องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 66

โชคดี

หลี่เหวินจวินไม่ได้ติดใจกับเรื่องนี้นัก กลับมาถามว่า “น้องหก เห็นว่าวันนี้พวกเจ้าล่ามาได้แค่แปดสิบสามตัวเองหรือ องค์รัชทายาทได้มาเก้าสิบกว่าตัว พวกเจ้าสถานการณ์ไม่สู้ดีนะ”

เมื่อกล่าวออกมา พวกหลี่จุ่นก็มองหน้ากันทันที

สถานการณ์ไม่สู้ดีหรือ

ไม่!

พวกเราชนะแล้วต่างหาก!

เพียงแต่จะบอกหลี่เหวินจวินดีไหมนะ

จังหวะนั้นหลี่จุ่นคิดหนักเล็กน้อย

หลี่เหวินจวินมองสีหน้าพวกเขา นึกว่าพวกเขาหมองใจ จึงมองหลี่จุ่นแล้วพูดอย่างอ่อนโยน

“น้องหก กลุ่มของพวกเจ้ามีแค่สามคน ถ้าต้องการ พรุ่งนี้ข้าจะไปกับพวกเจ้าด้วยแล้วกัน”

“เออ... พี่หญิง มิจำเป็นหรอก” หลี่จุ่นถอนหายใจพลางส่ายหน้า

เขาคิดจะบอกหลี่เหวินจวินแล้ว

หลี่เหวินจวินขมวดคิ้วเอ่ย “ทำไมเล่า ถ้าข้าร่วมด้วย เสด็จพ่อต้องไม่ขัดแน่นอน แม้ข้าจะไม่เก่ง แต่ก็พยายามอีกแรงได้ พรุ่งนี้ยังมีโอกาสพยายามอีกสักตั้ง หรือว่า...น้องหกจะยอมแพ้แล้วหรือ”

หลี่เหวินจวินฉายรอยยิ้มบนใบหน้า หยอกล้อเล็กน้อย

หลี่จุ่นส่ายหน้า ลังเลครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ย

“คือว่า... พี่หญิง ความจริงพวกเราชนะแล้วละ...”

“ชนะแล้วหรือ”

หลี่เหวินจวินเปลี่ยนสีหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็มองหลี่จุ่นอย่างลึกซึ้ง “น้องหก เจ้าคงไม่ได้ล้อเล่นกับข้ากระมัง”

หวังเยียนหรันอดกลั้นมานาน พอเห็นหลี่จุ่นเฉลยแล้วก็พูดขึ้นทันที

“องค์หญิง ที่องค์ชายหกรับสั่งเป็นความจริงนะเพคะ! พวกเราชนะแล้วจริง ๆ ความจริงวันนี้พวกเราล่ามาได้หนึ่งร้อยสี่ตัว แค่ซ่อนเอาไว้ยี่สิบตัวเท่านั้น!”

จ้าวเฟยเอ๋อร์พยักหน้าเหมือนกัน “ใช่เพคะ องค์หญิงใหญ่ พวกเราชนะแน่แล้วจริง ๆ”

“อะไรนะ”

หลี่เหวินจวินเผยอปาก นัยน์ตางามตกตะลึง มองพวกเขาแบบไม่อยากจะเชื่อ ครู่หนึ่งแล้วก็ยังไม่ตอบสนอง

“พี่หญิง เรื่องนี้แน่นอนแล้ว ขอบคุณในความเป็นห่วงของท่าน!” หลี่จุ่นเอ่ยปาก

บอกหลี่เหวินจวินน่าจะไม่เป็นปัญหา

ถึงหลี่เหวินจวินจะเผยออกไปก็ไม่เป็นไร เพราะสัตว์ที่ล่ามาได้ก็ได้มาแล้ว ทั้งหลี่จุ่นยังให้องครักษ์สองนายเฝ้าจุดที่ซ่อนสัตว์เอาไว้ทั้งคืนด้วย ไม่พลาดแน่!

หลี่เหวินจวินอึ้งงันครู่หนึ่งแล้วก็สูดลมหายใจเข้าลึก สีหน้ายังคงทึ่งเล็กน้อยเหมือนเดิม “คิดไม่ถึง ที่แท้พวกเจ้าก็ชนะแล้ว...”

“คิก ๆ องค์หญิงเพคะ องค์ชายหกทรงชั่วร้ายมากเลย ทั้งที่ชนะแล้ว กลับซ่อนสัตว์แกล้งองค์รัชทายาทอีก!” หวังเยียนหรันฟ้องทันที

จ้าวเฟยเอ๋อร์ปราดตามองหลี่จุ่น พอเห็นเขาไม่สบายใจก็เผยอมริมฝีปากแดงพูดอย่างลังเล

“องค์ชายชั่วร้ายนั้นมิผิดเพคะ”

หลี่จุ่นหันมาเดี๋ยวนั้น ใบหน้าพูดไม่ออก “นี่ท่านหญิงจ้าวยังจะซ้ำเติมอีกหรือ”

จ้าวเฟยเอ๋อร์ส่ายหน้า ยิ้มน้อย ๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มงดงามมาก

“แต่ความคิดอัศจรรย์ขององค์ชายหกกลับเป็นผู้มีความสามารถอย่างแท้จริง หลายปีมานี้ ผู้ที่เฟยเอ๋อร์เลื่อมใสมีไม่มาก เสิ่นคั่วเสิ่นไท่ฟู่นับเป็นหนึ่ง สวีจือเว่ยมหาบัณฑิตแคว้นหนานนับหนึ่ง องค์หญิงใหญ่อีกหนึ่ง บัดนี้องค์ชายหกทรงทำให้เฟยเอ๋อร์เลื่อมใสมากเช่นกันเพคะ”

หลี่จุ่นทำหน้าประหลาดใจทันที มองจ้าวเฟยเอ๋อร์ อดพูดขึ้นไม่ได้ “เวลาเจ้าพูด ท่าทางนี้เจริญตายิ่งนัก”

อะไรนะ

จ้าวเฟยเอ๋อร์หน้าแดงซ่าน สีแดงระเรื่อแผ่ไปทั่วหน้ารูปไข่หมดจดนี้อย่างรวดเร็ว นัยน์ตางามเบิกกว้าง

หลี่จุ่นผู้นี้...

ไม่ไหวแล้ว...

จ้าวเฟยเอ๋อร์คิดไม่ถึงว่าหลี่จุ่นจะพูดถ้อยคำอย่างนี้ออกมาได้ นั่งไม่ติดทันที หน้าแดงหูแดง ลุกขึ้นเดินพรวดออกจากห้องโถงใหญ่พลัน ฝีเท้าสับสนวุ่นวายมาก

“ฮ่า ๆ ๆ”

หลี่จุ่นหัวเราะชอบใจ ปลอดโปร่งมาก “เล็กน้อยน่า ขอแค่เป็นผู้หญิง เราก็กล้าหยอกทุกคน!”