องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 398

“ท่านกุนซือ เกรงว่าจะมีการเข้าใจผิด ข้าผู้แซ่หลี่เป็นเพียงนักโทษที่มีความผิดติดตัวคนหนึ่ง จะกุมอำนาจทางทหารได้อย่างไร”

หลี่จุ่นรีบพูดทันที

เขารู้สึกมึนงงจริงๆ

หลินชิงหัวเราะ แล้วพูดเชิงล้อเล่นว่า “ฮ่าๆๆ ข้าน้อยหลินกลับคิดว่าท่านอ๋องมีความสามารถนี้นะขอรับ”

“ห๊า”

หลี่จุ่นตกใจและรีบพูดว่า “ท่านกุนซือพูดเป็นเล่นไป ข้าผู้แซ่หลี่ไม่มีความคิดเช่นนั้นและไม่มีความสามารถนั้นด้วย คำพูดเช่นนี้ ท่านกุนซือพูดระวังปากด้วย”

ถึงข้าจะมีความคิดนี้ก็ไม่บอกเจ้าหรอก

“ฮ่าๆๆ”

หลินชิงหัวเราะดังลั่น แล้วเปลี่ยนเรื่องคุย “ท่านอ๋องช่างเขียนกลอนได้ไพเราะเสียจริง ข้าน้อยหลินนับถือท่านจริงๆ”

“เปล่าเลยๆ ข้าเพียงแค่เขียนเล่นๆ ไปเรื่อยเท่านั้น ท่านกุนซือผู้วางกลยุทธ์ในค่ายต่างหากถึงเป็นผู้มีความสามารถอย่างแท้จริง” หลี่จุ่นรีบพูด

เขียนเล่นๆ แต่สามารถเขียนออกได้ดีปานนี้

อาหยวนที่อยู่ด้านหลังพูดแขวะในใจ แต่ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเขาทั้งสองคนกล่าวสรรเสริญเยินยอกัน

ทั้งสามคนเดินอยู่บนถนน เมื่อสายลมยามค่ำคืนพัดโชยมาก็ทำให้รู้สึกเย็นสบาย ในขณะที่พวกเขากำลังเดินไปเรื่อยๆ จู่ๆ อาหยวนก็พลันรู้สึกว่าบนถนนนี้เงียบสงบเสียจนน่ากลัวเล็กน้อย

“ท่านอ๋อง มีบางอย่างดูชอบกลเจ้าค่ะ”

อาหยวนระมัดระวังตัวขึ้นมาทันทีพร้อมกับเดินมาข้างๆ หลี่จุ่น

นางเป็นผู้มีวิทยายุทธจึงมีความรู้สึกไวต่อสภาพแวดล้อมที่ผิดปกติโดยรอบอย่างมาก

“เกิดอันใดขึ้นหรือแม่นางอาหยวน” หลินชิงรีบถามอย่างขอไปที

อาหยวนส่ายหน้า แล้วพูดด้วยสีหน้ากังวลว่า “ข้าน้อยรู้สึกดูชอบกล... มันค่อนข้างเงียบสงบเกินไปเจ้าค่ะ”

หลินชิงหัวเราะทันที แล้วพูดว่า “ฮ่าๆๆ เจ้าวางใจเถิด เวลานี้เป็นช่วงห้ามทำกิจกรรมยามวิกาลแล้ว ที่นี่ในเวลากลางคืนจึงเงียบสงบเช่นนี้เสมอ”

หลี่จุ่นชำเลืองมองอาหยวนแวบหนึ่งแล้วก็แอบระมัดระวังตัว

ถึงแม้ว่าเขาจะคิดว่าองค์ชายสี่จะกล้าหาญเพียงใดก็คงไม่มีทางกล้าลงมือกับเขาในเมืองเฟิงหั่ว แต่ทว่าคนคนนี้แม้แต่ยาพิษที่ตนใส่ก็กล้ากิน แล้วยังมีเรื่องเลวร้ายอันใดที่ไม่กล้าทำ

ไม่แน่ เขาอาจจะไม่สนใจกองทัพพิทักษ์อุดรเลยก็ได้

“ข้าน้อยอาจคิดมากไปเจ้าค่ะ” อาหยวนพยักหน้า แล้วพูดพอให้แล้วไป

แต่ในใจกลับระมัดระวังยิ่งกว่าเดิมและคอยกวาดสายตามองไปรอบๆ

“อืม เจ้าคิดมากไปแล้ว ทุกอย่างในเมืองนี้อยู่ภายใต้การกำกับดูแลของข้า ทุกๆ ร้อยก้าวจะมีทหารยามเฝ้าอยู่ เจ้าดูข้างหน้าโน้นสิ มีทหารรักษาการณ์ยามวิกาลคอยลาดตระเวนอยู่”

หลินชิงชี้ไปยังทหารที่กำลังเดินเข้ามาอย่างเป็นระเบียบและตรวจตราอย่างจริงจังพลางกล่าวด้วยรอยยิ้มภาคภูมิใจ

อาหยวนมองดูแล้วก็พยักหน้าในทันที

ตนอาจจะคิดมากไปจริงๆ

อย่างไรเสีย เมืองเฟิงหั่วแห่งนี้ก็เป็นเมืองสำคัญทางการทหารและมีกฎระเบียบที่เข้มงวด น้อยคนนักที่จะกล้าก่อจลาจลที่นี่ แต่หากยังกล้าหยิ่งผยองจองหองที่นี่ก็ต้องระวังจะถูกกองทัพพิทักษ์อุดรฟันตาย

“คารวะท่านกุนซือ”

เมื่อกลุ่มทหารรักษาการณ์เดินผ่านหน้าพวกเขาก็รีบทำความเคารพ

หลินชิงพยักหน้าด้วยสีหน้าพึงพอใจ “อืม ตรวจตราให้ดีๆ”