องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 747

วันรุ่งขึ้น อวี้เจียกลับมายังเรือนรับรองด้วยสีหน้าอิดโรย

บอกกับหลี่จุ่นว่าเมื่อคืนไต้อ๋องแคว้นหลางตอบตกลงแล้ว

นางจึงระดมช่างฝีมือในเมืองหลวงและช่างฝีมือหลวงในวังเริ่มทำงานคืนนั้นเลย

นางยุ่งงวดตลอดทั้งคืนจนตอนนี้เพิ่งจะได้มาตอบ

“อวี้เจีย ลำบากเจ้าแล้วจริง ๆ!”

พอหลี่จุ่นเห็นความอิดโรยบนดวงหน้าของอวี้เจียแล้วก็รู้สึกละอายเล็กน้อย จึงกล่าวขอบคุณทันที

อวี้เจียยิ้มสวยทีหนึ่ง ใบหน้าที่ยิ้มแย้มทำให้คนประทับใจนัก เอ่ย

“ท่านอ๋อง อวี้เจียไม่ลำบากหรอก สามารถช่วยท่านได้ อวี้เจียยังจะรู้สึกดีใจเสียอีก”

หลี่จุ่นลูบจมูก ยิ้มพลางพยักหน้าตอบ

“เช่นนั้นบุญคุณยิ่งใหญ่ไม่ขอบคุณด้วยวาจาแล้ว ต่อไปหากมีสิ่งใดต้องการให้ข้าช่วยก็บอกมาได้เลย”

“ได้ นี่ท่านพูดเองนะ! พอดีเลย ตอนนี้ข้ามีเรื่องอยากจะขอ”

ใบหน้าอวี้เจียเต็มไปด้วยมนต์เสน่ห์ รอยยิ้มดังบุปผา

ความเย้ายวนของนางติดตัวมาแต่กำเนิด แค่ยิ้มก็ฉายออกมาเต็มที่แล้ว

ความเย้ายวนนี้ อวี้เจียและโหลวฮวนฮวนเรียกได้ว่ามีเอกลักษณ์เฉพาะตัว มนต์เสน่ห์เย้ายวนนั้นสูสีกันมาก

หลี่จุ่นอึ้งแล้วถาม

“เรื่องอะไรหรือ”

นังคนนี้...ไหลตามน้ำเก่งจริง ๆ เลย

อวี้เจียปิดปากน้อย ๆ เอ่ย

“เมื่อก่อนตอนอยู่ที่แคว้นหลาง ท่านอ๋องยังไม่เคยแต่งกลอนให้อวี้เจียเลยสักบท อวี้เจียชื่นชมความสามารถของท่านอ๋องนัก เหตุนี้ตอนนี้จึงอยากให้ท่านอ๋องแต่งกลอนให้อวี้เจียสักบท ไม่ทราบว่าคำขอนี้ ท่านอ๋องจะช่วยได้หรือไม่”

แววตาพราวเสน่ห์เล็กน้อย ดวงตางามแฝงรอยยิ้ม

ใบหูกระจุ๋มกระจิ๋มงดงามด้านข้าง สายมุกตรงหมวกที่แกว่งไกวนั้น เต็มไปด้วยแรงยั่วยวนไม่สิ้น

หลี่จุ่นมองตาค้าง รู้สึกลำบากใจเล็กน้อยชั่วขณะ

ตอนนี้เขานึกกลอนดี ๆ อะไรไม่ออกนี่...

นึกกลอนที่เหมาะกับอวี้เจียไม่ออกด้วย ทำให้เขาลำบากใจจริง ๆ

แต่

พอเห็นอวี้เจียมองตนอย่างนี้ เขาก็บอกปัดไม่ลง