องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 61

อีกด้านหนึ่ง

หลี่จุ่นกำลังแคะหูพลางหัวเราะพูดว่า

“เหมือนว่าข้าจะได้ยินคนกำลังด่าข้านะ”

หยางจงตอบพลัน “องค์ชาย ทรงอาจพระกรรณฝาดไปพ่ะย่ะค่ะ”

พวกหลี่จุ่นถึงจุดที่ม้าของหลี่จงตกลงหลุมแล้ว

พอหวังเยียนหรันเห็นเบื้องหน้ามีหลุมยักษ์อยู่บนถนน ทั้งยังมีม้าตัวหนึ่งหอบหายใจหนักอยู่ในหลุมแล้วก็ตกตะลึงทันที

“องค์ชาย ทรงทอดพระเนตรสิเพคะ ตรงนี้มีหลุมและมีม้าอีกตัวหนึ่งด้วย!”

“โอ้ จริงด้วยสินะ!” หลี่จุ่นพูดขึ้นด้วยความประหลาดใจพลัน

ส่วนจ้าวเฟยเอ๋อร์กลับปิดหน้า รู้สึกพูดไม่ออกอย่างหนัก

ก็ทรงขุดหลุมเองมิใช่หรือเพคะ แล้วยังแสร้งทำเป็นตกใจอีก นี่มันช่างเหลือเกินจริง ๆ...

จ้าวเฟยเอ๋อร์คิดไม่ถึงเหมือนกัน หลุมที่หลี่จุ่นขุดไปอย่างนั้นเมื่อวานจะมีคนตกลงไปจริง ๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าต้องเป็นกลุ่มขององค์รัชทายาทแน่นอนอยู่แล้ว

อีกอย่าง เหมือนว่าม้าตัวนี้จะเป็นขององค์ชายห้าหลี่จงด้วย

หรือก็หมายถึงองค์ชายห้าพลัดตกลงหลุมไปแล้ว...

เคราะห์ร้ายโดยแท้

หวังเยียนหรันถามด้วยใบหน้าฉงนสนเท่ห์ “ผู้ใดเป็นคนขุดหลุมนี้กัน ช่างไร้คุณธรรมจริงเชียว!”

หลี่จุ่น “...”

จ้าวเฟยเอ๋อร์กลับอดกลั้นไม่อยู่ขำพรืดทันที มองหลี่จุ่นด้วยสายตาสุขใจบนความทุกข์ของผู้อื่น

หลี่จุ่นละเหี่ยใจอย่างยิ่ง เอ่ย “ก็บอกเจ้าแต่แรกแล้วนี่ การขึ้นเขามาก่อนไม่มีประโยชน์อันใด ถ้าเรามาเร็วอีกนิด ที่ตกลงไปก็ต้องเป็นพวกเราแล้ว!”

หวังเยียนหรันราวกับมีความคิด พยักหน้า “องค์ชายตรัสถูกต้องแล้วเพคะ”

“เอาละ เริ่มล่าสัตว์กันเถอะ! พวกเราสามคนแยกย้ายกันไป ทำตามแผนการที่วางไว้เมื่อคืนนะ” หลี่จุ่นพูด

“เพคะ องค์ชาย!”

สองดรุณีผงกศีรษะ

“องค์ชายทรงระวังความปลอดภัยด้วยนะเพคะ!” หวังเยียนหรันโบกไม้โบกมือ พาองครักษ์สองสามนายและขันทีที่แบกธนูจากไป

จ้าวเฟยเอ๋อร์ก็ผงกศีรษะกับหลี่จุ่นเล็กน้อยเหมือนกัน ก่อนจะพาคนจากไป

“ไปกันเถอะ หัวหน้าขันทีหยาง!”

หลี่จุ่นโบกมือใหญ่ พาคนขึ้นเขาไปอีกทางหนึ่งทันที

ยามนี้

ณ ตำหนักเฟิงหยาง

หลี่เจิ้งกำลังพลิกอ่านฎีกาฉบับหนึ่งอยู่ ที่กล่าวถึงคือหนังสือเรื่องเกี่ยวกับอวี้เจียเข้าเมืองหลวงเจรจาสันติ ซึ่งอัครมหาเสนาบดีฝ่ายขวาจี้จงชิงที่ไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงให้คนนำมาถวาย

เขาปิดฎีกา พูดเรียบ