องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 70

ระหว่างทาง หวังเหลียนแสดงความยินดีกับหลี่จุ่นก่อน “องค์ชายหก ยินดีด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ ชนะได้เป็นที่หนึ่งในการล่าสัตว์ครั้งนี้ ฝ่าบาทต้องชมเชยและประทานรางวัลให้เป็นแน่!”

หลี่จุ่นรีบเอ่ย “เสด็จพ่อคงอยากจะโบยห้าสิบทีให้ข้ากระมัง”

สีหน้าของหวังเหลียนพลันอิหลักอิเหลื่อเล็กน้อย จากนั้นเอ่ยขึ้นว่า “ครั้งนี้องค์ชายหกก็ทำเกินไปจริงๆ แต่ว่าฝ่าบาทโกรธเพียงแค่เดี๋ยวเดียวเท่านั้น เดี๋ยวองค์ชายตรัสดีๆ ฝ่าบาทหายกริ้วก็ดีแล้ว”

หลี่จุ่นพยักหน้าในทันใด “ได้เลย หวังกงกง”

“จริงสิ องค์ชาย เดี๋ยวฝ่าบาทคงจะทรงตรัสถามเกี่ยวกับหน้าไม้ใช้ยิงกับสิ่งที่ใช้ส่งสัญญาณนั่นของท่านแน่ องค์ชายต้องตอบอย่างระมัดระวังล่ะพ่ะย่ะค่ะ!” หวังเหลียนพูดเตือนขึ้น

หลี่จุ่นพยักหน้า “ขอบคุณนะหวังกงกงที่เตือน!”

ทั้งสองคนมาถึงยังตำหนักเฟิงยางตำหนักของหลี่เจิ้ง หวังเหลียนรีบเข้าไปรายงาน ผ่านไปไม่นาน หวังเหลียนก็ออกมาอีกครั้งแล้วให้หลี่จุ่นเข้าไป

หลี่จุ่นสูดลมหายใจลึกเฮือกหนึ่ง จากนั้นก็เดินเข้าไป

“กระหม่อม ถวายบังคมเสด็จพ่อ!” หลี่จุ่นเห็นหลี่เจิ้งกำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะ สีหน้าเคร่งขรึม เขาจึงรีบคุกเข่าถวายบังคม

“หึ!”

หลี่เจิ่งแค่นเสียงฮึขึ้นมาในทันใดเสียงหนึ่ง “เจ้ากล้าหลอกลวงข้า รู้โทษหรือไม่!”

หลี่จุ่นกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง แล้วพูดขึ้นด้วยใบหน้าไม่รู้อิโหน่อิเหน่ “เสด็จพ่อ กระหม่อมรู้โทษดี...ขอเสด็จพ่อทรงลงอาญาด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

เห็นท่าทางจริงใจของหลี่จุ่นเช่นนี้แล้ว ความเดือดดาลในใจของหลี่เจิ้งก็พลันค่อยๆ สลายหายไป ผ่านไปนานสองนานน้ำเสียงก็ผ่อนคลายขึ้น พูดขึ้นช้าๆ ว่า

“เอาเถิด ลุกขึ้นเถอะ แม้เจ้าจะทำให้พ่อเสียหน้า แต่พ่อยังมีเรื่องสำคัญที่อยากจะถามเจ้า จะทำลืมๆ ไปก่อน!”

“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ!” หลี่จุ่นแอบถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นช้าๆ

“ข้าอยากถามเจ้าว่า สิ่งที่เจ้าใช้ล่าสัตว์ทั้งหมดในหลายวันมานี้ ได้มาจากที่ใด?” สีหน้าของหลี่เจิ้งเคร่งขรึม

หลี่จุ่นรีบเอ่ยขึ้นว่า “ทูลเสด็จพ่อ สิ่งที่กระหม่อมใช้คือพลุสัญญาณและหน้าไม้กล เป็นสิ่งที่กระหม่อมคิดค้นและทำขึ้นเองพ่ะย่ะค่ะ!”

นัยน์ตาของหลี่เจิ้งเต็มไปด้วยความสงสัย “เจ้าเป็นคนคิดค้นเองจริงๆ หรือ?”

“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ!” หลี่จุ่นพยักหน้า

ทว่าในใจกลับอุทานคำหยาบโลนอย่างบ้าคลั่ง

สิ่งประดิษฐ์เหล่านี้ เขาพกมาจากศตวรรษที่ 21 โคลงโบราณ? ในโคลงโบราณสมัยนี้มีบ้าบออะไรกัน! แม้แต่ขนสักเส้นยังไม่มี!

หลี่เจิ้งทำท่าทางราวกับกำลังครุ่นคิด สีหน้าเคร่งขรึม ทว่ากลับพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “เจ้ารู้ความสำคัญของ...พลุสัญญาณกับหน้าไม้กลนี่หรือไม่? คิดค้นและประดิษฐ์เช่นนี้แล้วไม่รายงานต่อเบื้องบน เจ้ารู้ผลที่ตามมาหรือไม่?!”

หลี่จุ่นเห็นหางจิ้งจอกของหลี่เจิ้งโผล่ออกมาแล้ว ในใจหมดคำพูด ทว่ากลับรีบเอ่ยขึ้นว่า

“ทูลเสด็จพ่อ! กระหม่อมเองก็เพิ่งประดิษฐ์ออกมาก่อนงานล่าสัตว์ เดิมอยากจะอาศัยงานล่าสัตว์มาทดสอบคุณภาพและผลลัพธ์ ผู้ใดจะรู้ได้เลยว่าจะถูกเสด็จพ่อจับได้เสียก่อน ใช่ว่ากระหม่อมไม่อยากรายงาน แต่เพราะยังทดสอบไม่เสร็จ...”

สีหน้าของหลี่เจิ้งเปลี่ยนเล็กน้อย จากนั้นก็ถามขึ้นว่า “เช่นนั้นตอนนี้เจ้าทดสอบได้ผลลัพธ์หรือยัง?”

“มีแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

หลี่จุ่นรีบเอ่ย “กระหม่อมพบว่า พลุสัญญาณนั่นสามารถยิงธนูได้สูงยิ่งกว่า หากอยู่ในรัศมีที่กำหนดสามารถเปลี่ยนเป็นควันหมาป่าได้! กระหม่อมเปลี่ยนหน้าไม้กลนั่นให้เป็นหน้าไม้กลขนาดใหญ่ได้ ใช้ในสนามรบ การทำลายล้างยิ่งน่าตกตะลึง ผลระยะการยิงไปได้ถึงหนึ่งร้อยจั้ง! เป็นอาวุธในการตีเมืองและยึดครองดินแดน!”