องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 698

ยามค่ำ

ณ เขาเฟิงโหยว

ผู้นำสี่เริ่มคุกเข่าลงบนพื้น ปรนนิบัติหลี่จุ่นด้วยการล้างเท้า

มืออันขาวผ่องนุ่มนิ่มสัมผัสไปที่เท้าของหลี่จุ่นอย่างอ่อนโยน เอวบางที่โค้งมนดั่งตัวงูนั้นเอนไหวเล็กน้อย แม้ว่าหลี่จุ่นชำเลืองเพียงเล็กน้อยก็สามารถมองเห็นบั้นท้ายอันกลมเกลี้ยงอวบอั๋นของผู้นำสี่ หลี่จุ่นดูเหมือนจิตใจกำลังเตลิดเปิดเปิงไปไกลน่าดู

จู่ๆ เขาก็คิดถึงอาหยวนขึ้นมา

หากคนที่มาล้างเท้าให้เขาเป็นอาหยวน คงจะเย้ายวนไปถึงขั้วหัวใจ คงจะสามารถโอบกอดนางไว้ในอ้อมแขนและสัมผัสรสชาติริมฝีปากของนาง ถึงคราที่อารมณ์ตื่นตัว เขาก็สามารถถอดเสื้อผ้าและนำอาวุธขึ้นมาโดยไม่สนสี่สนแปด ปล่อยใจให้ลื่นไหลดั่งสายน้ำ!

ทว่ากับผู้นำสี่คนนี้ไม่ได้น่ะสิ

หากผลักผู้นำสี่ลงบนเตียง ก็จะถูกตราหน้าว่าเป็นคนหื่นตัณหากลับ...ถ้าแบบนั้นจะเกิดอะไรขึ้นนะ

ไม่ได้เด็ดขาด!

หลังจากล้างเท้าให้หลี่จุ่นเสร็จเรียบร้อย ก็ทำการเช็ดให้แห้ง ผู้นำสี่ลุกขึ้นช้าๆ ด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ

ผู้นำสี่ยิ่งชำนาญในสิ่งที่ทำมากขึ้นเรื่อยๆ จากเดิมก่อนหน้ามีความเก้ๆ กังๆ เล็กน้อย รู้สึกกระดากอายและขุ่นเคืองอยู่ในใจ จนมาถึงตอนนี้อาจจะยังมีความปรารถนาและละอายใจอยู่บ้าง ในใจรู้สึกมีความสุขแต่ก็ทุกข์เหลือเกิน ทว่าจะเลิกก็ไม่ดี จะหนีก็ไม่ทันเสียแล้ว

จู่ๆ นางก็รู้สึกชอบใจที่จะปรนนิบัติสิ่งเหล่านี้ให้กับหลี่จุ่นขึ้นมา

นางเองกลับไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น รัศมีแห่งความสุขทั้งตัวของนางกลับเปล่งประกายออกมามากขึ้นเรื่อยๆ

พี่สาม ผู้หญิงหลายใจคนนั้น ไม่กี่วันมานี้ได้เห็นนางทำเสียงจิ๊จ๊ะในปาก โดยนางบอกว่าตนนั้นโดนจอมทัพขย้ำไปซะแล้ว นางไม่รู้ว่าจะแก้ต่างอย่างไรเลยด้วยซ้ำ

ผู้นำสี่โค้งคำนับให้หลี่จุ่นช้าๆ และเดินออกไปพร้อมกับกะละมังในมือ

หลี่จุ่นจ้องมองรูปร่างอันงดงามของผู้นำสี่ที่กำลังย่างก้าวพร้อมบิดบั้นท้ายที่ดูทีเล่นทีจริง อึดอัดใจเหลือจะทน

น่ารังเกียจซะจริงๆ !

ถ้ารู้อย่างนี้ไม่ปล่อยให้อาหยวนไปซะก็ดี ในใจขณะนี้เต็มไปด้วยความร้อนรุ่ม

ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ดีแน่ เป็นการทำให้ตัวเองอึดอัดใจเสียเปล่า แล้วในอนาคตจะควบคุมเหล่าศรีภรรยาได้ยังไงล่ะ

เรื่องแบบนี้มามัวแต่โอ้เอ้อยู่คงไม่ได้การณ์ จำเป็นต้องได้รับการแก้ไข

ดังนั้นจึงรอให้หม่าหยวนฮั่นเข้ามาก่อน หลี่จุ่นจึงจะให้เขาตะโกนเรียกผู้นำสามเข้ามา

เมื่อผู้นำสามได้ยินว่าหลี่จุ่นเรียกหาก็รีบตามติดหม่าหยวนฮั่นเข้ามาทันที และวิ่งไปที่เรือนของหลี่จุ่นอย่างระริกระรี้

“ท่านจอมทัพ มีเรื่องอันใดสั่งการฉันหรือเจ้าคะ! ”