องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 532

ในกระโจมจอมทัพ

จี้จงชิงเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม และเห็นอาหยวนกับหลี่จุ่นกำลังเล่นหมากรุกกันอยู่ จี้จงชิงจึงพูดขึ้นว่า

“จอมทัพ กองทัพของแม่ทัพหวังเซิ่งมาถึงแล้ว เชิญจอมทัพออกไปต้อนรับพร้อมกันเถอะ”

หลี่จุ่นได้ยินเช่นนั้น ก็ลุกขึ้นทันที จากนั้นก็ยิ้มและพูดว่า “ดี! มาได้เวลาพอดี!”

อาหยวนก็ลุกขึ้นเช่นกัน

จี้จงชิงไม่พูดอะไรมาก และหันตัวเดินกลับทันที

เขารู้สึกเกรงกลัวหลี่จุ่นขึ้นมา เจ้าหมอนี่ชอบฉวยโอกาสหลอกถามในเวลาที่เผลอ ฉะนั้นจึงไม่กล้าพูดจาให้มากความ เพราะไม่รู้ว่าจะหลงกลถูกหลอกถามขึ้นมาอีกเมื่อไหร่

เดินออกจากกระโจมจอมทัพ

แค่เงยหน้าขึ้นหลี่จุ่นก็มองเห็นแผ่นดินกว้างใหญ่ที่อยู่ตรงด้านหน้า มีขบวนกองทัพยาวดั่งมังกรกำลังเดินมา แม่ทัพหัวขบวนขี่ม้าดีตัวสีน้ำตาล สวมชุดเกราะเหล็กสีทองและหมวกเหล็กสีทอง ดูองอาจห้าวหาญอย่างมาก!

หลี่จุ่นรู้ได้ทันทีว่า คนนั้นก็คือผู้ที่ถูกขนานนามว่าเป็นแม่ทัพอันดับหนึ่งในราชวงศ์อู่หวังเซิ่ง!

ได้ยินว่าคนผู้นี้มีแรงมหาศาล สามารถชูกระถางเหล็กสามขาได้ด้วยมือเดียว แม้จะฟังดูเกินจริง แต่ก็ทำให้เห็นว่าเขาเป็นคนกล้าหาญชาญชัย!

เมื่อกองทัพใหญ่มาถึง จงจื่อหนิงก็ออกมาต้อนรับ

ทหารยศสูงแต่ละคนก็มาถึงสนามอย่างพร้อมหน้า หลินชิงก็มาเช่นกัน

“ข้าน้อยคารวะท่านจอมทัพ คารวะท่านอัครมหาเสนาบดีจี้ และคารวะแม่ทัพทั้งหลาย!”

เมื่อหวังเซิ่งเห็นหลี่จุ่นกับจี้จงชิง ก็ลงมาจากหลังม้าทันที แล้วเข้าไปหาหลี่จุ่นกับคนอื่นอย่างว่องไว จากนั้นก็คุกเข่าคารวะ!

“อ่า แม่ทัพหวังลำบากแล้ว! รีบลุกขึ้นเถิด รีบลุกขึ้นเถิด!”

หลี่จุ่นยิ้มพร้อมกับพยุงอีกฝ่ายลุกขึ้นอย่างเร่งรีบ

เมื่อได้สัมผัสกล้ามเนื้อลูกหนูแน่นๆของอีกฝ่าย ก็รู้ได้ทันทีว่าคนผู้นี้สามารถยกกระถางเหล็กด้วยมือเดียวก็เป็นได้

กระถางเหล็กที่หนักกว่าร้อยชั่ง!

หวังเซิ่งรีบลุกขึ้น และใช้สายตาสำรวจดูหลี่จุ่นอย่างเงียบๆ

ระหว่างการเดินทาง หน่วยสอดแนมที่มาต้อนรับต่างพากันเล่าเรื่องจอมทัพ ได้ยินว่าโจมตีไปถึงเมืองหลวงแคว้นเฟิงเฉวี่ยนแล้ว

อยู่ต่อหน้าผู้นำทัพที่ใจกล้ากว่าคนทั่วไป แน่นอนว่าหวังเซิ่งคงจะไม่กล้าอวดตัว

แต่เขาคิดว่าส่วนใหญ่แล้วน่าจะเป็นอัครมหาเสนาบดีจี้ที่คอยวางแผนอยู่เบื้องหลัง เพราะอัครมหาเสนาบดีจี้เป็นผู้มีสติปัญญาเฉียบแหลมด้านกลยุทธ์ ทำให้เหล่าขุนนางของแคว้นต่างๆพากันเกรงกลัว

ฉะนั้น เมื่อหวังเซิ่งคารวะหลี่จุ่นเสร็จแล้ว ก็หันมาคารวะจี้จงชิงอย่างตั้งใจ

ใบหน้าที่เปี่ยมด้วยความเมตตาของจี้จงชิง ยิ้มและพูดว่า “แม่ทัพหวังลำบากแล้ว จอมทัพได้สั่งการให้ห้องครัวเชือดกวางหนึ่งพันตัว เป็นรางวัลกับแม่ทัพหวังและเหล่านักรบทุกคน…”

เวลานี้ หลี่จุ่นกำลังหันหน้าประสานมือทักทายกับกองทัพห้าหมื่นคนที่หวังเซิ่งนำมา และกล่าวเสียงดังว่า

“สหายทั้งหลาย เดินทางมาไกล ลำบากแล้ว! ข้าได้ให้คนจัดเตรียมเนื้อกวางกับสุราไว้แล้ว เพื่อเป็นรางวัลให้กับทุกท่าน! สหายทั้งหลาย คืนนี้ขอให้รับประทานกันเต็มที่อย่างมีความสุข!”

“ขอบคุณท่านจอมทัพ!”

ถ้าเป็นผู้นำคนอื่น อาจจะไม่ทำเช่นนี้ แต่หลี่จุ่นได้ทำแล้ว และลงมือทำด้วยตนเอง จึงได้ใจของทุกคนเต็มๆ

หลี่จุ่นคนนี้ รู้วิธีรับมือกับจิตใจของคนจนถึงขั้นทำให้รู้สึกหวาดกลัว

โชคดีที่ตนเองยอมจำนนแต่เนิ่นๆ ไม่เช่นนั้นคงจะตกอยู่ในสภาพเดียวกันกับจางฟ่างและหลิวเซิ่งแล้ว

หวังเซิ่งจึงรีบนำกองทัพของตนเอง มุ่งหน้าไปที่สนามฝึกเพื่อรับประทานอาหารกันอย่างปลาบปลื้มใจ

แต่หลี่จุ่นกับจี้จงชิงและอาหยวนทั้งสามคนได้กลับไปที่กระโจมจอมทัพ

จี้จงชิงเอ่ยปากถามขึ้นว่า “หลังจากนี้ ท่านคิดจะทำอย่างไร?”

ตอนนี้กองทัพใหญ่ของหวังเซิ่งก็มาถึงแล้ว สงครามชายแดนตอนเหนือเกรงว่ากำลังจะปะทุขึ้นแล้ว!

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่เริ่ม แต่ฮูเถี่ยถูกับซือหม่าชิงอวิ๋นที่อยู่ทางเหนือก็คงจะไม่อยู่เฉยๆ อาจจะนำทัพมาทางใต้

หลี่จุ่นเดินมาหยุดอยู่ด้านหน้าแผนที่ จากนั้นก็ถามขึ้นว่า “อัครมหาเสนาบดีจี้คิดว่าควรจะเลือกทำศึกตรงตำแหน่งไหนถึงจะเหมาะสม?”

จี้จงชิงใคร่ครวญอยู่สักพัก มองดูแผนที่ จากนั้นก็ชี้ไปที่เทือกเขาเฮยสง และเอ่ยขึ้นว่า

“ข้าคิดว่าตำแหน่งนี้เหมาะสมที่สุด…”

“อืม! ดีมาก!”

หลี่จุ่นพยักหน้าอย่างพอใจและเอ่ยว่า “ถ้าอย่างนั้นข้าก็ไม่ควรจะเปิดศึกทำสงครามตรงตำแหน่งนี้แล้ว!”

จี้จงชิงรู้สึกงุนงงขึ้นมาทันที “เป็นเพราะเหตุใด?”