องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 57

“พวกเจ้าออกไปก่อน”

หลี่เหวินจวินมองไปยังหลี่จุ่นพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม แล้วให้พวกเสิ่นจิงหงออกไปก่อน

หลังจากที่พวกเขาออกไปแล้ว หลี่เหวินจวินก็ให้พวกหลี่จุ่นทั้งสองคนนั่งลง หลังจากนั้นก็มองหลี่จุ่นพลางพูดด้วยรอยยิ้ม

“น้องหก เจ้ายังจำก่อนหน้านี้ที่ข้าพูดว่า ถ้าหากร่วมมือกัน ข้าจะไม่ให้เจ้าแพ้ได้ไหม”

ภายในใจหลี่จุ่นถึงกับชะงัก

เมื่อคืนหลี่เหวินจวินเคยพูดไว้แบบนี้จริง ๆ ที่แท้ที่เธอพูดไว้ว่าจะไม่ให้เขาแพ้ ก็คือวิธีนี้สินะ...

ถ้าหากสถานการณ์เริ่มไม่ดี ก็จะให้เขาได้ไปต่อ

ที่แท้หลี่เหวินจวินก็หมายความว่าแบบนี้เองเหรอ

นี่มัน...

หลี่จุ่นกำลังจะอ้าปากพูด ทว่าภายในใจทั้งรู้สึกสับสนและซาบซึ้ง ก่อนจะพูดออกมาว่า “พี่หญิงใหญ่ นี่น่ะเหรอวิธีของพี่...”

หลี่เหวินจวินยิ้มและก็ไม่ได้รีบตอบกลับ

หวังเยียนหรันที่อยู่ด้านข้างเห็นสีหน้าและได้ยินบทสนทนาของสองพี่น้อง ก็รู้สึกงงไปหมดไม่รู้ว่าพูดถึงเรื่องอะไรกัน

พวกเขากำลังคุยอะไรกัน

หลี่เหวินจวินรินชาให้กับทั้งสองคน พลางพูดด้วยรอยยิ้ม “อันที่จริง กวางส่วนใหญ่ที่ล่าวันนี้เป็นฝีมือของน้องหก ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าต้องร่วมมือกับข้า น้องหกก็คงเข้ารอบต่อไปได้อย่างแน่นอน ถ้าจะพูดให้ถูกก็เพราะพี่คนนี้เป็นตัวถ่วง”

หลี่จุ่นถึงกับพูดไม่ออก

หวังเยียนหรันกลับพูดทันที “องค์หญิง ท่านอย่าตรัสเช่นนั้นสิเพคะ เดิมทีก็เป็นการร่วมมืออยู่แล้ว จะมาแบ่งแยกใครมากน้อยไปไยกัน”

หลี่จุ่นก็พยักหน้าตามสถานการณ์ “ใช่เลย พี่หญิงใหญ่”

หลี่เหวินจวินมองทั้งสองคน ก่อนจะแซวเล่น “พวกเจ้าทั้งสองดูเหมือนสามีภรรยากันมาก”

หวังเยียนหรันก็หน้าแดงขึ้นมาทันที ดวงตาคู่สวยจ้องเขม็งไปที่หลี่เหวินจวินด้วยความตื่นตะลึง หลี่เหวินจวินยกมือขึ้นปิดปากหัวเราะ

หลี่จุ่นแตะจมูกของเขาอย่างหดหู่ ก่อนจะพูดว่า “ในเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว งั้นข้าขอขอบพระคุณพี่หญิงใหญ่เอาไว้ ณ ที่นี้ด้วย!”

หลี่เหวินจวินส่ายหน้า “นี่เป็นสิ่งที่เกิดจากความสามารถของเจ้า ไม่จำเป็นต้องมาขอบคุณข้า”

หวังเยียนหรันหน้าแดงด้วยความเขินอาย หน้าตาบึ้งตึงไม่พูดไม่จา

หลังจากอยู่กับหลี่เหวินจวินต่ออีกสักพัก หลี่จุ่นกับหวังเยียนหรันก็ได้กลับไปยังตำหนักบรรทม ตลอดทางกลับมา หวังเยียนหรันเอาแต่กำมือทั้งสองข้างไว้แน่นด้วยท่าทีหดหู่เล็กน้อย

หลี่จุ่นถามด้วยความอยากรู้ “เจ้าเป็นอะไร”

หวังเยียนหรันหน้าแดง พลันส่ายหน้า พลางชูคอยาวระหงขาวเนียนราวกับหิมะ “ไม่มีอะไรเพคะ องค์ชายอย่าเดาส่งเดชนะเพคะ!”

หวังเยียนหรันตะคอกแล้วเดินแซงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

หลี่จุ่นรู้สึกสับสนและนึกถึงโจรสาวสองคนบนภูเขาขึ้นมาทันที

“ขอบพระทัยฝ่าบาท!”

เย่หงหายใจเข้าลึก ๆ ทันทีแล้วลุกขึ้น ภายในใจรู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมาก

“เอาล่ะ ลำบากมาทั้งคืน เจ้าก็คงเหนื่อยแล้วเหมือนกัน รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ” หลี่เจิ้งโบกมือ

“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท!” เย่หงรีบจากไปทันที

หลี่เจิ้งส่ายหน้า พลางถอนหายใจ “เป็นใครกันแน่ที่แฝงตัวเข้ามาในทำเลทองของราชวงศ์ข้า แถมยังสังหารทหารรักษาพระองค์ราชวงศ์อู่ของข้าอีก!”

หวังเหลียนรีบตอบทันที “ฝ่าบาท ผู้บัญชาการเย่นำคนค้นหาทั่วทั้งอุทยานหลวง ก็ไม่เจอร่องรอยของโจร เป็นเช่นนั้น...ก็ยากที่จะพูดพ่ะย่ะค่ะ แต่สองสามวันนี้ฝ่าบาทโปรดอย่าชะล่าใจ โจรพวกนั้นอาจจะมีเป้าหมาย...เป็นพระองค์พ่ะย่ะค่ะ”

หลี่เจิ้งพยักหน้า ทันใดนั้นก็ถามขึ้น “ใช่แล้ว รัชทายาทกับเจ้าหกวันนี้มีความเคลื่อนไหวอะไรไหม”

หวังเหลียนส่ายหน้า ก่อนจะพูดว่า “ทูลฝ่าบาท องค์รัชทายาททรงประทับในตำหนักบรรทมตลอด ส่วนองค์ชายหก...”

“เจ้าหกเป็นอย่างไร”

หลี่เจิ้งชำเลืองมอง

หวังเหลียนลังเลครู่หนึ่ง แล้วกัดฟันพูดว่า “องค์ชายหกพาท่านหญิงจ้าวขึ้นเขาไปตั้งแต่เช้าแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ไร้สาระ!”

ขณะนั้นเองความเย็นยะเยือกก็ฉายขึ้นมาในแววตาของหลี่เจิ้ง พลางพูดอย่างเย้ยหยัน “หรือว่าคิดจะใช้มุกเดิม ๆ ทำหัวใสแต่กลับไม่ตั้งใจฝึกฝนความสามารถ โง่จริง ๆ!”