องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 565

“ท่านจอมทัพ คนก็ยังต้องช่วย”

ชายชราเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นทางการและดูสบาย ๆ ในทันที เมื่อหลี่จุ่นเห็นก็เข้าใจทันที

สงสัยว่าชายชราคนนี้ยังมีอะไรบางสิ่งที่รอเขาอยู่!

หลี่จุ่นจ้องไปที่จี้จงชิงและพูดอย่างใจเย็น “ถ้าอย่างนั้นอัครมหาเสนาบดีจี้ออกความคิดเห็นแก่ข้าสิ ข้าจะได้ช่วยนางกลับมาได้โดยที่ไม่ต้องใช้กองกำลังทหารหนึ่งแสนนายและหลบหนีออกมาได้”

จี้จงชิงยิ้มทันทีและพูดว่า

“ท่านจอมทัพ ท่านก็รู้ว่าข้ากังวลว่าในเมืองนี้จะเสียหาย ถึงตอนนั้นซือหม่าชิงอวิ๋นก็จะใช้ประโยชน์จากมัน หากปัญหานี้สามารถแก้ไขได้ แม้ว่ากองทัพทั้งหมดจะถูกส่งไปเพื่อช่วยภรรยาของท่านจอมทัพ แล้วทำไมจะไม่ได้ล่ะ คำถามคือจะจัดการกับการโจมตีที่อาจเกิดขึ้นของซือหม่าชิงอวิ๋นได้อย่างไร”

ทันใดนั้นดวงตาของหลี่จุ่นก็หรี่ลง ดูเหมือนเขาจะได้ยินอะไรบางอย่างจึงถามเสียงราบเรียบทันที

“แล้ว...ท่านอัครมหาเสนาบดีมีแผนการดี ๆ บ้างหรือไม่”

จี้จงชิงหัวเราะทันทีและพูดว่า “ท่านจอมทัพไม่ได้พัฒนาอาวุธที่ทรงพลังไร้เทียมทานไว้หรอกหรือ หากเราพึ่งพาอาวุธนี้ แม้ว่าจะมีกองกำลังทหารหนึ่งหมื่นนายในเมืองเฟิงหั่ว ก็เป็นไปไม่ได้เลยที่กองทัพหนึ่งแสนนายของซือหม่าชิงอวิ๋นจะลงไปทางใต้ และก็ไม่สามารถทำอะไรเราได้! ท่านจอมทัพ ท่านคิดว่ามันสมเหตุสมผลหรือไม่”

“หึหึ”

จู่ ๆ หลี่จุ่นก็เยาะเย้ยออกมาและกล่าวว่า “พูดไปพูดมา ที่แท้ก็คือเรื่องนี้นี่เอง ทำไมอัครมหาเสนาบดีจี้ถึงพูดจาอ้อมค้อมแบบนี้ มันไม่ได้เลยรึที่จะถามข้าตรง ๆ”

จี้จงชิงไม่ได้มีความรู้สึกเขินอายหรือหน้าแดงเลย และพูดอย่างราบเรียบ

“ข้าก็รู้ด้วยว่าสิ่งนี้ไม่เรื่องเล่น ๆ ถ้าถามท่านจอมทัพออกไปตรง ๆ จอมทัพก็อาจจะไม่บอกก็ได้ ข้าจึงทำได้เพียงเท่านี้ ในเมื่อตอนนี้ได้ชี้แจงให้เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นท่านจอมทัพจะใช้สิ่งนี้เพื่อกันไม่ให้ทัพของซือหม่าชิงอวิ๋นลงใต้?”

อาหยวนที่อยู่ด้านข้างถอนหายใจด้วยความโล่งอก และในขณะเดียวกันก็ถอนหายใจอยู่ภายใน

ไม่ว่าจะเป็นหลี่จุ่นหรือท่านอัครมหาเสนาบดี แผนการชั่วร้ายลับ ๆ ของคนสองคนนี้ก็ช่างน่าเวียนหัวจริง ๆ เรื่องง่าย ๆ แค่นี้จะพูดให้ตรงไปตรงมามันจไปเสียหายอะไร

พวกเขาทั้งสองกลับพูดจาอ้อมค้อม ระแวงกันไปมาเป็นเรื่องที่เข้าใจยากจริง ๆ

“ข้ารู้ว่าชายชราอย่างท่านกำลังคิดอะไรอยู่”

หลี่จุ่นไม่ได้เร่งรีบที่จะตอบ แต่กลับพูดอย่างใจเย็น

“แต่สิ่งที่ข้าบอกท่านได้ก็คือ อย่างที่ท่านพูดว่าสิ่งนี้ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ ศัตรูจะรู้หรือไม่ไม่สำคัญ แต่หากเป็นคนของเราเองที่รู้เรื่องนี้ เช่นให้ฝ่าบาทหรือเจิ้นเป่ยอ๋องที่ด่านเหิงกู่ท่านนั้นรู้เรื่อง ข้าคิดว่าคงเป็นเรื่องยากสำหรับท่านและข้าที่จะกลับไปมีชีวิตอยู่ ผู้มีความสามารถแต่ความสามารถกลับเป็นภัยต่อตน ข้าคิดว่าท่านอัครมหาเสนาบดีคงจะเข้าใจความจริงข้อนี้ดีกว่าข้า”