องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 60

เมื่อถึงเวลา ทั้งสองกลุ่มก็ออกเดินทางขึ้นไปบนภูเขา

หลี่จุ่นนำจ้าวเฟยเอ๋อร์หญิงสาวทั้งสองที่ตามอยู่ด้านหลัง หวังเยียนหรันพูดอย่างกังวลใจ

“องค์ชาย ทำไมเราไม่ขึ้นไปบนภูเขาก่อนล่ะเพคะ เดี๋ยวพวกเหยื่อก็ถูกพวกเขาแย่งไปก่อน!”

หลี่จุ่นยิ้มแล้วพูดว่า “รีบขึ้นเขาไปก็ไม่มีประโยชน์”

จ้าวเฟยเอ๋อร์มองไปที่หลี่จุ่นด้วยสายตาประหลาดใจ นางรู้ดีว่าเมื่อวานนี้ผู้ชายคนนี้ขึ้นไปทำอะไรบนภูเขา

“เหตุใดจึงไม่มีประโยชน์ล่ะเพคะ มาก่อนก็ย่อมได้ก่อน!” หวังเยียนหรันตอบกลับไป

หลี่จุ่นยิ้มและพูดว่า “ไม่เป็นไร อีกสักพักเดี๋ยวเจ้าก็จะรู้เอง เราค่อย ๆ ขึ้นไปกันจะดีกว่า มีเหยื่อตั้งมากมาย พวกเขาไม่สามารถล่าพวกมันทั้งหมดในคราวเดียวได้หรอก”

หวังเยียนหรันก็ยังคงไม่รู้สึกยินดีเท่าไร

ในขณะนั้นเอง!

หลี่จงและหลี่เฉียนก็ควบม้าเดินไปตามทาง แต่คราวนี้รัชทายาทแยกตัวไปเอง ส่วนพวกเขาเป็นกลุ่มเดียวกัน

“พี่สาม หลี่จุ่นคนไม่เอาถ่านนั่นช่างน่ารำคาญเสียจริง ไม่คิดเลยว่าเจ้าคนไม่เอาไหนนี่จะผ่านมาถึงรอบสุดท้ายได้! ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าพี่หญิงใหญ่กำลังคิดอะไรอยู่!” หลี่จงรู้สึกไม่พอใจ

หลี่เฉียนหัวเราะเยาะและพูดว่า “เหอะ ๆ น้องห้า พี่สามให้เจ้าเลิกคิดอะไรไร้เดียงสาแบบนี้มานานแล้ว เกรงว่าเจ้าจะไม่รู้ว่าหลี่จุ่นผู้ไม่เอาถ่านนั่นอยู่ในสถานะไหนในหัวใจของพี่หญิงใหญ่”

หลี่จงสงสัยทันที “หมายความว่าอย่างไร พี่หญิงใหญ่มีความสัมพันธ์พิเศษกับคนไม่เอาถ่านนั่นอย่างนั้นรึ”

ดวงตาของหลี่เฉียนลึกซึ้ง แต่กลับไม่ได้อธิบายอะไร และพูด “เอาล่ะ อย่าถามให้มากความ เจ้าแค่จำไว้ว่าจากนี้ไป อย่าหาเรื่องคนไม่เอาถ่านนั่นต่อหน้าพี่หญิงใหญ่ก็พอ!”

“นี่…” หลี่จงขมวดคิ้ว

ขณะที่กำลังจะถามต่อ ทันใดนั้นม้าศึกที่อยู่ข้างใต้เขาก็ก้าวพลาดและล้มลงกับพื้น หลี่จงล้มลงก้นชี้ฟ้าหน้าจิ้มฝุ่น หน้าตามอมแมมไปด้วยฝุ่นทันที

องครักษ์และขันทีที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็สะดุ้งตกใจ ม้าของหลี่เฉียนเองก็ตกใจกลัวและวิ่งเตลิดไปทั่ว

“เกิดอะไรขึ้น!”

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น!”

องครักษ์เหล่านั้นรีบเข้าไปพยุงหลี่จงที่คางแตกขึ้นทันที และพบว่าม้าของหลี่จงได้ตกลงไปในหลุมขนาดใหญ่และไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ และดูเหมือนว่าขาของมันจะหัก

ปรากฎว่ามีคนขุดหลุมขนาดใหญ่บนถนน!

หลี่จงกรีดร้องด้วยความรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่างกาย และเมื่อเขาเห็นหลุมขนาดใหญ่ เขาก็ส่งเสียงเกรี้ยวกราดด้วยความโกรธ!

“ใครมันทำเรื่องแบบนี้กัน!!”

หลี่เฉียนที่ควบคุมม้าเตลิดกลับมาได้อย่างยากลำบากก็พลิกตัวลงจากหลังม้า และพบว่าร่องรอยของหลุมขนาดใหญ่ยังใหม่อยู่ เป็นไปได้ว่ามันอาจจะถูกขุดในช่วงสองวันที่ผ่านมา!

หลี่จงเยาะเย้ยทันที “ก็เพราะว่ารู้กันหมดแล้ว เจ้าเด็กนั่นจึงต้องทำมันอีกแน่นอน! เพราะคิดว่าเราทุกคนคิดว่าเขาจะไม่ทำ! กลอุบายนี้ปิดข้าไม่พ้นหรอก!”

หลี่เฉียนยังคงรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องพลิกไปมาแบบนั้น แต่หลี่จงก็คว้าม้าขององครักษ์ไว้ และจับสายบังเหียนควบม้าไปทางด้านล่างของหน้าผาทันที

หลี่เฉียนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพาคนติดตามเขาไป

เมื่อทั้งสองมาถึงด้านล่างของหน้าผา พวกเขาก็พบหญ้าเลี้ยงสัตว์กระจัดกระจายอยู่ที่ปากทาง พวกเขารู้สึกพอใจขึ้นมาในทันที

หลี่จงตะโกน “เห็นหรือไม่ว่า คนไม่เอาถ่านคนนี้ต้องใช้วิธีนี้ ที่แท้ก็ใช้มุกเดิมจริง ๆ!”

“ไป เข้าไป!” ดวงตาของหลี่เฉียนสว่างไสวขึ้น

ผู้คนรีบกรูกันไปที่ด้านล่างของหน้าผาอย่างพร้อมเพรียง แต่ทันใดนั้นกลุ่มม้าก็ส่งเสียงร้องออกมา สองขาคุกเข่าลงและสะดุดล้มลงไป

ทั้งคนและม้าล้มลงตาม ๆ กัน ปรากฏว่าบริเวณทางเข้านั้นถูกผูกด้วยไม้หวายและซ่อนอยู่ใต้กองหญ้า เมื่อพวกเขาขี่ม้าผ่านมาก็สะดุดล้มโดยไม่ทันระวัง

หลี่เฉียนและหลี่จงที่หน้าตามอมแมมไปด้วยฝุ่นปีนขึ้นมาด้วยความอับอาย เมื่อพวกเขาเห็นไม้หวาย หลี่จงก็คำรามด้วยความโกรธแค้นทันที

“หลี่จุ่น ข้าจะฆ่าเจ้า!!!”

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาตกหลุมพรางอีกแล้ว!