องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 392

ฉากนี้ทำให้เหล่าทหารต่างตกใจ และทุกคนก็มองไปทางป่าพร้อมกัน

จี้จงชิงรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก แต่แล้วเขาก็ตระหนักได้ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงออกคำสั่งทันทีว่า “เหล่าแม่ทัพฟังคำสั่ง รีบไล่ตามโจรนั่นไป!”

“ขอรับ!”

เชียนหู้[ เชียนหู้ ตำแหน่งขุนนางชั้นผู้น้อย ดูแลไพร่พลจำนวน 1000 คน]รีบเข้าไปในป่าอีกด้านหนึ่งทันที และในไม่ช้าก็มีเสียงกรีดร้องและการต่อสู้อยู่ข้างใน

หลี่จุ่นเหลือบมองอาหยวน และรู้ว่าจะต้องเป็นยอดฝีมือที่คอยแอบคุ้มกันในความมืดเป็นผู้ลงมืออย่างแน่นอน

ทันใดนั้นดวงตาของหลี่จุ่นก็หรี่ลงเล็กน้อย เขาเดินไปหาจี้จงชิงทันทีและพูดว่า

“ท่านอัครมหาเสนาบดีชาญฉลาดมาก เมื่อครู่นี้เกิดอะไรขึ้น ท่านจัดคนแฝงตัวในความมืดไว้รึ ดูเหมือนจะมียอดฝีมืออยู่”

จี้จงชิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาอยากจะถามคำถามนี้กับหลี่จุ่น แต่กลายเป็นถูกเขาถามขึ้นมาแทน

เมื่ออาหยวนเห็นหลี่จุ่นย้อนเล่นงานฝ่ายตรงข้าม สีหน้าของนางก็ดูแปลกไปทันที

จี้จงชิงอ้าปาก ส่ายหัว แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร

แต่ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าชายคนนี้มีแผนการไว้ในความมืดจริง ๆ และน่าแปลกใจยิ่งที่มียอดฝีมือคอยปกป้องเขาอยู่ในความมืด

“ถอย!”

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งและรู้ว่าไม่อาจสู้ได้ หัวหน้านักฆ่ากลุ่มนี้จึงตะโกนขึ้นเสียงดัง รีบวิ่งหนีเข้าไปในป่าทางด้านข้างพร้อมกับลูกน้องอย่างรวดเร็ว

วิ่งหนีชนิดที่เรียกว่าโกยแนบ

เมื่อหลี่จุ่นเห็นจึงตะโกนขึ้นเสียงดัง

“ลูกผู้ชายทั้งหลายจงกลับไปบอกนายเจ้าให้ช่วยข้าผู้แซ่หลี่ซื้อ ‘ห้องสิน’ และเอาไปส่งหน้าสุสานองค์ชายเจ็ดด้วย จะกี่ตำลึงข้าผู้แซ่หลี่ก็จะกลับไปคืนเขา”

เสียงในป่าเงียบหายไปและไม่มีใครตอบกลับเขา

อาหยวนรู้สึกประหลาดใจ

หลี่จุ่นรู้ว่าคนพวกนี้ถูกใครส่งมางั้นรึ

จี้จงชิงหรี่ตาลงเล็กน้อยและมองไปที่หลี่จุ่น

ดูเหมือนว่าเรื่องที่เจ้าเด็กนี่พูดก่อนหน้านี้จะเป็นเรื่องจริง และคนกลุ่มนี้ก็กำลังตามล่าเขาจริง ๆ

กลุ่มนักฆ่าที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี นี่มันคือความเกลียดชังแบบไหนกัน และใครกันที่มีพลังอำนาจขนาดนั้น

ใช่สิ!

จู่ ๆ ใบหน้าของจี้จงชิงก็นิ่งค้าง เขาเดินไปที่หน้าศพของชายชุดดำทันที ยืมมีดของทหารที่อยู่ข้าง ๆ แล้วแทงไหล่ซ้ายของศัตรูเผยให้เห็นผิวเนื้อแผ่นใหญ่ และมีรอยสักอยู่บนไหล่ซ้าย

เชี่ย!

“เป็นพวกเขาจริง ๆ!” จี้จงชิงสีหน้าเคร่งขรึม