องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 529

ก่อนหน้านี้เขาทำการรบมาหลายครั้ง จากกองทัพจำนวนหนึ่งแสนหนึ่งหมื่นคนตอนนี้เหลือไม่ถึงหนึ่งแสนคนแล้ว กำลังกลุ้มใจอยู่ว่าจะรับมือกับศัตรูยังไง นึกไม่ถึงเลยว่าหลี่เจิ้งจะส่งกองทัพใหญ่จำนวนห้าหมื่นคนมาพอดี!

นับได้ว่าเป็นการช่วยแก้ปัญหาได้อย่างทันควัน!

“ดี! พรุ่งนี้เตรียมตัวไว้ให้พร้อม! ” หลี่จุ่นกล่าวอย่างเสียงดัง

“ยังมีอีก ฝ่าบาทยังให้รางวัลกับเหล่านักรบ ประทานกวางตัวเป็นๆจำนวนห้าพันตัว ตอนนี้ก็ได้มาถึงแล้ว จื่อหนิงกำลังส่งคนไปรับมอบ” จี้จงชิงพูดต่อ

หลี่จุ่นขมวดคิ้วและพูดว่า “ถ้าเป็นสุราคงจะดีไม่น้อย กวางจำนวนหนึ่งหมื่นตัวของครั้งก่อนยังกินไม่ถึงครึ่งเลย เหล่านักรบชอบดื่มสุรากันมากกว่า”

จี้จงชิงยิ้มขึ้นทันทีและพูดว่า “บังเอิญเสียแล้ว ไท่ฟู่ยังบอกอีกว่าฝ่าบาทยังให้รางวัลเหล่านักรบเนื่องจากสามารถทำลายเมืองหลวงของศัตรูได้ ทำให้กษัตริย์ของเขาต้องหนีออกจากเมืองไป จึงได้กำชับคนให้ส่งสุรามาอีกสามหมื่นไหที่บรรจุสุราหลงไถ ตอนนี้กำลังอยู่ระหว่างทางขนส่งแล้ว”

สามหมื่นไห?!

หลี่จุ่นถึงกับต้องอึ้ง!

ถ้าเช่นนั้นหอสุราหลงไถก็คงได้เงินจำนวนไม่น้อย!

หลี่จุ่นพูดขึ้นอย่างรวดเร็วว่า “ห้ามให้เงินเชื่อกับฝ่าบาทเชียวนะ!”

จี้จงชิง “…”

นึกแล้วเชียว!

เจ้าหมอนี่เป็นห่วงเงินของเขามากที่สุด!

ว่าไปแล้ว เจ้าหมอนี่ก็ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องกินเรื่องใช้ เขาจะเอาเงินมากมายเพียงนี้ไปทำอะไร?

รักเงินยิ่งกว่าชีวิต!

ช่างไม่เข้าใจเลยจริงๆ

แต่ว่า เหมือนเคยได้ยินไท่ฟู่พูดให้ฟังอย่างลับๆว่า เจ้าหมอนี่ได้เลี้ยงคนกลุ่มหนึ่งเอาไว้ เหมือนจะชื่อว่าสมาคมเทียนตี้

คาดว่า คงจะเอาเงินมาใช้ทำสิ่งนี้

จี้จงชิงส่ายหน้าเงียบๆ จากนั้นก็ทำหน้าเคร่งขรึมและพูดว่า

“ใช่แล้ว เมื่อคืนมีหน่วยสอดแนมรายงานมาว่า กองทัพใหญ่ของฮูเถี่ยถูได้เดินทางไปถึงเมืองเฟิงเฉวี่ยนในยามเที่ยงของเมื่อวานแล้ว”

หลี่จุ่นพยักหน้าและพูดว่า “ล่าช้ากว่าที่คาดการณ์เอาไว้เล็กน้อย แต่ถึงยังไงก็มาแล้ว สามารถคาดเดาได้หรือเปล่าว่าฮูเถี่ยถูนำกำลังทหารมาจำนวนเท่าไหร่?”

“หน่วยสอดแนมคาดคะเนไว้ว่า น่าจะมีประมาณหกหมื่นคน” จี้จงชิงพูดตอบ

“อืม?”

หลี่จุ่นรู้สึกคาดไม่ถึง “มีแค่เท่านี้หรือ?”

จี้จงชิงพูดอธิบายทันทีว่า

จี้จงชิงพยักหน้าอย่างไม่ต้องคิดและพูดขึ้นว่า “ขอรับ…ต้องระวังคำพูดให้ดี!”

เขาเตรียมจะพูดว่าใช่แล้ว แต่ทันใดนั้นก็มีการตอบสนองกลับมา!

เจ้าเด็กคนนี้กำลังใช้แผนหลอกถามเขา!

สีหน้าจี้จงชิงเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด จ้องมองหลี่จุ่นอย่างตาโต

“ฮาๆๆๆ!”

ทันใดนั้นหลี่จุ่นก็ได้หัวเราะอย่างเสียงดังและพูดขึ้นว่า “ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้เคยได้ยินนิทานเรื่องการสอนเหยี่ยวไม่ให้นอนหลับไหม สอนมาทั้งชีวิต สุดท้ายก็โดนเหยี่ยวจิกเข้าที่ตา แต่ว่า ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้ ข้าไม่ใช่เหยี่ยวในสายตาของท่านกับฝ่าบาท!”

พูดมาถึงตรงนี้ สีหน้าของหลี่จุ่นก็เย็นชาขึ้นมา

จี้จงชิงหรี่ตาลงเล็กน้อย มองดูเขาอย่างละเอียด จากนั้นก็หันหลังเดินออกจากกระโจมจอมทัพ คล้ายกับคนกำลังรู้สึกโมโห

หลี่จุ่นมองดูด้านหลังของจี้จงชิงที่กำลังเดินออกไป สายตาเป็นประกายไม่หยุด และพูดกับตัวเองอย่างแผ่วเบาว่า

“ช่างน่าสนใจไม่น้อย เจิ้นเป่ยอ๋องช่างไม่ธรรมดาเลยจริงๆ”

เวลาต่อมา เขาได้เรียกองค์รักษ์ให้เข้ามา จากนั้นก็สั่งการด้วยเสียงเยือกเย็นว่า

“ไปตามกุนซือมาเดี๋ยวนี้!”