องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 63

ครั้งนี้ไม่ต้องใช้พลุสัญญาณกับหน้าไม้แบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ ดังนั้นจึงไม่ต้องหวั่นเกรงอะไร ใช้ได้อย่างเต็มที่ ดังนั้นจึงล่าสัตว์ได้มากมายในเวลาอันสั้น

แน่นอน

สิ่งเหล่านี้ล้วนอาศัยพลุสัญญาณ ช่วยกันต้อนสัตว์จึงล่ามาได้ ถ้าล่าตามลำพังจะไม่รวมตัวกันอยู่ที่นี่หรอก

ทว่าพอทั้งสามร่วมด้วยช่วยกัน เวลานี้จึงได้มาห้าหกสิบตัวแล้ว

หวังเยียนหรันพยักหน้า จากนั้นก็กล่าวอย่างปลาบปลื้มในผลงาน

“องค์ชาย หม่อมฉันก็ได้มาสิบกว่าตัวเหมือนกันเพคะ ให้คนขนกลับไปแล้ว แต่พี่เฟยเอ๋อร์เก่งกว่า เมื่อครู่หม่อมฉันเจอกับนาง เห็นว่านางล่าเองได้มายี่สิบตัว”

หลี่จุ่นอึ้ง อย่างนั้นวันนี้ก็ถูกพวกเขาต้อนมาหมดแล้วสิ

ช่วยกันต้อนมาได้สามสิบเอ็ดตัว หวังเยียนหรันได้มาเองสิบสองตัว จ้าวเฟยเอ๋อร์ยี่สิบเอ็ดตัว

ส่วนที่เขาล่ามาได้เองมีอยู่เก้าตัว

รวมกันตอนนี้มีทั้งหมดเจ็ดสิบสามตัวแล้ว!

หากต้องการเอาชนะองค์รัชทายาท เช่นนั้นก็ล่าอีกยี่สิบแปดตัวก็พอ

คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะสบายอย่างนี้

“องค์ชาย ดูท่าวันนี้พวกเราคงชนะแล้วละเพคะ!” หวังเยียนหรันกล่าวด้วยความตื่นเต้น

ทว่า...

หลี่จุ่นทำใจเย็น เขาส่ายหน้าก่อนจะพูด

“ทางองค์รัชทายาทก็คงได้มาไม่น้อยเหมือนกัน ตอนนี้กวางยังไปไม่ไกล ล่าง่าย แต่สี่สิบตัวในนั้นอยู่บนเขานานแล้ว จะหาได้ยาก”

พอหลี่จุ่นพูดอย่างนี้ หวังเยียนหรันก็นึกขึ้นได้ทันใด ร้องด้วยความตกใจ

“จริงสิเพคะ องค์ชาย เมื่อครู่หม่อมฉันเห็นหลี่เฟิงเข้าป่าลึกไปคนเดียว เป้าหมายของเขาอาจจะเป็นกวางสี่สิบตัวนั้นก็ได้...”

หลี่จุ่นพลันขมวดคิ้ว “สมกับที่เป็นองค์รัชทายาท ไม่คิดว่าจะเร็วกว่าข้าหนึ่งก้าว”

หลี่เฟิงย่อมทำตามแผนที่องค์รัชทายาทวางไว้แน่นอน

“องค์ชาย เช่นนั้นจะทำอย่างไรดีเพคะ เขาต้องชิงตัดหน้าไปแน่ หรือพวกเราจะตามไปตอนนี้ดีเพคะ” หวังเยียนหรันพูดด้วยความกังวลทันที

หลี่จุ่นพิจารณา กลับส่ายหน้าน้อย ๆ วิเคราะห์ว่า

“สี่สิบตัวนั้นย่อมสำคัญ แต่ข้างล่างนี้มีหนึ่งร้อยหกสิบตัว ต่อให้พวกองค์รัชทายาทเร็วอย่างไร แต่เมื่อไม่มีพลุสัญญาณกับหน้าไม้ ก็ต้องสู้พวกเราไม่ได้อยู่แล้ว ตอนนี้พวกเรามีทั้งหมดเจ็ดสิบกว่าตัว ส่วนพวกองค์รัชทายาทจะเก่งกาจอย่างไร คิดเสียว่าพวกเขามีอยู่ห้าสิบตัวก็แล้วกัน ดังนั้นข้างล่างนี่ยังเหลืออีกประมาณสี่สิบตัว”

