องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 69

หลี่จุ่นมองสีหน้าปั้นยากนั่นของหลี่เจิ้งทีหนึ่ง จากนั้นกล้ำกลืนฝืนทนกัดฟันพูดขึ้นว่า

“หวังกงกง นี่ นี่คือจำนวนสัตว์ที่ล่าได้...ของทีมเราในวันนี้”

“ให้ตายเถอะ องค์ชายของกระหม่อม นี่พระองค์ทรงทำกระหม่อมตกใจแทบแย่...” หวังเหลียนตะโกนโห่ร้องขึ้นมาในทันใด จากนั้นก็ก้มหน้ามองหน้าอกของตน

ในขณะนี้เอง!

ไม่ใช่เพียงแค่หวังเหลียน จ้าวเฟยเอ๋อร์และหวังเยียนหรันเองก็ถูกบรรยากาศนี้ทำให้ตกตะลึงจนสีหน้าขาวซีด!

ฉีกหน้าองค์รัชทายาทต่อหน้าผู้คนไม่ต้องพูด นี่ยังฉีกหน้าฮ่องเต้อีก!

หากไม่ระวังได้สนุกจนลืมแน่...

หลี่เจิ้งหน้าดำคล้ำเขียว จ้องหลี่จุ่นเขม็ง ผ่านไปนานสองนานถึงลุกขึ้นด้วยความเดือดดาล แค่นเสียงฮึทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยว่า

“หัวหน้าขันทีหยาง พยุงข้ากลับตำหนัก!”

“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท!” หวังเหลียนรีบเดินหน้ามาพยุง

ไม่ต้องเอ่ย ผลลัพธ์ในครานี้ไม่ต้องประกาศแล้ว ว่ากันตามเหตุผลแล้วหลี่เจิ้งควรประกาศด้วยตนเอง ทว่าหลี่เจิ้งอับอายขายหน้า ท่ามกลางความเดือดดาลอย่างถึงขีดสุด ไหนเลยจะมีกะจิตกะใจอะไร?

จึงจากไปในทันที!

เมื่อเห็นหลี่เจิ้งเดินจากไป สีหน้าของทุกคนก็ตื่นกลัวเล็กน้อย

ดูออกว่าหลี่เจิ้งอับอายและเดือดดาล ทีแรกคิดอยากจะทำตัวสูงส่งโจมตีหลี่จุ่น จากนั้นก็อบรมสั่งสอนสักสองสามยก ทว่าใครจะไปคิดว่าจะถูกหลี่จุ่นฉีกหน้าต่อหน้าผู้คน

นี่คือฮ่องเต้นะ เจ้าเหนือหัวของคนทั้งแผ่นดิน!

ถูกฉีกหน้าเช่นนี้ จะลดศักดิ์ศรีลงง่ายๆ ได้ยังไง?

ยังดีที่ในสนามฝึกส่วนใหญ่เป็นคนในตำหนักของวัง ไม่อย่างนั้นหลี่เจิ้งคงได้สูญเสียความน่าเกรงขามของฮ่องเต้ไปจริงๆ!

“หลี่จุ่น เจ้าคอยดูเถอะ!”

หลี่จงเอ่ยปากด้วยความเดือดดาลเป็นคนแรก เขาจ้องหลี่จุ่นด้วยความแค้นเคืองพลางกัดฟัน

สีหน้าก็ย่อมแดงส่วนหนึ่งซีดส่วนหนึ่งเป็นธรรมดา ดูไม่ได้มากกว่าปกติ

อยู่ดีๆ เขาก็กลายเป็นตัวตลกไปในชั่วพริบตา เมื่อครู่ยังเผยธาตุแท้ให้คนเห็นไปหมดแล้ว ทว่าไม่นึกเลยว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นเช่นนี้!

น่ารังเกียจจริงๆ!

สีหน้าของหลี่เฉียนเองก็เคร่งขรึม จ้องหลี่จุ่นเขม็ง ทว่ากลับไม่ได้พูดอะไร

รัชทายาทยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึง หน้าคล้ำดำเขียวอยู่เล็กน้อย มองหลี่จุ่นด้วยสายตาเย็นชาทีหนึ่ง จากนั้นก็สะบัดแขนเสื้อออกไป!

ปมนี้ได้ถูกผูกขึ้นแล้ว!

และไม่ได้เล็กเหมือนทั่วๆ ไป!

ฮ่องเต้ออกไปแล้ว ผู้ที่อยู่ในสนามฝึก ต่างก็กระจัดกระจายเหมือนผึ้งแตกรัง

ออกจากสนามฝึก กลับมายังตำหนัก

สองสาวหวังเยียนหรันกับจ้าวเฟยเอ๋อร์ต่างเงียบขรึมกันเล็กน้อย แม้แต่หวังเยียนหรันที่มักพูดจาอย่างร่าเริงอยู่บ้างก็ไม่มีกะจิตกะใจ

หลี่จุ่นมองสองสาว จากนั้นเอ่ยขึ้นพลางหัวเราะด้วยใบหน้าสบายๆ “พวกเจ้าเป็นอะไรกัน! ฟ้าไม่ได้ถล่มสักหน่อย”

หวังเยียนหรันเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา “ฝ่าบาทเดือดเป็นฟืนเป็นไฟ นี่มันต่างอะไรจากฟ้าถล่มล่ะ?”

สีหน้าของหลี่จุ่นจริงจังขึ้นมา จากนั้นเอ่ยขึ้นว่า “วางใจเถอะ ที่เสด็จพ่อทรงกริ้วถึงเพียงนี้เป็นเพราะเสียหน้าไปชั่วขณะ รอเขาหายโกรธแล้ว ก็คงจะเรียกให้ข้าเข้าเฝ้า พวกเจ้าจะไม่มีเรื่องอันใดแน่นอน”

“เรียกท่านเข้าพบ?”

จ้าวเฟยเอ๋อร์เงยหน้าขึ้น พลันเข้าใจในทันที จากนั้นก็เอ่ยปากพลางพูดขึ้นว่า “เป็นหน้าไม้กลกับพลุสัญญาณ!”

หลี่จุ่นพยักหน้า นัยน์ตามีความลึกซึ้งเล็กน้อย “ถูกต้อง เรื่องพลุสัญญาณและหน้าไม้กลถูกเปิดโปงแล้ว ตอนนี้อาวุธในสนามรบ เรื่องพัวพันเป็นวงกว้าง เสด็จพ่อย่อมต้องให้ความสำคัญกับมันแน่นอน ต้องเรียกให้ข้าไปเข้าเฝ้าเป็นแน่ ถึงเวลานั้น ย่อมต้องส่งคนมาสั่งให้พวกเจ้าเหยียบเรื่องนี้เอาไว้ให้มิด เมื่อถึงเวลานั้น พวกเจ้าสองคนก็อย่าลืมให้ความร่วมมือล่ะ!”

“เพคะ องค์ชาย!” ทั้งสองคนสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นในทันใด

เป็นอย่างที่คิดจริงๆ!

ทั้งสามคนนั่งล้อมอยู่ข้างปล่องไฟ ยังไม่ทันพ้นหนึ่งเค่อ หวังเหลียนก็มาด้วยตนเอง เข้ามาแล้วก็เอ่ยขึ้นว่า “องค์ชายหก ฝ่าบาททรงอยากพบท่าน!”

หลี่จุ่นรีบลุกขึ้น และเอ่ยว่า “ได้!”

เขาส่งสายตาบอกให้วางใจแก่สองสาว จากนั้นก็เดินตามหวังเหลียนออกไปจากตำหนัก!