องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 46

ทั้งสองคนขี่ม้าออกตามหาอยู่ครู่หนึ่ง พบรอยเท้าม้าอยู่เต็มไปหมด

หลี่จุ่นดูอย่างละเอียด มองไปทางทิศที่รอยเท้าม้าหายไป แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ไม่รู้ว่าเป็นกลุ่มขององค์รัชทายาท หรือว่ากลุ่มของพี่สี่ แต่ไม่ว่าจะเป็นกลุ่มของใคร ก็นับว่าพวกเราหาเจอแล้ว”

หยางจงรีบเอ่ยถามขึ้น “องค์ชาย ควรทำเช่นไรดีพ่ะย่ะค่ะ”

หลี่จุ่นหรี่ตาเล็กน้อย สีหน้าดูมีความหมายลึกซึ้ง เอ่ยกำชับว่า

“หัวหน้าขันทีหยาง เจ้าทำเช่นนี้นะ...”

กำชับอยู่ยกหนึ่ง นัยน์ตาของหัวหน้าขันทีหยางพลันเปล่งประกายขึ้นมา สีหน้าเปลี่ยนเป็นตื่นเต้น

“เข้าใจหรือไม่” หลี่จุ่นเอ่ยถาม

“พ่ะย่ะค่ะ เข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ องค์ชาย!” หยางจงพยักหน้าอย่างหนัก

“เยี่ยม งั้นก็เริ่มลงมือเถอะ” หลี่จุ่นพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์

......

หลี่เฉียนกับหลี่จงตามองค์รัชทายาทไป วิ่งเข้าไปในป่าลึก แต่ก็นับว่าได้ของมา ไม่นานทั้งสองคนก็ล่ากวางได้ห้าตัวสำเร็จ

ต่อจากนั้น เมื่อพวกเขารู้ว่าองค์รัชทายาทล่าด้วยตนเองได้ห้าตัวแล้ว และวันนี้ล่าได้ถึงสิบตัว เมื่อวานสามสิบตัว เท่ากับตอนนี้ก็เป็นสี่สิบตัวแล้ว

หลี่จงมองกวางที่ตายอยู่ด้านหน้า จากนั้นก็เอ่ยขึ้นพลางหัวเราะเสียงเย็น “เมื่อวานพี่หญิงใหญ่เป็นที่โดดเด่น พี่สี่ก็เฉิดฉาย แต่พวกเราสามคนกลับขายหน้า ทว่าพวกเขาไม่รู้ว่าพี่รองจงใจทำเช่นนี้ ให้พวกเขาได้ใจกันไปก่อน”

“วันนี้เหยื่อที่เหลือพวกนั้น ต้องเป็นของเรา” ใบหน้าของหลี่เฉียนแฝงไปด้วยรอยยิ้มอันเย็นชา

เพิ่งผ่านไปไม่เท่าไรสองพี่น้องก็ล่าสัตว์ได้ห้าตัวแล้ว ตอนนี้เพิ่งเลยยามอู่ไป รอเมื่อถึงยามซวีตอนค่ำ ไม่ว่ายังไงก็มากกว่าของคนอื่น

หลี่จงเอ่ย “จริงสิ พี่สาม วันนี้ตอนเช้าตกลงเจ้าหลี่จุ่นนั่นทำได้อย่างไรกันแน่ เพียงชั่วครู่ก็ออกไปล่าได้สิบแปดตัวแล้ว!”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา หลี่เฉียนก็รีบเอ่ยอย่างเย็นชาว่า “ไอ้คนไม่เอาถ่านนั่นก็แค่โชคดีเท่านั้นแหละ! ข้าให้คนไปสืบมาแล้ว ทีแรกไอ้คนไม่เอาถ่านนั่นเจอกวางที่ออกมาแต่เช้าตรู่ฝูงหนึ่งใต้หน้าผา เลยถูกเขาที่ยืนอยู่ใต้หน้าผาขว้างก้อนหินใส่จนตาย!”

“อะไรนะ”

ใบหน้าของหลี่จงเต็มไปด้วยความตกตะลึง ไม่นานก็เอ่ยขึ้นด้วยความไม่พอใจ “ไอ้คนไม่เอาถ่านนี่ช่างโชคดีจริงๆ! มิน่าล่ะบนตัวกวางที่ตายพวกนั้นถึงได้มีรอยแผลมากมายเช่นนั้น ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง! ช่างน่ารังเกียจยิ่งนัก!”

หลี่เฉียนเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา “ไอ้คนไม่เอาถ่านนั่นก็ไม่ได้ไม่เอาถ่านขนาดนั้น รู้จักไปร่วมมือกับพี่หญิงใหญ่ แต่เริ่มตั้งแต่ตอนนี้พวกเขาอย่าได้คิดจะล่ากวางอีกตัวเชียว!”