นัยน์ตางามของหวังเยียนหรันควบแน่นเล็กน้อย “องค์ชาย เช่นนั้นแค่พวกเราล่าได้ครึ่งหนึ่ง ก็ใกล้จะได้ชัยจากองค์รัชทายาทแล้วสิเพคะ”

หลี่จุ่นพยักหน้า กระทั่งยกยิ้มมุมปากนิด ๆ ด้วย “ข้าไม่ขออะไรมาก กวางข้างล่างนี้ อย่างไรก็เอามาได้อีกยี่สิบกว่าตัวกระมัง”

“องค์ชาย เช่นนั้นพวกเราก็เร็วกันหน่อยเถอะเพคะ!” หวังเยียนหรันพูดขึ้นพลัน

หลี่จุ่นพยักหน้า “ได้ เพิ่มความเร็วอีก!”

พวกเขามีพลุสัญญาณอยู่ในมือ แบ่งทหารออกเป็นสามเส้นทาง ด้วยการตอบสนองที่ฉับไวและการแข่งกับเวลา พวกองค์รัชทายาทต้องสู้พวกเขาสามคนไม่ได้แน่!

“องค์ชาย พวกเราชนะแล้ว...” หวังเยียนหรันซาบซึ้งกับผลงานจนร้องไห้แล้ว ใช้มือขาวเนียนเล็ก ๆ ปาดน้ำตาทันที

เทียบกันแล้วจ้าวเฟยเอ๋อร์นิ่งมากกว่า แต่ก็ปกปิดความยินดีบนใบหน้าเหมือนกัน

จ้าวเฟยเอ๋อร์มองหลี่จุ่น แววตาเปลี่ยนเป็นซับซ้อนขึ้นมาเล็กน้อย

ก่อนการล่าสัตว์

อันที่จริงนางไม่มีความมั่นใจอะไรเลย นึกว่าต้องถูกขับออกตั้งแต่รอบแรกแล้ว แต่นึกไม่ถึงว่าหลี่จุ่นจะนำพวกนางแข่งมาถึงรอบสุดท้ายได้ แล้วตอนนี้ยังจะเอาชนะองค์รัชทายาท คว้าชัยในท้ายที่สุดมาได้อีก！

มันช่างน่าเหลือเชื่อโดยแท้!

เวลานี้

อคติทั้งหมดที่จ้าวเฟยเอ๋อร์มีต่อหลี่จุ่นสลายไปหมดในพริบตา แทนที่ด้วย...ความเลื่อมใสอย่างหนึ่ง

หลี่จุ่นมองหวังเยียนหรันที่ร้องไห้เพราะซาบซึ้งในผลงาน ยื่นมือลูกศีรษะอีกฝ่ายพร้อมยิ้มพูดว่า “นี่เป็นเรื่องดีนะ เจ้าจะร้องไห้ไปไย”

หลี่จุ่นลูบศีรษะนางด้วยความสนิทชิดเชื้อ ใบหน้าจึงแดงซ่านเขินอาย จับสองมืออย่างครุ่นคิด เหม่ออยู่กับที่แบบทำอะไรไม่ถูก

ทรง ทรง... กับเรา...

หลี่จุ่นไม่เห็นความผิดปกติของนาง แต่เห็นว่าฟ้ามืดลงทุกทีแล้ว จู่ ๆ ก็พูดขึ้นด้วยความตึงเครียด

“เอาอย่างนี้ไหม มิสู้แกล้งองค์รัชทายาทสักหน่อย ซ่อนสัตว์พวกนี้เอาไว้ก่อน พรุ่งนี้ข้าจะให้พวกเขา...วิ่งให้ทั่วเขาเลย!”