องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 47

“ไอ้คนไม่เอาถ่านนั่นหายไปไหนแล้ว”

พวกหลี่จงตามไปถึงกลางผา แต่ทว่าพวกหลี่จุ่นสองคนด้านหน้าจู่ๆ กลับหายตัวไปอย่างนั้น

สีหน้าของหลี่เฉียนกับหลี่จงเปลี่ยนไปในทันใด!

“รีบไปหาเร็วเข้า!”

หลี่จงรีบกำชับองครักษ์รอบๆ ให้เริ่มหาร่องรอยของพวกหลี่จุ่นสองคน

น่าเสียดายเพียงแต่หารอบๆ แล้วก็ไม่มีร่องรอยใดๆ สองคนนี้ราวกับหายตัวไปกลางอากาศอย่างนั้น

“องค์ชายทั้งสอง ข้างหน้ามีหน้าผาอยู่แห่งหนึ่งพ่ะย่ะค่ะ!” องครักษ์คนหนึ่งหารอบๆ แล้วก็ไม่เจอ แต่พบหน้าผาแห่งหนึ่งจึงรีบวิ่งมารายงาน

“หน้าผาอย่างนั้นหรือ”

สีหน้าของสองพี่น้องเปลี่ยนเป็นดีใจขึ้นโดยพลัน

หลี่จงเอ่ยขึ้น “ไอ้คนไม่เอาถ่านนั่นต้องไปที่หน้าผาแล้วแน่ๆ!”

“ไป!” หลี่เฉียนรีบโบกไม้โบกมือ คนจำนวนหนึ่งเดินไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็ว

แต่ทว่า!

หลังจากนั้นไม่นาน เหล่าผู้คนเห็นเพียงใต้หน้าผาเต็มไปด้วยวัชพืชและหินมากมาย ต่างก็พลันตกตะลึงกันไปตามๆ กัน

“น่ารังเกียจยิ่งนัก! เราถูกไอ้คนไม่เอาถ่านนั่นหลอกเข้าแล้ว!” หลี่เฉียนตอบสนองกลับมา สีหน้าปั้นยากขึ้นโดยพลัน

“สมควรตาย!”

หลี่จงเองก็โกรธจนอดรนทนไม่ไหวแล้ว

พวกเขาติดกับแล้ว!

ถูกไอ้คนไม่เอาถ่านนั่นหลอกซะได้!

ในขณะนี้เอง หลี่จุ่นและหยางจงก็ขี่ม้าออกมาจากในพุ่มไม้ช้าๆ ได้ยินเสียงเดือดดาลจากทางด้านล่าง ในใจก็พลันหัวเราะเริงร่าขึ้นมา

“องค์ชาย พวกเขาติดกับอย่างที่คิดจริงๆ ด้วยพ่ะย่ะค่ะ!” หยางจงมองไปทางหลี่จุ่นด้วยใบหน้าเลื่อมใส

หลี่จุ่นหัวเราะพลางเอ่ยขึ้นว่า “ก็แค่คนอ่อนหัดสองคน”

เขาเงยหน้ามองสีของท้องฟ้า จากตรงนี้หากจะเข้าไปในป่าลึกอีก ไม่ว่ายังไงก็ต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วยาม

พ่อหนุ่มสองคนนี่กลับขึ้นไปบนเขา จะล่าเหยื่อได้กี่ตัวเชียว

กลยุทธ์นี้สำเร็จแล้ว!

ล่อให้พวกเขา ‘เขว’ ได้สำเร็จ!

“หัวหน้าขันทีหยาง ไป! ดูสิว่าจะหลอกพี่สี่มาได้หรือไม่!” หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์เพทุบาย

“พ่ะย่ะค่ะ องค์ชาย!”

หยางจงรีบขี่ม้าตามไป หน้าบานด้วยความปีติยินดี เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ค่ำคืนค่อยๆ ย่างกรายเข้ามา

เมื่อถึงยามซวี กลุ่มที่ขึ้นไปล่ากวางบนเขากลับลงมาอย่างต่อเนื่อง

ทว่า สีหน้าของหลี่จงกับหลี่เฉียนดูปั้นยากสุดๆ กระทั่งใบหน้าเต็มไปด้วยจิตสังหาร!

เช่นเดียวกับพวกเขายังมีกลุ่มขององค์ชายสี่อีกกลุ่มหนึ่ง!

สีหน้าปั้นยากเช่นเดียวกัน

ไม่ต้องพูดมาก พวกเขาต่างหลงเชื่อคำของหลี่จุ่น ถูกปั่นหัวจนวิ่งวุ่นกันอยู่เต็มเขา

สุดท้ายล่วงเลยเวลา เหยื่อมากมายต่างถูกกลุ่มของหลี่เหวินจวินฆ่าหมดแล้ว!

“ข้าจะจัดการไอ้คนไม่เอาถ่านนั่นแน่!”

ต่อให้หยางจงสุนัขรับใช้ผู้นี้ไม่ได้เป็นคนทำ พวกเขาก็คิดจะสั่งสอนหลี่จุ่นอยู่แล้ว และต้องให้หลี่เหวินจวินเห็นด้วยก่อน

ดูท่าวันนี้คงหาโอกาสไม่ได้แล้ว

“พี่สาม พี่ห้า พวกท่านมาได้อย่างไร” หลี่จุ่นถกชายแขนเสื้อ ถือแส้พร้อมทั้งเดินไปตรงหน้าทั้งสองคนอย่างหอบเหนื่อย

ส่วนหยางจงถูกเขาเฆี่ยนจนเลือดเต็มก้น นอนหอบอยู่บนพื้น

หลี่เฉียนมองเขาอย่างเย็นชาทีหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไร แต่หลี่จงกลับเอ่ยขึ้นอย่างราบเรียบ

“น้องหกสั่งสอนสุนัขรับใช้ กระทำการโหวกเหวกโวยวายเสียงดังยิ่งนัก ดังรบกวนได้ยินไปถึงข้างนอก”

หลี่จุ่นรีบขอโทษ “ขอโทษท่านด้วย ข้ารบกวนท่านทั้งสองแล้ว!”

“สั่งสอนก็สั่งสอนให้มันดีๆ สิ!” หลี่จงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ไม่นานสองพี่น้องก็ออกไป ก่อนไปยังเหลือบมองหยางจงที่นอนอยู่บนพื้นทีหนึ่ง นัยน์ตาแฝงความไม่พอใจอยู่เล็กน้อย

สมควรตายจริงๆ!

ไม่นึกเลยว่าวันนี้จะถูกสุนัขรับใช้ผู้หนึ่งหลอกจนหัวหมุนได้!

คิดๆ ดูแล้วก็จริง

ไอ้คนไม่เอาถ่านหลี่จุ่นเป็นพวกไม่เอาถ่านอย่างเต็มเหนี่ยว จะคิดกลยุทธ์พวกนี้มาจัดการพวกเขาได้ยังไง

ต้องเป็นสุนัขรับใช้ผู้นั้นกำลังปั่นหัวไอ้คนไม่เอาถ่านนี่อยู่แน่ สุดท้ายพวกเขาไปเจอเข้า พวกเขาเลยพลอยติดร่างแหไปด้วย

ช่างโชคร้ายจริงๆ!

เมื่อพวกหลี่จงสองคนเดินออกไป หลี่จุ่นก็รีบโยนแส้ในมือทิ้งไปทันที จากนั้นก็เรียกไปทางบนพื้น

“หัวหน้าขันทีหยาง เลิกแสร้งได้แล้ว รีบลุกขึ้นมาเถอะ พวกเขาไปไกลแล้ว”