องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 530

ผ่านไปไม่นาน หลินชิงก็ถูกเรียกมาแล้ว

“คารวะจอมทัพ! จอมทัพ ท่านเรียกข้าหรือ?”

หลินชิงประสานมือพูดขึ้นทันที

หลี่จุ่นพยักหน้า เขาหันหลังและกำลังมองภาพแผนที่ที่ตั้งตรงอยู่ต่อหน้า ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า

“ครั้งที่แล้วที่ข้าให้เจ้าไปถามจางฟ่างกับหลิวเซิ่งทั้งสอง ผ่านไปตั้งหลายวันแล้วแต่พวกเขายังไม่ให้คำตอบกลับมาสักที คาดว่าคงจะตัดสินใจไม่อยู่ต่อแล้ว ”

หลินชิงสะดุ้งใจขึ้นมา ทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนจะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้น

หลี่จุ่นพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าเป็นเช่นนี้ ก็ให้พวกเขาไสหัวไปที่ด่านเหิงกู่!”

“จอมทัพ เช่นนี้…” หลิงช้าอ้าปาก คิดอยากจะอธิบาย แต่ตนเองกลับพูดอะไรไม่ออกเลย

หลิวจางทั้งสองมีความคิดอยากกลับไปอยู่ฝ่ายเจิ้นเป่ยอ๋อง เพราะถึงยังไงเจิ้นเป่ยอ๋องยังเห็นความสำคัญในตัวของพวกเขา ไม่เหมือนกับอยู่ที่นี่ซึ่งจะต้องเชื่อฟังหลี่จุ่นทุกอย่าง!

พวกเขาเคยชินกับการได้อยู่ที่สูง ไม่มีทางก้มหัวให้กับใครง่ายๆ

แน่นอนว่าคงไม่อยากจะอยู่ต่อไปแล้ว

หลี่จุ่นพูดว่า “จำไว้ วันนี้ก่อนเที่ยงให้พวกเขาไสหัวไป จัดเสบียงอาหารให้พวกเขาสำหรับหนึ่งวันก็พอ ถ้าหากว่าภายในหนึ่งวันไปไม่ถึงด่านเหิงกู่ ก็ให้พวกเขาหาทางเอาชีวิตรอดไปให้ถึงด่านเหิงกู่ด้วยตนเอง!”

สีหน้าหลินชิงดูแย่ขึ้นมา แค่วันเดียวจะไปถึงด่านเหิงกู่ได้อย่างไร?

อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาสามวัน

แต่เขาก็ทำได้แค่พยักหน้า

จากนั้นก็หันหลังเดินออกไป

แต่ทว่า!

หลี่จุ่นก็พูดขึ้นอีกว่า “จำไว้ ให้พวกเขาเดินเท้าไปด่านเหิงกู่! อย่าเอาม้าให้พวกเขาเด็ดขาด!”

“นี่…”

หลี่จุ่นยืนนิ่งอย่างตาค้าง

ขี่ม้าใช้เวลาอย่างน้อยสามวัน ถ้าเดินเท้า…จะต้องใช้เวลาถึงเจ็ดวัน หรืออาจจะมากถึงสิบวันก็เป็นได้!

แต่ให้เสบียงพวกเขาพอกินแค่หนึ่งวัน แบบนี้ก็เท่ากับส่งพวกเขาไปตายชัดๆ?

แต่ครั้งนี้ดูเหมือนหลี่จุ่นจะมีอารมณ์ไม่สู้ดี หลินชิงจึงไม่กล้าเอ่ยปากถาม ได้แต่พยักหน้าอย่างเงียบๆ และเดินออกจากกระโจมจอมทัพอย่างรวดเร็ว

เขาสัมผัสได้ถึงพลังอันน่ากลัวบางอย่างที่ออกมาจากตัวหลี่จุ่น เหมือนกับครั้งแรกที่ไม่พูดไม่จาต้องการจะตัดหัวหลิวจางทั้งสองทิ้ง พลังอำนาจของเมื่อสักครู่ก็เป็นเหมือนตอนนั้น!

หลังจากที่หลินชิงเดินออกมาจากกระโจมจอมทัพ ถึงจะรู้ตัวว่าด้านหลังของตนเองเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

“เป็นคนที่น่ากลัวยิ่งนัก….”

หลินชิงเงยหน้ามองบนท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย ที่แท้วันที่ฟ้าปลอดโปร่ง เขาก็สามารถรู้สึกหนาวได้

เมื่อหลินชิงออกไปแล้ว อาหยวนก็เดินเข้ามา หลี่จุ่นจึงพูดขึ้นทันทีว่า