องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 530

ผ่านไปไม่นาน หลินชิงก็ถูกเรียกมาแล้ว

“คารวะจอมทัพ! จอมทัพ ท่านเรียกข้าหรือ?”

หลินชิงประสานมือพูดขึ้นทันที

หลี่จุ่นพยักหน้า เขาหันหลังและกำลังมองภาพแผนที่ที่ตั้งตรงอยู่ต่อหน้า ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า

“ครั้งที่แล้วที่ข้าให้เจ้าไปถามจางฟ่างกับหลิวเซิ่งทั้งสอง ผ่านไปตั้งหลายวันแล้วแต่พวกเขายังไม่ให้คำตอบกลับมาสักที คาดว่าคงจะตัดสินใจไม่อยู่ต่อแล้ว ”

หลินชิงสะดุ้งใจขึ้นมา ทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนจะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้น

หลี่จุ่นพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าเป็นเช่นนี้ ก็ให้พวกเขาไสหัวไปที่ด่านเหิงกู่!”

“จอมทัพ เช่นนี้…” หลิงช้าอ้าปาก คิดอยากจะอธิบาย แต่ตนเองกลับพูดอะไรไม่ออกเลย

หลิวจางทั้งสองมีความคิดอยากกลับไปอยู่ฝ่ายเจิ้นเป่ยอ๋อง เพราะถึงยังไงเจิ้นเป่ยอ๋องยังเห็นความสำคัญในตัวของพวกเขา ไม่เหมือนกับอยู่ที่นี่ซึ่งจะต้องเชื่อฟังหลี่จุ่นทุกอย่าง!

พวกเขาเคยชินกับการได้อยู่ที่สูง ไม่มีทางก้มหัวให้กับใครง่ายๆ

แน่นอนว่าคงไม่อยากจะอยู่ต่อไปแล้ว

หลี่จุ่นพูดว่า “จำไว้ วันนี้ก่อนเที่ยงให้พวกเขาไสหัวไป จัดเสบียงอาหารให้พวกเขาสำหรับหนึ่งวันก็พอ ถ้าหากว่าภายในหนึ่งวันไปไม่ถึงด่านเหิงกู่ ก็ให้พวกเขาหาทางเอาชีวิตรอดไปให้ถึงด่านเหิงกู่ด้วยตนเอง!”

สีหน้าหลินชิงดูแย่ขึ้นมา แค่วันเดียวจะไปถึงด่านเหิงกู่ได้อย่างไร?

อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาสามวัน

แต่เขาก็ทำได้แค่พยักหน้า

จากนั้นก็หันหลังเดินออกไป

แต่ทว่า!

หลี่จุ่นก็พูดขึ้นอีกว่า “จำไว้ ให้พวกเขาเดินเท้าไปด่านเหิงกู่! อย่าเอาม้าให้พวกเขาเด็ดขาด!”

“นี่…”

หลี่จุ่นยืนนิ่งอย่างตาค้าง

ขี่ม้าใช้เวลาอย่างน้อยสามวัน ถ้าเดินเท้า…จะต้องใช้เวลาถึงเจ็ดวัน หรืออาจจะมากถึงสิบวันก็เป็นได้!

แต่ให้เสบียงพวกเขาพอกินแค่หนึ่งวัน แบบนี้ก็เท่ากับส่งพวกเขาไปตายชัดๆ?

แต่ครั้งนี้ดูเหมือนหลี่จุ่นจะมีอารมณ์ไม่สู้ดี หลินชิงจึงไม่กล้าเอ่ยปากถาม ได้แต่พยักหน้าอย่างเงียบๆ และเดินออกจากกระโจมจอมทัพอย่างรวดเร็ว

เขาสัมผัสได้ถึงพลังอันน่ากลัวบางอย่างที่ออกมาจากตัวหลี่จุ่น เหมือนกับครั้งแรกที่ไม่พูดไม่จาต้องการจะตัดหัวหลิวจางทั้งสองทิ้ง พลังอำนาจของเมื่อสักครู่ก็เป็นเหมือนตอนนั้น!

หลังจากที่หลินชิงเดินออกมาจากกระโจมจอมทัพ ถึงจะรู้ตัวว่าด้านหลังของตนเองเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

“เป็นคนที่น่ากลัวยิ่งนัก….”

หลินชิงเงยหน้ามองบนท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย ที่แท้วันที่ฟ้าปลอดโปร่ง เขาก็สามารถรู้สึกหนาวได้

เมื่อหลินชิงออกไปแล้ว อาหยวนก็เดินเข้ามา หลี่จุ่นจึงพูดขึ้นทันทีว่า

“กุนซือ ทำไมวันนี้ถึงมีเวลามาได้ล่ะ?” หลิวเซิ่งมองเห็นหลินชิง ก็ลุกขึ้นพูดทักทายทันที

จางฟ่างก็พูดเช่นกันว่า “วันนี้ที่ค่ายไม่มีงานทำหรือ?”

ทั้งสองมองดูที่มือสองข้างของหลินชิง จึงสังเกตได้ว่าเขาไม่ได้ถืออะไรมาเลย ทันใดนั้นก็รู้สึกผิดหวังขึ้นมา

พวกเขาคิดว่าจะเอาสุราหลงไถมาให้ดื่มหน่อย…

แต่ว่า ทั้งสองก็พอจะรู้ถึงจุดประสงค์ที่หลินชิงมาในวันนี้

คงจะมาเป็นตัวกลางเจรจาอีกแล้ว แต่ถึงอย่างไรพวกเขาก็ไม่ยอมรับปาก!

ฉะนั้น หลินชิงจะพูดอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์

หลินชิงหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “แม่ทัพทั้งสอง ข้ารับคำสั่งมาจากจอมทัพ เพื่อมาแจ้งให้ทั้งสองรับทราบ จอมทัพสั่งการว่า วันนี้ก่อนเที่ยง ให้แม่ทัพทั้งสอง…จำเป็นต้องออกจากชายแดนทางตอนเหนือ!”

“อะไรนะ?”

หลิวจางทั้งสองสีหน้าเปลี่ยนกะทันหัน พูดขึ้นพร้อมกันอย่างประหลาดใจ

หลินชิงกัดฟันพูดต่อว่า

“จอมทัพบัญชามาว่า แม่ทัพทั้งสองสามารถนำเสบียงอาหารไปได้แค่จำนวนสำหรับหนึ่งวันเท่านั้น และไม่ให้ขี่ม้า แต่ให้เดินเท้าไปด่านเหิงกู่…แม่ทัพทั้งสอง รักษาตัวด้วย!”

จางฟ่างกับหลิวเซิ่งสีหน้าดูย่ำแย่อย่างสุดขีด!