องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 71

ระยะการยิงของหน้าไม้กลสมัยโบราณอยู่ที่ประมาณสองร้อยถึงห้าร้อยหมี่ หากไม่มีการคำนึงถึงความแม่นยำ ก็อาจไปไกลได้ถึงหนึ่งพันหมี่!

ที่เขาบอกว่าร้อยจั้ง เป็นเพียงการประมาณเท่านั้น!

ทว่าเมื่อหลี่เจิ้งได้ฟังสีหน้าก็หวั่นไหวขึ้นมาโดยพลัน ในใจอึ้งและตื่นเต้น ตื่นเต้นเสียจนตะโกนออกมาว่า

“เยี่ยม เยี่ยมเลย! มีอาวุธเช่นนี้ กำลังการต่อสู้ของทหารแห่งราชวงศ์อู่เราต้องไม่เป็นสองรองใครแน่! เอาละ! ตอนนี้ข้าขอสั่งให้เจ้าปรับสองสิ่งนี้ให้แล้วเสร็จภายในสามวัน!”

หลี่จุ่นลอบถอนหายใจเฮือกหนึ่ง แม้จะไม่อยากทำ แต่ก็ได้แต่พยักหน้า แล้วเอ่ยว่า

“พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ แต่ว่ายังต้องขอให้เสด็จพ่อส่งคนจำนวนหนึ่งมาให้กระหม่อมใช้สอย!”

“อนุญาต!”

หลี่เจิ้งเอ่ยขึ้นพลางยิ้มร่า “สามวันนี้เจ้าต้องทำสิ่งนี้ให้แล้วเสร็จ ห้ามไปไหน แล้วเสร็จเมื่อไรถึงจะไปได้เมื่อนั้น!”

“พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ...” หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นอย่างไร้เรี่ยวแรง

“อืม เจ้ากลับไปพักผ่อนก่อน รอพรุ่งนี้ข้าเลี้ยงพวกขุนนางเสร็จ เจ้าค่อยเริ่มงาน ห้ามมีข้อผิดพลาดเป็นอันขาด!” หลี่เจิ้งเอ่ย

“พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ!” หลี่จุ่นพยักหน้า จากนั้นก็ถอยหลังออกไป

รอหลี่จุ่นออกไปแล้ว หวังเหลียนก็เดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มชอบใจ แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ยินดีกับฝ่าบาทด้วยพ่ะย่ะค่ะ ได้อาวุธนี้มา ราชวงศ์อู่ของเราก็แสดงศักดาได้อย่างมิต้องกังวล! ได้องค์ชายพระองค์นี้มา จะต้องกังวลว่าราชวงศ์อู่ของเราจะไม่รุ่งเรืองไปไย!”

ทว่าสีหน้าปลื้มปีติเดิมของหลี่เจิ้งกลับค่อยๆ หายไป แววตาเปลี่ยนเป็นเอาแน่เอานอนไม่ได้เล็กน้อย จากนั้นถอนหายใจช้าๆ แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“หวังเหลียน เจ้าเห็นเป็นเรื่องดี แต่ข้ากลับไม่คิดว่าเป็นเรื่องดี”

หวังเหลียนอึ้งทึ่งไป “ฝ่าบาท ฝ่าบาททรงหมายความว่า...”

หลี่เจิ้งส่ายหน้าไม่พูดไม่จา มีเพียงสีหน้ายิ่งเคร่งขรึมขึ้น กระทั่งเย็นชาขึ้นเล็กน้อย

หลี่จุ่นกลับมายังตำหนัก สองสาวออกมาต้อนรับ หวังเยียนหรันรีบถามขึ้นว่า

“องค์ชาย เป็นอย่างไรบ้าง? ฝ่าบาทลงอาญาท่านหรือไม่?”

หลี่จุ่นส่ายหน้า “ไม่มีเรื่องอะไร ไม่ต้องกังวล”

สองสาวพลันถอนหายใจเฮือกหนึ่ง

หวังเยียนหรันเอ่ยขึ้นด้วยความกลัวที่หลงเหลืออยู่ในใจ “องค์ชายทายถูกจริงๆ เมื่อครู่องครักษ์ในตำหนักข้างกายฝ่าบาทมาด้วยตนเอง สั่งให้พวกเราปิดปากเงียบเรื่องหน้าไม้กลกับพลุสัญญาณ ไม่อย่างนั้นบอกว่าจะ ‘ฆ่าไม่เว้น’ พวกเรา...”

หลี่จุ่นพยักหน้า แล้วพูดปลอบว่า “เรื่องนี้เป็นธรรมดา ทั้งสองสิ่งที่ข้าระดิษฐ์ขึ้นมาล้วนเป็นอาวุธ เร็วๆ นี้เสด็จพ่อจะใช้ในสนามรบ เพื่อเป็นไพ่ตายของทหารราชวงศ์อู่เรา ย่อมไม่อยากให้ถูกเผยแพร่ออกไปง่ายๆ อยู่แล้ว”

ทั้งสองสาวโล่งใจขึ้นมาโดยพลัน

หวังเยียนหรันโล่งใจเป็นอย่างมาก เอ่ยขึ้นว่า “ในที่สุดเรื่องก็จบสิ้นแล้ว...องค์ชาย พรุ่งนี้เป็นงานเลี้ยงเหล่าขุนนาง องค์ชายเตรียมกลอนเอาไว้หรือยังเพคะ?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา จ้าวเฟยเอ๋อร์เองก็สนใจขึ้นมาทันที

จ้าวเฟยเอ๋อร์รีบพยักหน้า

ในใจนางสงสัยมาตลอดว่าตกลง “หิมะพิทักษ์เมือง” บทนั้นหลี่จุ่นแต่งขึ้นเองหรือเปล่า ตอนนี้ให้เขาประพันธ์กลอนเสียตรงนี้โดยไม่ทันได้ตั้งตัว จะสามารถพิสูจน์ได้เป็นอย่างดีว่าเขาเป็นยอดกวีนิรันดร์จริงๆ หรือไม่!

หวังเยียนหรันเองก็สนใจขึ้นมาในทันที นางตะโกนขึ้นว่า

“องค์ชาย รีบประพันธ์เร็วๆ!”

“ได้”

หลี่จุ่นดื่มชาร้อนไปอึกหนึ่ง น้ำเสียงป่นความจนปัญญาเล็กน้อย

แต่ว่าแค่กลอนเนี่ย ในสมองเขามีมากมาย หยิบยกออกมา ก็ทำให้สองสาวอึ้งได้

หลี่จุ่นพลันครุ่นคิด ไม่นานก็มองจ้าวเฟยเอ๋อร์พลางยิ้มเล็กน้อย แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ได้แล้ว! ท่านหญิงจ้าวงามเลิศในแผ่นดินเช่นนี้ เช่นนั้นข้าจะแต่งกลอนชมความงามมาแสดงความชื่นชมที่มีต่อท่านหญิงจ้าวก็แล้วกัน”

สีหน้าของจ้าวเฟยเอ๋อร์ตกตะลึง หน้าพลันแดงระเรื่อขึ้น!

ใบหน้าของหลี่จุ่นเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ตั้งใจฟังล่ะ!”

ตั้งใจฟังล่ะ ข้าจะเริ่มเกี้ยวพานแล้ว!