องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 55

เมื่อสองโจรสาวเห็นหลี่จุ่นสลบไปก็เริ่มสนทนากัน

“ท่านอาจารย์ เขาคือบุตรชายของอวี่เหวินจิ้งเฒ่าเจ้าเล่ห์ผู้นั้นจริงๆ หรือเจ้าคะ”

“อาจเป็นไปได้...”

“เราควรทำอย่างไรดีหรือเจ้าคะ อวี่เหวินจิ้งเฒ่าเจ้าเล่ห์ผู้นั้นเลวทรามยิ่งนัก... แต่ข้าคิดว่าบุตรชายของเขารูปงามปานนี้ คงไม่ใช่คนเลว”

“วานวาน เจ้าคิดเช่นนั้นจริงๆ หรือ”

“ท่านอาจารย์ ข้า...”

ทันใดนั้นโจรสาวผู้ดุร้ายพลันดึงผ้าคลุมหน้าสีดำออกและเผยให้เห็นใบหน้าอันละเอียดลอออย่างไร้ที่เปรียบ

คิ้วดำโค้งราวกับภูเขา ดวงตากลมโตและจมูกโด่ง

ใบหน้าขาวผ่องและเรียบเนียนราวกับน้ำ ราวกับไข่ห่านที่ปลอกเปลือกแล้ว ยากจะปกปิดความเฉิดฉายนั้นได้

นางมองหน้าหลี่จุ่นอย่างพินิจพิเคราะห์ ในแววตาคล้ายครุ่นคิดเล็กน้อย ทันใดนั้นพลันกล่าวว่า “ดูท่าเจ้าหนุ่มผู้นี้จะพูดปลด จะใช่บุตรชายของอวี่เหวินจิ้งหรือไม่ก็ไม่ใคร่รู้ได้ แต่ใบหน้านี้... คลับคล้ายท่านอ๋องและดวงตาคู่นี้ก็คล้ายพระชายา”

ทันใดนั้นโจรสาวอีกคนก็เหมือนนึกอะไรออกและรีบกล่าวว่า “ใช่แล้วเจ้าค่ะ ท่านอาจารย์ ก่อนหน้าเขาเคยบอกว่าตนเป็นบุตรของท่านอ๋อง แต่ต่อมาเขาก็กลับคำปฏิเสธ”

โจรสาวผู้ดุร้ายรีบหันหน้ามาอย่างรวดเร็ว “วานวาน เจ้าเคยพบเขามาก่อนอย่างนั้นหรือ”

“เอ่อ หาไม่เจ้าค่ะ ท่านอาจารย์ ข้าไม่เคยพบเขามาก่อน” นางรีบปฏิเสธทันควัน

“ไม่เคยพบอย่างนั้นหรือ”

โจรสาวผู้ดุร้ายหรี่ตา แล้วดึงผ้าคลุมหน้าสีดำของนางออกทันที “ฮึฮึ วานวาน คุณชายที่เจ้าเอาแต่พร่ำหาผู้นั้นคือเขาใช่หรือไม่”

“หาไม่เจ้าค่ะ ไม่ใช่เขา เขาไม่ใช่ หาไม่”

โจรสาวผู้นั้นหน้าแดงหูแดงทันที

โจรสาวที่ค่อนข้างเหนียมอายผู้นี้ก็มีใบหน้าละเอียดลออและงามเลิศซ่อนอยู่ภายใต้ผ้าคลุมหน้าสีดำ และความโดดเด่นของนางเป็นอันดับหนึ่งในหอชุนฮวา คือนางคณิกาชั้นสูงอันดับหนึ่งของเมืองหลวง

เฉาวานวาน！

หากหลี่จุ่นตื่นอยู่ต้องตระหนกตกใจมากเป็นแน่

นางคณิกาชั้นสูงอันดับหนึ่งของเมืองหลวง แท้จริงแล้วคือโจรสาวนางหนึ่ง

ใบหน้าของโหลวฮวนฮวนผู้เป็นอาจารย์ของเฉาวานวานเต็มไปด้วยรอยยิ้มหยาดเยิ้ม

นางเลียริมฝีปาก แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของเฉาวานวานก่อนจะเลียที่แก้มนางเบาๆ ด้วยเสน่ห์อันเหลือล้นและกลิ่นปากหอม จากนั้นกล่าวเสียงเบาว่า “วานวาน เจ้าดื้อรั้นยิ่งนัก กลับไปข้าอาจจะ...ลงโทษเจ้าอย่างสาสม”

ลมหายใจอันร้อนผ่าวพ่นโดนใบหน้าของเฉาวานวาน ทำให้ใบหน้าของนางยิ่งแดงขึ้นและร่างกายอันบอบบางก็สั่นเล็กน้อย

“ปัดโธ่ อาจารย์ ท่านช่างน่ารำคาญยิ่งนัก”

