนี้สักเท่าไร หลังจากเติบใหญ่ก็ไม่เคยเรียกรัชทายาทว่าน้องอีก เวลานี้เมื่อรัชทายาทได้ยินจึงสะท้านไปทั้งตัว รู้สึกสนิทสนมเล็กน้อย และรู้สึกหวาดหวั่นประมาณหนึ่ง รู้สึกว่าหลี่เหวินจวินจะไปแล้วจริง ๆ

เขาไม่รู้ว่าหลี่เหวินจวินไม่ใช่พี่สาวร่วมอุทรของเขา ในใจเห็นนางเป็นพี่สาวแท้ ๆ มาตลอด กระทั่งหลี่เหวินจวินทำดีกับหลี่จุ่น แม้ปากไม่พูด แต่ในใจกลับอิจฉายิ่งนัก

“พี่ พี่หญิง ท่านว่ามาเถิด...” รัชทายาทงุนงง

สีหน้าหลี่เหวินจวินเคร่งขรึมเล็กน้อย เอยว่า “ข้ารู้ว่าครั้งนี้เจ้าวางแผนซ้อนแผน ไม่ได้หลงกลติดกับแผนร้ายของน้องสี่จริง ๆ แต่ต่อไปอย่าทำเรื่องแบบนี้อีก น้องสี่กับเฉินกุ้ยเฟยไม่ใช่คนที่จะต่อกรได้ง่าย ๆ อย่างนั้น หลาย ๆ เรื่องข้าแอบช่วยเจ้าทางลับเสมอ แต่ถ้าข้าไปก็จะไม่มีใครช่วยเจ้าอีก เจ้าต้องรอบคอบให้มาก คิดดีแล้วจึงทำ”