องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 59

ครั้งก่อนให้ราชทูตจากแคว้นหลางนำปัญหาสามข้อกลับไป ยังไม่ทันถึงสิบวัน ทำไมถึงกลับมาแล้วล่ะ

ยังต้องการจะสมานฉันท์เป็นพี่น้องกับราชวงศ์อู่อยู่หรือไม่

ไม่ใช่ว่าอยากจะให้ราชวงศ์อู่เลียรอยแผลเป็น หลังจากนั้นก็จับมือกัน? ปัญหาคือรอยแผลเป็นนั้นสามารถเลียออกได้งั้นหรือ

หวังเยียนหรันกล่าว “ได้ยินมาว่าแคว้นหลางไม่สามารถแก้ปัญหาสามข้อที่ผู้สันโดษหยางหมิงให้มาได้ ดังนั้นจึงยอมแพ้และขอเจรจาสันติกับราชวงศ์อู่ ได้ยินว่าราชทูตในครั้งนี้ก็คือท่านหญิงอวี้เจียจากครั้งก่อน”

หลี่จุ่นกล่าว “ข้าก็คาดการณ์ไว้แบบนั้นเช่นกันว่าพวกเขาจะไม่สามารถแก้ปัญหาได้”

หวังเยียนหรันมองไปที่หลี่จุ่น ดวงตาของเธอสว่างไสวขึ้น และรีบถามทันทีว่า “องค์ชายเพคะ พระองค์ทรงสามารถแก้ปัญหาสามข้อนั้นของผู้สันโดษได้หรือไม่เพคะ”

ปัญหาสามข้อนั้นได้แพร่กระจายไปยังหมู่ประชาชน และผู้มีความสามารถทั่วราชวงศ์อู่ก็สามารถเห็นปัญหาเหล่านั้นได้ แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีคำตอบที่เชื่อถือได้ออกมา

จ้าวเฟยเอ๋อร์มองไปที่หลี่จุ่นทันที

ก่อนหน้านี้นางเคยดูถูกหลี่จุ่น และคิดว่าหลี่จุ่นเป็นคนไม่เอาไหน แต่หลังจากได้มาอยู่ด้วยกันในตอนนี้ นางก็ได้เข้าใจอย่างชัดเจนถึงความน่าเกรงกลัวของหลี่จุ่น

องค์ชายหกคนนี้มีพรสวรรค์ที่น้อยคนนักจะมี บางทีเขาอาจจะแก้ปัญหาสามข้อนี้ได้

หยางจงที่อยู่ด้านข้างมองหญิงสาวทั้งสองที่กำลังมองหลี่จุ่นด้วยสีหน้าคาดหวัง แล้วจู่ ๆ สีหน้าก็ดูแปลกไป

เขาสามารถพูดได้หรือไม่ว่าปัญหาทั้งสามข้อนี้ จริง ๆ แล้วมันมาจากองค์ชายของเขา

“จะมีอะไรยาก”

หลี่จุ่นยิ้มเยาะทันที

หญิงสาวทั้งสองคนต่างตกใจและพูดพร้อมกัน “พระองค์ทรงตอบได้หรือเพคะ”

“ไม่ได้!” หลี่จุ่นตอบอย่างตรงไปตรงมา “ถึงจะง่าย ข้าก็ตอบไม่ได้อยู่ดี”

จ้าวเฟยเอ๋อร์กลอกตาทันที ขณะที่หวังเยียนหรันก็ไม่ได้พูดอะไร

หลี่จุ่นแอบยิ้ม

นี่เป็นปัญหาที่เขาตั้งขึ้นมาเอง แน่นอนว่าเขาต้องตอบได้ แต่ถ้าเขาตอบได้มันก็ดูจะเวอร์เกินไปหน่อย

แม้แต่องค์หญิงใหญ่ที่ฉลาดที่สุดในโลกยังไม่รู้ แล้วถ้าเขาตอบได้ แบบนี้จะตบหน้าคนอื่นไปกี่คนกัน

