องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 70

ระหว่างทาง หวังเหลียนแสดงความยินดีกับหลี่จุ่นก่อน “องค์ชายหก ยินดีด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ ชนะได้เป็นที่หนึ่งในการล่าสัตว์ครั้งนี้ ฝ่าบาทต้องชมเชยและประทานรางวัลให้เป็นแน่!”

หลี่จุ่นรีบเอ่ย “เสด็จพ่อคงอยากจะโบยห้าสิบทีให้ข้ากระมัง”

สีหน้าของหวังเหลียนพลันอิหลักอิเหลื่อเล็กน้อย จากนั้นเอ่ยขึ้นว่า “ครั้งนี้องค์ชายหกก็ทำเกินไปจริงๆ แต่ว่าฝ่าบาทโกรธเพียงแค่เดี๋ยวเดียวเท่านั้น เดี๋ยวองค์ชายตรัสดีๆ ฝ่าบาทหายกริ้วก็ดีแล้ว”

หลี่จุ่นพยักหน้าในทันใด “ได้เลย หวังกงกง”

“จริงสิ องค์ชาย เดี๋ยวฝ่าบาทคงจะทรงตรัสถามเกี่ยวกับหน้าไม้ใช้ยิงกับสิ่งที่ใช้ส่งสัญญาณนั่นของท่านแน่ องค์ชายต้องตอบอย่างระมัดระวังล่ะพ่ะย่ะค่ะ!” หวังเหลียนพูดเตือนขึ้น

หลี่จุ่นพยักหน้า “ขอบคุณนะหวังกงกงที่เตือน!”

ทั้งสองคนมาถึงยังตำหนักเฟิงยางตำหนักของหลี่เจิ้ง หวังเหลียนรีบเข้าไปรายงาน ผ่านไปไม่นาน หวังเหลียนก็ออกมาอีกครั้งแล้วให้หลี่จุ่นเข้าไป

หลี่จุ่นสูดลมหายใจลึกเฮือกหนึ่ง จากนั้นก็เดินเข้าไป

“กระหม่อม ถวายบังคมเสด็จพ่อ!” หลี่จุ่นเห็นหลี่เจิ้งกำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะ สีหน้าเคร่งขรึม เขาจึงรีบคุกเข่าถวายบังคม

“หึ!”

หลี่เจิ่งแค่นเสียงฮึขึ้นมาในทันใดเสียงหนึ่ง “เจ้ากล้าหลอกลวงข้า รู้โทษหรือไม่!”

หลี่จุ่นกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง แล้วพูดขึ้นด้วยใบหน้าไม่รู้อิโหน่อิเหน่ “เสด็จพ่อ กระหม่อมรู้โทษดี...ขอเสด็จพ่อทรงลงอาญาด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

เห็นท่าทางจริงใจของหลี่จุ่นเช่นนี้แล้ว ความเดือดดาลในใจของหลี่เจิ้งก็พลันค่อยๆ สลายหายไป ผ่านไปนานสองนานน้ำเสียงก็ผ่อนคลายขึ้น พูดขึ้นช้าๆ ว่า

“เอาเถิด ลุกขึ้นเถอะ แม้เจ้าจะทำให้พ่อเสียหน้า แต่พ่อยังมีเรื่องสำคัญที่อยากจะถามเจ้า จะทำลืมๆ ไปก่อน!”

“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ!” หลี่จุ่นแอบถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นช้าๆ

“ข้าอยากถามเจ้าว่า สิ่งที่เจ้าใช้ล่าสัตว์ทั้งหมดในหลายวันมานี้ ได้มาจากที่ใด?” สีหน้าของหลี่เจิ้งเคร่งขรึม

หลี่จุ่นรีบเอ่ยขึ้นว่า “ทูลเสด็จพ่อ สิ่งที่กระหม่อมใช้คือพลุสัญญาณและหน้าไม้กล เป็นสิ่งที่กระหม่อมคิดค้นและทำขึ้นเองพ่ะย่ะค่ะ!”

นัยน์ตาของหลี่เจิ้งเต็มไปด้วยความสงสัย “เจ้าเป็นคนคิดค้นเองจริงๆ หรือ?”