องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 62

ในสนามประลอง หลี่เจิ้งหลบแดดมองดูอยู่ไกล ๆ

เห็นพลุไฟส่งตัวขึ้นมาจากกลางภูเขาไม่หยุด สีสันล้วนประหลาดอัศจรรย์

หลี่เหวินจวินมองดูอยู่ข้าง ๆ เหมือนกัน นัยน์ตางามกะพริบเล็กน้อย ทว่าไม่ได้ประหลาดใจเท่าใดนัก

“จวินเอ๋อร์ เจ้ารู้หรือไม่ว่ามันคืออะไร” หลี่เจิ้งหันมาถามนาง

หลี่เหวินจวินพยักหน้าเอ่ย “ทูลเสด็จพ่อ นี่คือสัญญาณบอกข่าวอย่างหนึ่งเพคะ ของสิ่งนี้น่าจะเป็นสิ่งที่ใช้ส่งข่าวถึงกันระหว่างหมู่คน”

“ความหมายของเจ้าคือนี่เป็นสิ่งที่คนทำขึ้นหรือ” หลี่เจิ้งขมวดคิ้วถามทันที

หลี่เหวินจวินพยักหน้า “วันนั้นหม่อมฉันก็ตามสัญญาณนี้จึงล่าได้สัตว์อย่างต่อเนื่องเพคะ ดังนั้นหม่อมฉันแน่ใจว่านี่คือสิ่งที่คนทำขึ้น แต่ก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าน้องคนไหนเป็นคนทำ”

“นี่คือสิ่งที่องค์ชายทำหรือ!” หลี่เจิ้งตกตะลึงอย่างหนัก!

ตอนนี้เอง

หวังเหลียนวิ่งพรวดมา ตะโกนขึ้นว่า “ฝ่าบาท ตรวจสอบแน่ชัดแล้วพ่ะย่ะค่ะ ๆ!”

“ใครทำหรือ!” หลี่เจิ้งถามพลัน

หวังเหลียนรีบตอบ “ทูลฝ่าบาท องครักษ์บนเขารายงานมา ปรากฏการณ์นี้องค์ชายหกทรงทำขึ้นพ่ะย่ะค่ะ เป็นสัญญาณบอกสถานที่ของสัตว์ระหว่างองค์ชายหก ท่านหญิงจ้าวและยอดหญิงหวังพ่ะย่ะค่ะ!”

“อะไรนะ!”

หลี่เจิ้งตกตะลึงมากกว่าเดิม

หลี่เหวินจวินตกใจเล็กน้อยทันที แต่ก็เหมือนอยู่ในความคาดหมายอยู่แล้ว ดวงหน้าหมดจดคลี่รอยยิ้มปลาบปลื้มทีละน้อย

น้องหกเป็นคนทำจริง ๆ ด้วย

“เขา เขา เขาทำของสิ่งนี้ได้อย่างไร” ใบหน้าของหลี่เจิ้งเต็มไปด้วยความทึ่ง ความตะลึงเติมเต็มหัวใจชั่วขณะ

คิดไม่ถึง

สิ่งที่ทำให้พวกเขากลัดกลุ้มมาหลายวัน คือสิ่งที่ตัวบัดซบนั่นทำขึ้นมา แล้วยังใช้ส่งสัญญาณอีก!

ประสิทธิภาพของมัน เขาที่เป็นจักรพรรดิรู้ได้โดยทันทีว่าไม่ธรรมดา!

นี่คือสิ่งที่เหมือนกับควันหมาป่าที่ใช้ส่งข่าวในกองทัพ

หวังเหลียนส่ายหน้าพูด “ทูลฝ่าบาท นี่คงได้แต่ถามกับองค์ชายหกด้วยองค์เองแล้วพ่ะย่ะค่ะ...”

บนเขาเวลานี้

หลี่จงหลี่เฉียนพี่น้องมองสัญญาณพลุไฟที่อยู่บนฟ้าสูงเป็นระยะเหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่ามันคือสิ่งใด แววตาเต็มไปด้วยความฉงน

“พี่สาม นี่คือสิ่งใดกันแน่ แล้วมันโผล่ขึ้นมาได้ยังไง!” หลี่จงแหงนหน้ามองท้องฟ้า ขมวดคิ้วมุ่น

หลี่เฉียนก็แหงนหน้ามองพลุไฟแตกตัวดวงหนึ่งเหมือนกัน ก่อนจะส่ายหน้าแล้วพูดขึ้นว่า

“ไม่รู้ว่าเป็นปรากฏการณ์อะไร เห็นว่าองครักษ์ข้างพระวรกายเสด็จพ่อขึ้นเขาตรวจสอบสองวันแล้ว แต่ก็ไม่ได้อะไรเลย ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร”

“ติดตามข้าให้ดี ข้าย่อมไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง!”

“พ่ะย่ะค่ะ ๆ องค์รัชทายาทตรัสถูกต้องแล้ว!” เสิ่นเลี่ยหน้าชื่นตาบานทันที

ถึงเสิ่นเลี่ยจะเกิดในตระกูลขุนศึก ทั้งยังเป็นบุตรของมหาบัณฑิตเสิ่นคั่ว แต่เขากลับเชี่ยวชาญวิถีแห่งการประจบสอพลอ

ต่างจากบิดาอย่างมาก

ทว่า...

เสิ่นเลี่ยติดตามมหาบัณฑิตเสิ่นคั่วมาแต่เล็ก ดังนั้นย่อมมีฝีมือพอตัว หากตัดเรื่องการสอพลอก็เป็นขุนศึกผู้เก่งกาจในสนามรบเหมือนกัน!

องค์รัชทายาทพยักหน้า ควบม้าเดินทางต่อทันที จากนั้นจึงพูดว่า “ไป ล่าสัตว์กันต่อเถอะ!”

เสิ่นเลี่ยขี่ม้าตามไป

อีกด้านหนึ่ง

หลี่จุ่นมองสัตว์ที่ล่ามาได้สามสิบเอ็ดตัวที่ให้องครักษ์รวบรวมด้วยสีหน้าพึงพอใจ

หวังเยียนหรันมารวมตัวด้วยความบังเอิญชั่วคราว มองสัตว์ที่เกลื่อนอยู่เต็มพื้น อุทานด้วยความประหลาดใจเดี๋ยวนั้น

“องค์ชาย พลุสัญญาณนี่ใช้งานได้ดีจริง ๆ เลยนะเพคะ ไม่ถึงครึ่งวันพวกเราก็ล่าได้มากมายอย่างนี้แล้ว องค์ชายทรงปรีชาสามารถแท้ ๆ!”

หลี่จุ่นทำเป็นถ่อมตน ยิ้มพูด “ก็อย่างนั้น ๆ แหละ”