เพราะฉะนั้นนี่จึงไม่สามารถเปิดเผยความลับนี้ออกมาได้

“เรามาหารือเกี่ยวกับแผนของเราในวันพรุ่งนี้กันเถอะ”

หลี่จุ่นดูจริงจังและเปลี่ยนเรื่อง “ในช่วงสุดท้ายนี้ รัชทายาทจะไม่เก็บซ่อนอะไรไว้และต้องทำอย่างเต็มที่ที่สุดอย่างแน่นอน เราเองก็ไม่สามารถซ่อนมันไว้ได้อีกต่อไปเช่นกัน”

หญิงสาวทั้งสองเริ่มจริงจังเช่นกัน จ้าวเฟยเอ๋อร์กล่าว “วันพรุ่งนี้เราจะเริ่มใช้หน้าไม้และพลุสัญญาณกันอย่างเปิดเผยเลยใช่หรือไม่เพคะ”

“องค์ชาย หากทั้งสองสิ่งนี้ถูกเปิดเผย หม่อมฉันเกรงว่ามันจะทำให้พระองค์ทรงเดือดร้อนไม่น้อยนะเพคะ…” หวังเยียนหรันมีสีหน้ากังวล

หลี่จุ่นยิ้มและพูด “อย่ากังวลไปเลย หากถูกเปิดโปงโดยไม่ตั้งใจก็ปล่อยให้เรื่องทั้งหมดเป็นหน้าที่ข้า ข้ามีวิธีจัดการกับมัน”

เมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว หญิงสาวทั้งสองจึงได้แต่พยักหน้า

“ตอนนี้มาพูดถึงการเตรียมการกันดีกว่า ทักษะการยิงธนูของเฟยเอ๋อร์นั้นยอดเยี่ยมมาก หากยังไม่คุ้นชินกับการใช้หน้าไม้ ก็ให้นำคันธนูและลูกธนูของท่านหญิงมาด้วย หลังจากนั้นทุกคนจะมีพลุสัญญาณคนละสิบอัน ครั้งนี้ข้าไม่ได้ทำมาเยอะนัก ดังนั้นจำนวนพลุสัญญาณจึงมีจำกัด…”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ใบหน้าของหลี่จงก็เย็นชาขึ้นทันที!

ออมมือ?

ออมมือกับผีสิ!

แบบนี้ก็หมายความว่าพวกเขาทั้งสามคนเทียบไม่ได้กับคนไม่เอาไหนนี่เลยงั้นรึ

“น้องหก สองวันสุดท้ายนี้เจ้าต้องระวังหน่อยนะ เพราะเราจะเอาจริงกันแล้ว” หลี่เฉียนเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า

แต่ในคำพูดของเขากลับแฝงไปด้วยการดูถูกเหยียดหยาม

“ขอบคุณพี่สามที่เตือน และขอพี่ทั้งสามได้โปรดเมตตาข้าด้วย!” หลี่จุ่นกล่าว

ในขณะนั้นเอง รัชทายาทก็ค่อย ๆ จ้องเขม็งจากบนหลังม้า เขาไม่ได้พูดอะไร มีเพียงดวงตาที่ดูเย็นชาเล็กน้อย

หลังจากมองดูหลี่จุ่นอย่างลึกซึ้งแล้ว เขาก็ขี่ม้าออกจากสนามประลองไป

“น้องห้า ไปกันเถอะ!”

หลี่เฉียนเองก็เหลือบมองหลี่จุ่นอย่างเย็นชาเช่นกัน และขี่ม้าออกไปทันที

“น้องหก ไว้เจอกันที่สนามนะ!” หลี่จงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและจากไป

หลี่จุ่นมองดูร่างของทั้งสามคนที่กำลังจากไป รอยยิ้มเล็กค่อย ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา และพูดกับตัวเอง

“งั้นข้าจะแสดงให้พวกท่านเห็น ว่าอะไรที่เรียกว่า...อนาคต!”