องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 372

บุรุษหมวกหรูเม่าหัวเราะและพูดว่า “มิกล้าอยู่แล้ว”

เว้นระยะช่วงหนึ่ง บุรุษหมวกหรูเม่าวางนิยายในมือลง สีหน้าจริงจังมากขึ้นทุกที ก่อนจะเอ่ยว่า

“จิ่งอ๋องถูกจองจำอยู่ในคุกหลวงหลายวันแล้ว แต่ฝ่าบาทก็ไม่ประหารเขา ข้าว่าฝ่าบาทคงไม่ประสงค์จะประหารเขา”

องค์ชายสี่ส่ายหน้า “เดิมทีเสด็จพ่อก็ไม่ประหารเขาอยู่แล้ว”

บุรุษหมวกหรูเม่าหันมามองด้วยความประหลาดใจ “จิ่งอ๋องคือลูกชายของอ๋องสามในตอนนั้น แล้วทำไมไม่กำจัดไปเสียเล่า”

องค์ชายสี่หัวเราะเสียงเย็นอย่างยากจะเห็น พูดชืด ๆ “ท่านเมิ่งมิใช่คนฉลาดหรือ ไยจึงมองไม่ออก”

“ความหมายของท่านคือ...”

องค์ชายสี่พูดต่อ “ท่านไม่รู้สึกว่าเรื่องนี้มีเงื่อนงำหรือ เหตุใดจู่ ๆ ท่านแม่จึงได้ยินเสด็จพ่อเผยความลับเช่นนี้ตอนที่ทรงเมาน้ำจัณฑ์ แล้วยังบอกว่าฮองเฮาก็รู้เรื่องนี้ด้วย สุดท้ายพอรัชทายาทสืบข่าวก็คือจิ่งอ๋องพอดี ท่านน่าจะรู้ แต่ไหนมาเสด็จพ่อก็ไม่โปรดเขา แล้วทำไมเสด็จพ่อต้องสร้างเรื่องขึ้นมาด้วย”

บุรุษหมวกหรูเม่าที่ถูกเรียกว่าท่านเมิ่งขมวดคิ้ว ยังไม่ค่อยเข้าใจความหมายขององค์ชายสี่ เอ่ย

“อาจเป็นเพราะจิ่งอ๋องไม่ใช่สายพระโลหิต จึงไม่โปรด”

องค์ชายสี่ส่ายหน้า กลับพูดว่า

“ถ้าเป็นเพราะเหตุผลนี้ เกรงว่าจิ่งอ๋องยังไม่ทันลืมตาดูโลกก็ต้องตายแล้ว วิธีการสับเปลี่ยนที่รัชทายาทกล่าวชัดเจนอย่างนี้ ด้วยความขี้ระแวงของเสด็จพ่อ จะทรงคิดไม่ได้เชียวหรือ จะต้องหาเครื่องพิสูจน์หลายด้านแน่ ด้วยเหตุนี้ หากไม่ใช่สายพระโลหิต เช่นนั้นก็คือเสด็จพ่อทรงจงใจให้เขามีชีวิต”

“ดังนั้นการที่จิ่งอ๋องถูกจองจำอยู่ในคุกหลวง เกรงว่าเสด็จพ่อทรงวางแผนอยู่ก่อนแล้ว การปล่อยข่าวที่เขาไม่ใช่สายพระโลหิต ความเป็นจริงอาจเป็นเสด็จพ่อที่ชักใยอยู่เบื้องหลังก็ได้”

ท่านเมิ่งตกตะลึง คิ้วที่ขวดอยู่มัดปมแน่นยิ่งขึ้น

องค์ชายสี่กล่าวต่อ

“แต่ เรื่องที่รัชทายาทพูดก็ต้องวิเคราะห์ให้ดีเหมือนกัน ไปสืบดู ฉายเหรินในวังปีขึ้น กับพระชายาของเสด็จอาสาม พวกนางสองพี่น้องอาจทำอย่างนั้นจริงหรือไม่ ถ้าหลี่จุ่นไม่ใช่สายพระโลหิต แล้วทำไมเสด็จพ่อถึงเก็บเขาไว้”

บุรุษหมวกหรูเม่าทึ่ง จากนั้นก็หัวเราะและพูดว่า

“ดังคาด องค์ชายสี่เก็บงำความสามารถมานานหลายปีอย่างนี้ ความคิดละเอียดลออ ข้าผู้แซ่เมิ่งเลื่อมใสยิ่งนัก”

องค์ชายสี่ไม่ได้ตอบ แต่เสริมต่อ “จิ่งอ๋องจะใช่สายพระโลหิตหรือไม่ไม่สำคัญ ที่สำคัญคือเสด็จพ่อทรงคิดจะทำอะไรต่างหาก ทรงทำให้จิ่งอ๋องตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องมีแผนการ”

ท่านเมิ่งพยักหน้ายิ้ม “เหยียนอ๋องกล่าวเช่นนี้ ข้าผู้แซ่เมิ่งพอจะเข้าใจแล้ว สมกับที่เป็นคนที่เซียนเซิง1หมายตา”