ใบหน้าของเฉาวานวานแดงระเรื่อด้วยความเขินอายพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงออดอ้อน แล้วรีบหลบเลี่ยงทันทีก่อนจะกล่าวว่า “ก็ได้เจ้าค่ะ ขอยอมรับแล้ว เป็นเขาจริงๆ เจ้าค่ะ”

“เฮ้อๆ เจ้าเด็กคนนี้ปิดปากมิดเสียจริง”

แววตาของโหลวฮวนฮวนเผยให้เห็นเสน่ห์หลายรูปแบบ จากนั้นกล่าวอย่างค่อนข้างจริงจังว่า “เหตุใดเขาจึงบอกว่าตนเป็นบุตรของท่านอ๋องหรือ”

เฉาวานวานส่ายหน้าพลางกล่าวว่า “ตอนแรกเขาบอกว่าเขาเป็นลูกนอกสมรสของท่านอ๋อง แต่ก่อนจากไปกลับบอกว่าไม่ใช่เจ้าค่ะ”

โหลวฮวนฮวนขมวดคิ้วเล็กน้อย “เขามีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับท่านอ๋องก็จริง แต่ท่านอ๋องมีหญิงใดข้าย่อมรู้ดี เป็นไปไม่ได้ที่จะมีลูกนอกสมรส ตอนนั้นทั้งหมดล้วน...”

เฉาวานวานเม้มริมฝีปากพลางมองหลี่จุ่นที่นอนอยู่บนพื้น แล้วค่อยๆ คุกเข่าลง จากนั้นยกศีรษะของหลี่จุ่นมาวางไว้บนตักของตนเพื่อให้เขานอนสบายขึ้น

โหลวฮวนฮวนชำเลืองมองลูกศิษย์ของตนแวบหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ห้ามการกระทำของนางและกล่าวว่า “ช่างเถอะ ไม่มีทางเป็นบุตรของท่านอ๋องแน่ รีบทิ้งเขาไว้ที่นี่เสียเถอะ เรายังหาของสิ่งนั้นไม่พบ หากท่านผู้นำมาเมืองหลวงแล้วยังหาไม่เจอ เราจะเดือดร้อนแน่”

“ท่านอาจารย์ แต่ที่นี่มียุ่งกัดเขานะเจ้าคะ...” เฉาวานวานมีท่าทีไม่เต็มใจ

“ไปเถอะ เร็วเข้า”

โหลวฮวนฮวนรีบฉุดนางลุกขึ้น “อีกประการ ไม่ว่าเขาจะเป็นบุตรของผู้ใด แต่พิธีล่าสัตว์ฤดูหนาวครั้งนี้ นอกเสียจากพวกองค์ชายและหลี่เหวินจวินแล้ว ยังมีบุตรชาย บุตรสาวของขุนนางชั้นผู้ใหญ่ไม่น้อย ไม่ใช่คนที่เราจะจับตัวได้ หากหายไปแม้แต่คนเดียว ทหารจะต้องค้นทั่วภูเขาเป็นแน่ บัดนั้นเราจะซ่อนตัวไม่ได้อีก”

หลายวันก่อนพวกนางได้ลักลอบเข้ามาในอุทยานหลวงแห่งนี้และกำลังหาของบางอย่าง

แต่คาดไม่ถึงว่าจะมี “พิธีล่าสัตว์ฤดูหนาว” เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้กระทบแผนการของพวกนาง จนพวกนางต้องหลบซ่อนตัวในภูเขานี้อย่างจำใจ

ปรากฏว่า

เมื่อคืนวานถูกทหารสองนายพบเข้า อาจารย์และศิษย์จึงจำเป็นต้องฆ่าทหารสองคนนั้นอย่างไร้หนทาง ช่วงกลางดึกตอนทหารมาตรวจค้นภูเขา ทั้งสองต้องฟันฝ่าอุปสรรคอย่างยากลำบากจนในที่สุดก็หลบหนีจากการค้นหาได้

เดิมทีพวกนางคิดว่าสามารถซ่อนตัวได้จนถึงพิธีล่าสัตว์ฤดูหนาวนี้สิ้นสุด แต่ปรากฏว่ากลับถูกหลี่จุ่นและบ่าวรับใช้ของเขาพบเข้าโดยไม่ทันตั้งตัว

พวกนางช่างโชคร้ายจริงๆ

“แต่ว่าท่านอาจารย์ เขาอาจจะหนาว... จะปล่อยเขาไว้อย่างนั้นหรือ เขาอาจจะแข็งตายได้นะเจ้าคะ” เฉาวานวานไม่อยากปล่อยหลี่จุ่น

แต่หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางก็หันไปมองหยางจงที่นอนอยู่ข้างๆ ทันใดนั้นแววตาพลันเป็นประกาย