องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 65

ครั้นพวกเขากลับถึงตำหนัก

หวังเยียนหรันก็พูดขึ้นอย่างอดใจไม่อยู่ “องค์ชาย ทรงชั่วร้ายมากนะเพคะ!”

จ้าวเฟยเอ๋อร์ก็ทำหน้าดูแคลนเหมือนกัน

หลี่จุ่นยิ้มร้ายพูด “หรือพวกเจ้าไม่เคยได้ยินหรือ ผู้ชายไม่เลว ผู้หญิงไม่รัก ข้าต้องเลวจึงจะได้ความรักมากขึ้น”

เมื่อกล่าวออกมา หวังเยียนหรันหน้าแดงเขินอายพลัน

และแม้จะเป็นจ้าวเฟยเอ๋อร์ที่นิ่งและเคร่งขรึมมาตลอดก็จับมือทั้งสองแน่นอย่างไม่รู้ตัว หน้าแดงเป็นปื้นเหมือนกัน

พอเห็นปฏิกิริยาทั้งสองนาง หลี่จุ่นก็เก้อเขินเล็กน้อยทันที วิ่งไปที่ห้องเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนั้น

หลี่จุ่นเปลี่ยนเป็นชุดขาวปลอด ชุดผาวยาวเสริมปุยขน เดินเข้าห้องโถงช้า ๆ ทั้งเนื้อทั้งตัวแลดูสง่างามปานหยก ดังท่านชายสุภาพชน

หยางจงก่อไฟแล้ว ทำให้อุณหภูมิในตำหนักสูงขึ้นช้า ๆ อบอุ่น

จู่ ๆ หลี่จุ่นก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานเขาเอาถ่านหินห่อนั้นกลับมาด้วย จึงให้หยางจงเอามาทันที

จ้าวเฟยเอ๋อร์และหวังเยียนหรันเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว กลับมายังห้องโถงแบบสบายตัว เห็นหลี่จุ่นสองนายบ่าวกำลังทำอะไรกับก้อนถ่านหินเหล่านั้นอยู่

จ้าวเฟยเอ๋อร์นึกถึงคำพูดที่หลี่จุ่นพูดเมื่อวาน สีหน้าแดงเล็กน้อยอย่างอดไม่อยู่พลัน เพียงแต่นางนึกสงสัย หินก้อนสีดำเหล่านี้จะลุกไหม้ได้จริงหรือ

“องค์ชาย ที่อยู่ในพระหัตถ์ของพระองค์คืออะไรหรือเพคะ”

หวังเยียนหรันเดินมาร่วมวงด้วยทันที มองหลี่จุ่นใช้ที่คีบไม้ไผ่เขี่ยก้อนถ่านหินเหล่านั้นด้วยความอยากรู้ “นี่หินหรือเพคะ ทำไมจึงแปลกประหลาดเช่นนี้”

หยางจงหัวเราะตอบทันที “องค์ชายตรัสว่าสิ่งนี้เรียกว่าถ่านหินขอรับ ลุกไหม้ได้”

“หินที่ลุกเป็นไฟได้อย่างนั้นหรือ หินจะลุกเป็นไฟได้อย่างไรเพคะ” หวังเยียนหรันทำหน้าตกใจและประหลาดใจ

หลี่จุ่นตอบ “รอดูก็รู้เอง”

หลี่จุ่นให้หยางจงย้ายเตาไฟไปที่หน้าตำหนัก จากนั้นก็หนีบถ่านหินลงไปในนั้นสองสามก้อน ไม่ถึงหนึ่งจิบถ้วยชาก็ลุกไหม้ขึ้นมาสำเร็จ

“ไหม้แล้ว ไหม้แล้วจริง ๆ ด้วย!”

“ไหม้แล้วจริง ๆ นี่มันเป็นไปได้อย่างไร ประหลาดยิ่งนัก!”

หยางจงทั้งสามตกตะลึงอย่างหนักทันที รู้สึกเหลือเชื่อ

หินก้อนสีดำกลับลุกไหม้ได้จริง น่าเหลือเชื่อโดยแท้!

หลี่จุ่นรู้สึกว่ารอบ ๆ อบอุ่นขึ้นมาก อุณหภูมิสูงขึ้นเร็ว จึงยิ้มพูด

“ข้าก็บอกแล้ว สิ่งนี้เรียกว่าก้อนถ่านหิน เผาไหม้ได้ แล้วยังได้ผลดีกว่าฟืนมากด้วย เผาไหม้ได้ง่ายกว่า”

ต่อจากนั้น เขามองจ้าวเฟยเอ๋อร์ กลับคิดไม่ถึงว่าจ้าวเฟยเอ๋อร์จะหน้าแดงแล้ว

หลี่จุ่นลังเลเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดถ้อยคำเมื่อวานออกไป

เมื่อนั้นหลี่เหวินจวินจึงสังเกตก้อนถ่านหินเหล่านั้น เมื่อมองดูดี ๆ มันไม่ใช่ถ่านไม้จริงด้วย ถึงจะคล้ายกันบ้าง แต่เหมือนก้อนหินมากกว่า

นางถามด้วยความประหลาดใจ “นี่คืออะไรหรือ”

“องค์ชายหกรับสั่งว่านี่คือก้อนถ่านหินเพคะ” หวังเยียนหรันตอบทันที

หลี่จุ่นลูบจมูก พยักหน้าน้อย ๆ “ถูกต้อง นี่คือของที่ข้ากับท่านหญิงจ้าวเก็บมาจากบนเขาเมื่อวาน ข้าตั้งชื่อมันว่าถ่านหิน เอามาใช้เป็นวัตถุดิบเชื้อเพลิงได้”

หลี่เหวินจวินสีหน้าตกใจ “สิ่งนี้แปลกพิเศษนัก คิดไม่ถึงว่าจะเผาไหม้ได้ น้องหก ถ้ามีของสิ่งนี้เยอะ ต้องแก้วิกฤตฟืนในเมืองหลวงเราได้แน่!”

แน่นอนว่ายุคสมัยนี้ใช้ฟืนเป็นเชื้อเพลิงหลัก

แต่ทั้งแผ่นดินล้วนใช้ฟืนทั้งนั้น ไม้มากเท่าไรก็ไม่พอให้เผา โดยเฉพาะถึงพอฤดูหนาวของทุกปีจะใช้ในปริมาณมหาศาล

รอบเมืองหลวงมีป่าไม้จำนวนไม่น้อยที่ถูกตัดจนเกลี้ยงแล้ว แต่ก็ยังไม่เพียงพอต่อความต้องการ หลี่เจิ้งต้องปวดหัวกับเรื่องนี้ทุกปี

เมื่อได้ยินถ้อยคำของหลี่เหวินจวิน หวังเยียนหรันสองดรุณีก็รู้สึกทึ่ง

หลี่จุ่นคาดการณ์ไว้อยู่แล้ว

แต่...

นี่คือสิ่งที่เขาค้นพบ ถ้าให้ไปทั้งอย่างนั้น ต่อไปถ้าตัวเองต้องการ จะหาเหมืองถ่านหินอีกจะมิใช่เรื่องง่าย

ด้วยเหตุนี้หลี่จุ่นจึงคิดหนักชั่วขณะ