องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 64

พวกเขาซ่อนกวางยี่สิบตัว จากนั้นก็เอาลงเขาแค่สิบตัว ถึงจะมีองครักษ์ที่คอยสังเกตการณ์พวกนี้ติดตาม แต่การทำอย่างนี้ไม่ถือว่าผิดกฎเหมือนกัน

ด้วยเหตุนี้

หลังจากหลี่จุ่นไม่ให้พวกเขาพูดออกไปแล้ว พวกเขาก็เลือกที่จะปฏิบัติตาม

เมื่อเตรียมการพร้อมสรรพ พวกหลี่จุ่นก็ขี่ม้า ลากสัตว์ที่ล่ามาได้ลงจากเขาอย่างสบาย ๆ

เวลานี้ถึงยามซวีแล้ว

ตอนที่ใกล้จะถึงสนามประลอง พวกองค์รัชทายาทก็กำลังลงเขาเหมือนกัน เจอกับหลี่จุ่นพอดี

หลี่จงตะคอกเสียงดังด้วยโทสะเป็นคนแรก “หลี่จุ่น เจ้าริอ่านวางแผนร้ายกับเรานะ เจ้าอยากตายแล้วใช่ไหม”

หลี่เฉียนก็เคียดแค้นเหมือนกัน จ้องหลี่จุ่นอย่างเย็นชา ในดวงตาแฝงเจตนาสังหาร

ส่วนองค์รัชทายาทกลับหน้านิ่ง คล้ายไม่อยากเข้าร่วม พาหลี่เฟิงและเสิ่นเลี่ยสองคนเดินไปทางสนามประลองพร้อมสัตว์ที่ล่ามาได้ก่อน

ทว่า...

หลี่จุ่นกลับทำหน้าประหลาดใจ ถามด้วยความฉงน “พี่สาม พี่ห้า นี่หมายความว่าอย่างไร”

“ฮึ! หลี่จุ่น เจ้าอย่าเสแสร้งแกล้งทำเลย อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าเป็นคนทำกับดักบนเขานั่นนะ!” หลี่จงพูดด้วยความเคียดแค้น

“พี่ห้า นี่ท่านเข้าใจข้าผิดนะ พูดถึงเรื่องกับดัก ไม่รู้ว่าใครขุดหลุมอยู่บนทางถนน ข้าไม่ทันระวังตกลงไปเสียม้าตัวหนึ่งเหมือนกัน”

หลี่จุ่นจะกุเรื่อง ไม่ต้องร่างเอาไว้ก่อนเลย

จ้าวเฟยเอ๋อร์ที่อยู่ด้านข้างเห็นแล้วก็อึ้ง

“เจ้าก็ตกหลุมเหมือนกันหรือ”

พอหลี่จงได้ยินดังนั้นก็มองม้าที่อยู่ใต้ร่างของหลี่จุ่นทันที ไม่ใช่ม้าตัวที่เขาขี่เมื่อก่อนหน้านี้จริง เกิดความสงสัยเล็กน้อย

หรือว่าหลี่จุ่นคนไม่ถ่านจะไม่ได้ทำจริง

หลี่เฉียนก็ขมวดคิ้วเหมือนกัน

กลับไม่รู้เลยว่า...

ก่อนลงเขาหลี่จุ่นก็คาดการณ์ไว้อยู่แล้วว่าสองคนนี้ต้องมาเอาเรื่องเขาแน่ ดังนั้นจึงสับเปลี่ยนม้ากับองครักษ์

สองคนนี้ไม่ใช่คนคิดมาก ย่อมเชื่อเรื่องที่เขากุขึ้นอยู่แล้ว

“หึ! ข้าไม่สนหรอกว่ากับดักนี้เจ้าจะเป็นคนทำหรือไม่ แต่การแข่งล่าสัตว์ครั้งนี้เจ้าต้องแพ้แน่!”

หลี่จงรู้สึกฮึกเหิม คิดไม่ออกว่าหลี่จุ่นเป็นคนทำกับดักจริงหรือไม่กันแน่ จึงเปลี่ยนเรื่องพลัน แสยะยิ้มพูด

“น้องหก มิเช่นนั้นเจ้าก็ลองทายดูว่าวันนี้พวกเราล่าสัตว์มาได้เท่าไรเถอะ”

หลี่จงทำท่าราวกับต้องชนะแน่แล้ว จ้าวเฟยเอ๋อร์และหวังเยียนหรันสองดรุณีมองด้วยสายตาประหลาด

“ฮ่า ๆ ๆ”

พอหลี่จงได้ยินดังนั้นก็หัวร่อ “น้องหก ข้าขอเตือนเจ้ายอมแพ้ถอนตัวไปเสียเถอะ ยกที่หนึ่งในการแข่งล่าสัตว์ครั้งนี้ให้พวกเรา จะได้ไม่ต้องเหนื่อยให้มาก”

“ถูกต้อง แค่รู้จักดูสถานการณ์หน่อย ย่อมเป็นประโยชน์กับเจ้าไม่น้อย พวกเราจะพูดต่อหน้าเสด็จพ่อแทนเจ้าสักหน่อย ชมเชยการแสดงออกของเจ้าในหลายวันนี้” หลี่เฉียนทำหน้าหยิ่งผยองเหมือนกัน

หลี่จุ่นแอบก่นด่าในใจว่าโง่ พูดว่า “ขอบคุณความปรารถนาดีของพี่ทั้งสอง แต่...ยังไม่ถึงตอนท้าย ข้าจะไม่ยอมแพ้ ข้าค่อยยอมแพ้วันพรุ่งนี้เถอะ”

เมื่อพูดออกมา ในที่สุดสองดรุณีที่อยู่ด้านหลังก็ขำพรืดอย่างอดกลั้นไม่อยู่ แม้แต่บรรดาองครักษ์ที่อยู่โดยรอบสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นจุกอกเล็กน้อยเหมือนกัน

องค์ชายหกท่านนี้ชั่วร้ายจริง ๆ!

จิตใจเต็มไปด้วยความชั่วร้ายเต็มประดา!

ภาพนี้ทำให้พวกหลี่จงรู้สึกประหลาด

หลี่จงส่ายหน้า เดินอาด ๆ ไป พูดขึ้นว่า “พูดดีถึงขั้นนี้แล้ว เจ้าก็ทำตัวให้ดีเถอะ”

สองพี่น้องควบม้าจากไปแล้ว

“ได้เลย พี่ชาย!”

หลี่จุ่นลูกจมูก ยกยิ้มมุมปาก