องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 67

วันถัดมา

พวกหลี่จุ่นเพิ่งจะขึ้นเขาอย่างเอ้อระเหยลอยชายในตอนกลางวัน เดิมทีก็มีบทสรุป ไม่จำเป็นต้องขึ้นเขาอีก

แต่จะเล่นละครทั้งที ก็ต้องเล่นให้เหมือนสิ

หลี่จุ่นจึงพาสองสาว หยางจง พร้อมองครักษ์ทั้งหลายขึ้นเขาแบบสบายใจเฉิบ พวกเขาตรงดิ่งไปยังจุดที่ซ่อนสัตว์ เมื่อยืนยันว่าเรียบร้อยดีจึงยิงธนูเล่นอยู่ข้าง ๆ

เรื่องนี้แพร่ไปถึงตำหนักเฟิงหยางด้วยความรวดเร็ว

ครั้นหลี่เจิ้งได้ฟังเรื่องนี้จากหวังเหลียนก็หัวเราะเสียงเย็น

“ข้าก็บอกแต่แรกแล้ว ก็ทำเป็นเล่นลูกไม้เท่านั้นแหละ ไม่มีฝีมือจริง ๆ สักหน่อย อย่างไรก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ขององค์รัชทายาท ข้าจะดูสิว่าครั้งนี้มันจะจำบทเรียนหรือไม่!”

หวังเหลียนนึกว่าหลี่จุ่นคิดว่าตัวเองคงเอาชนะไม่ได้แน่แล้ว จึงละความพยายามเสีย ในใจลึก ๆ ผิดหวังอยู่เล็กน้อย

เขาคาดหวังกับหลี่จุ่นมาก สิ่งประดิษฐ์พิสดารเหล่านั้นที่หลี่จุ่นคิดค้นทำให้เขาเปิดหูเปิดตามากเช่นกัน

หลี่เจิ้งถาม “ให้เจ้าส่งคนไปสืบองค์ชายหก สืบมาแน่ชัดแล้วหรือ”

หวังเหลียนพยักหน้า ค้อมตัวรายงานทันที “ทูลฝ่าบาท สืบมาแน่ชัดแล้วพ่ะย่ะค่ะ! เมื่อวานนอกจากจะใช้สิ่งนั้นส่งสัญญาณ ในมือยังมีหน้าไม้ประหลาดอีกอันหนึ่ง องครักษ์ในวังตรวจสอบใกล้ ๆ มาแล้ว หน้าไม้นั้นสามารถยิ่งลูกศรออกไปได้คราวละสิบ อานุภาพน่าทึ่ง เพราะองค์ชายหกทรงใช้ของสิ่งนี้ จึงล่าสัตว์มาได้ไม่น้อยพ่ะย่ะค่ะ!”

“อะไรนะ”

หลี่เจิ้งตะลึงงัน “เจ้าบอกว่าเป็นหน้าไม้ที่ยิงออกไปได้ทีละสิบหรือ”

“เป็นเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ!” หวังเหลียนตอบ

หลี่เจิ้งใบหน้าเปลี่ยนสีพลัน “เจ้าลูกคนนี้ เจ้าลูกคนนี้เอาของสิ่งนี้มาจากไหน หน้าไม้ที่ยิงออกไปได้คราวละสิบ ข้า...ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย!”

หลี่เจิ้งรู้ทันทีว่าหน้าไม้นี่เป็นอาวุธร้ายที่น่ากลัวเพียงใด!

หวังเหลียนกัดฟัน “ฝ่าบาท น่าจะเป็นของที่องค์ชายทรงคิดค้นขึ้นมาเองพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมส่งคนไปตรวจสอบแล้ว ก่อนจะล่าสัตว์ องค์ชายเคยให้หยางจงทำปลอกด้านนอกของหน้าไม้นั้นที่นอกวัง คาดว่าต้องใช้ประดิษฐ์หน้าไม้นี้แน่...”

ทันใดนั้น

หลี่เจิ้งสีหน้าตึงเครียดเล็กน้อย แววตาไม่แน่นอน เอ่ยเสียงหนัก

“ของสิ่งนี้ไม่ธรรมดา ใช้กับสนามรบต้องเอาชนะอาวุธของศัตรูแน่! หัวหน้าขันทีหวัง เจ้าจงส่งคนไปสืบเดี๋ยวนี้ ยังมีใครอีกที่รู้ว่ามีของสิ่งนี้ ฆ่ามันให้หมด!”

หวังเหลียนย่อมรู้ความรุนแรงของเรื่องนี้ พยักหน้าพลัน จากนั้นก็ไปจัดการโดยเร็ว

ผ่านไปหนึ่งวัน

ม่านรัตติกาลมาถึง

กลุ่มขององค์รัชทายาทลงเขา พวกหลี่จุ่นก็เดินเฉื่อยลงเขาเหมือนกัน ทว่าองครักษ์เหล่านั้นกับหยางจงไม่ได้ติดตามมาด้วย

องค์รัชทายาทสีหน้าไม่สู้ดีนัก

แต่หลี่จงและหลี่เฉียนยิ่งกว่า

ตายแน่ ๆ!

ยิ่งตอนนี้องค์รัชทายาทดีกับเขามากเท่าไร ถึงตอนฉีกหน้าจะยิ่งแค้นเขามากเท่านั้น!

แค้นนี้ผูกปมแน่แล้ว!

จ้าวเฟยเอ๋อร์และหวังเยียนหรันก็มองหน้ากันไปมองหน้ากันมาเหมือนกัน สีหน้ากลายเป็นไม่ธรรมชาติเล็กน้อย

หลี่เฉียนอารมณ์ดีฉับพลัน เอ่ยปากด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“น้องหก เจ้าวางใจเถอะ แม้เจ้าจะไม่ขอถอนตัวเอง แต่ข้าก็จะไปพูดให้เจ้าต่อหน้าเสด็จพ่อเหมือนเดิม มิต้องกังวลไปหรอก!”

หลี่จงยิ้มร่ามากกว่า “วางใจเถอะน้องหก บุญคุณความแค้นในอดีต พวกเราจะไม่เอาความ เป็นพี่น้องครอบครัวเดียวกัน ต่อไปข้าจะปกป้องเจ้าเอง”

ทันใดนั้นเอง!

พวกองค์รัชทายาทสามพี่น้องขี่ม้าไปทางสนามประลองเฉื่อย ๆ ด้วยหน้าตาสบายใจ

ก่อนหน้านี้กดดันหนัก กลัวว่าหลี่จุ่นจะชนะจริง นั่นต้องเสียหน้าแย่แล้ว!

ตอนนี้ดีเลย เป็นพวกเขาที่ชนะ อารมณ์เบิกบานยิ่ง ท่าทีที่มีต่อหลี่จุ่นจึงดีขึ้น!

เพียงแต่...

นี่ทำให้หลี่จุ่นกระวนกระวายมากกว่าเดิม!