องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 69

หลี่จุ่นมองสีหน้าปั้นยากนั่นของหลี่เจิ้งทีหนึ่ง จากนั้นกล้ำกลืนฝืนทนกัดฟันพูดขึ้นว่า

“หวังกงกง นี่ นี่คือจำนวนสัตว์ที่ล่าได้...ของทีมเราในวันนี้”

“ให้ตายเถอะ องค์ชายของกระหม่อม นี่พระองค์ทรงทำกระหม่อมตกใจแทบแย่...” หวังเหลียนตะโกนโห่ร้องขึ้นมาในทันใด จากนั้นก็ก้มหน้ามองหน้าอกของตน

ในขณะนี้เอง!

ไม่ใช่เพียงแค่หวังเหลียน จ้าวเฟยเอ๋อร์และหวังเยียนหรันเองก็ถูกบรรยากาศนี้ทำให้ตกตะลึงจนสีหน้าขาวซีด!

ฉีกหน้าองค์รัชทายาทต่อหน้าผู้คนไม่ต้องพูด นี่ยังฉีกหน้าฮ่องเต้อีก!

หากไม่ระวังได้สนุกจนลืมแน่...

หลี่เจิ้งหน้าดำคล้ำเขียว จ้องหลี่จุ่นเขม็ง ผ่านไปนานสองนานถึงลุกขึ้นด้วยความเดือดดาล แค่นเสียงฮึทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยว่า

“หัวหน้าขันทีหยาง พยุงข้ากลับตำหนัก!”

“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท!” หวังเหลียนรีบเดินหน้ามาพยุง

ไม่ต้องเอ่ย ผลลัพธ์ในครานี้ไม่ต้องประกาศแล้ว ว่ากันตามเหตุผลแล้วหลี่เจิ้งควรประกาศด้วยตนเอง ทว่าหลี่เจิ้งอับอายขายหน้า ท่ามกลางความเดือดดาลอย่างถึงขีดสุด ไหนเลยจะมีกะจิตกะใจอะไร?

จึงจากไปในทันที!

เมื่อเห็นหลี่เจิ้งเดินจากไป สีหน้าของทุกคนก็ตื่นกลัวเล็กน้อย

ดูออกว่าหลี่เจิ้งอับอายและเดือดดาล ทีแรกคิดอยากจะทำตัวสูงส่งโจมตีหลี่จุ่น จากนั้นก็อบรมสั่งสอนสักสองสามยก ทว่าใครจะไปคิดว่าจะถูกหลี่จุ่นฉีกหน้าต่อหน้าผู้คน

นี่คือฮ่องเต้นะ เจ้าเหนือหัวของคนทั้งแผ่นดิน!

ถูกฉีกหน้าเช่นนี้ จะลดศักดิ์ศรีลงง่ายๆ ได้ยังไง?

ยังดีที่ในสนามฝึกส่วนใหญ่เป็นคนในตำหนักของวัง ไม่อย่างนั้นหลี่เจิ้งคงได้สูญเสียความน่าเกรงขามของฮ่องเต้ไปจริงๆ!

“หลี่จุ่น เจ้าคอยดูเถอะ!”

หลี่จงเอ่ยปากด้วยความเดือดดาลเป็นคนแรก เขาจ้องหลี่จุ่นด้วยความแค้นเคืองพลางกัดฟัน

สีหน้าก็ย่อมแดงส่วนหนึ่งซีดส่วนหนึ่งเป็นธรรมดา ดูไม่ได้มากกว่าปกติ

อยู่ดีๆ เขาก็กลายเป็นตัวตลกไปในชั่วพริบตา เมื่อครู่ยังเผยธาตุแท้ให้คนเห็นไปหมดแล้ว ทว่าไม่นึกเลยว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นเช่นนี้!

น่ารังเกียจจริงๆ!

สีหน้าของหลี่เฉียนเองก็เคร่งขรึม จ้องหลี่จุ่นเขม็ง ทว่ากลับไม่ได้พูดอะไร

รัชทายาทยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึง หน้าคล้ำดำเขียวอยู่เล็กน้อย มองหลี่จุ่นด้วยสายตาเย็นชาทีหนึ่ง จากนั้นก็สะบัดแขนเสื้อออกไป!

ปมนี้ได้ถูกผูกขึ้นแล้ว!

และไม่ได้เล็กเหมือนทั่วๆ ไป!

ฮ่องเต้ออกไปแล้ว ผู้ที่อยู่ในสนามฝึก ต่างก็กระจัดกระจายเหมือนผึ้งแตกรัง