“หึ! พวกเขามันคิดเพ้อเจ้อ!” หลี่จงพยักหน้าหนักๆ และมีความไม่ยอมแพ้อยู่เล็กน้อย “ไม่นึกเลยว่าพี่หญิงใหญ่จะตอบตกลงร่วมมือกับไอ้คนไม่เอาถ่านนั่น!”

สีหน้าของเหล่าพี่น้องเคร่งขรึม กำลังจะล่าสัตว์ต่อ ทว่ากลับมีคนหนึ่งโผล่เข้ามาในม่านตา

ผู้มาเยือนไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นหลี่จุ่นที่กำลังขี่ม้าอยู่

“พี่สาม เป็นไอ้คนไม่เอาถ่านหลี่จุ่นนั่น!” หลี่จงรีบเอ่ยขึ้น

แววตาขอหลี่เฉียนเต็มไปด้วยความสงสัย เขาเอ่ยขึ้นพลางขมวดคิ้ว “ไอ้คนไม่เอาถ่านนี่มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”

หลี่จงตาแหลม เขาเหลือบไปเห็นว่าสายตาของหลี่จุ่นราวกับกำลังมองตามรอยเท้าม้าบนพื้น เขาจึงตะโกนขึ้นมาในทันใด “พี่สาม ไอ้คนไม่เอาถ่านนี่กำลังตามพวกเราอยู่!”

“หึ! ช่างกล้านัก! นี่เขาคิดจะแย่งเหยื่ออย่างนั้นหรือ!”

หลี่เฉียนเองก็เดือดดาลขึ้นมาในทันใด “ช่างไม่รู้เลยจริงๆ ว่าคำว่าตายมันเขียนอย่างไร!”

“พี่สาม ให้สั่งสอนเขาไหม” หลี่จงมององครักษ์รอบๆ ทีหนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยขึ้นเบาๆ

หลี่เฉียนหรี่ตา ไอ้คนไม่เอาถ่านนั่นยังไม่เห็นพวกเขา จึงเอ่ยขึ้นพลางหัวเราะเสียงเย็น “ดี เช่นนั้นก็ต้องสั่งสอนเขาดีๆ สักหน่อยแล้ว!”

ทั้งสองคนรีบคิดหาวิธีว่าจะสลัดองครักษ์รอบๆ พวกนี้อย่างไรดี ทว่าในตอนนี้เอง จู่ๆ หยางจงก็ควบม้าเข้ามา แล้วตะโกนขึ้นว่า

“องค์ชายพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมพบกวางฝูงหนึ่ง! อยู่ใต้ผาเมื่อเช้านั่น มีมากกว่ายี่สิบตัวเชียว!”

หลี่จุ่นรีบหันหน้ากลับมา แล้วตะโกนขึ้นด้วยความตกตะลึงระคนความดีใจ “อะไรนะ หัวหน้าขันทีหยาง ที่เจ้าพูดเป็นเรื่องจริงหรือ!”

“องค์ชาย จริงเสียยิ่งกว่าจริงอีกพ่ะย่ะค่ะ! รีบไปเถิดพ่ะย่ะค่ะ หากช้าจะถูกคนแย่งไปนะพ่ะย่ะค่ะ!”

“ได้! ไป!”

พวกหลี่จุ่นสองคนรีบควบม้าห้อตะบึงไป

“พี่สาม?!”

พวกหลี่จงมองหน้ากัน ต่างเห็นความตกตะลึงในแววตาของอีกฝ่าย

เจอกวางอีกฝูงอย่างนั้นหรือ!

ไอ้คนไม่เอาถ่านนี่ทำไมถึงได้โชคดีอย่างนี้นะ!

หลี่เฉียนรีบรั้งบังเหียนม้า แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “น้องห้า ไป! กวางพวกนั้นต้องเป็นของเรา!”

“ไป!”

นัยน์ตาของหลี่จงเปล่งประกาย มุมปากกระตุกเผยรอยยิ้มเย็นชาออกมา “ฮ่าๆๆ ช่างได้มาอย่างง่ายดายโดยไม่คาดคิดจริงๆ! นี่จะโทษพวกเราไม่ได้นะ!”

ทั้งสองคนนำองครักษ์ไปกลุ่มหนึ่ง รีบไล่ตามพวกหลี่จุ่นสองคนไปด้วยความรวดเร็ว

พวกเขาไล่ตามกันไป ลงจากเขาตลอดทั้งทาง

หลี่เฉียนพลันขมวดคิ้วในทันใด “ทำไมกวางพวกนั้นถึงอยู่ข้างล่างล่ะ”

หลี่จงรีบพูดพลางหัวเราะ “พี่สาม ไม่ต้องสนใจหรอก ตอนเช้าพวกเขาก็เจอด้านล่าง ไม่แน่ว่ากวางพวกนั้นยังหนีไปไม่ไกล อาจจะรวมตัวกันตรงนั้น”

หลี่เฉียนรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล แต่เมื่อหลี่จงพูดแบบนี้แล้ว ก็ไม่คิดอะไรมาก ตามหลี่จุ่นกับหยางจงต่อไป