องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 8

จ้าวเซียงหนิงคนนี้ใช้ผ้าผืนบางสีดำปิดหน้า สวมชุดสีดำปลอด

ถึงจะดูไม่รู้หน้าตา แต่แค่ดวงตา คิว กับรูปร่างอ้อนแอ้น ก็พอมองออกว่าเป็นสาวงามคนหนึ่งเหมือนกัน

บังเอิญจัง!

เขาชอบช่วยสาวสวยนี่แหละ

จึงพยักหน้าทันทีแล้วพูดว่า “ได้ ชอบช่วยเหลือผู้อื่นคือคุณธรรมอันดีงาม แม่นางจ้าวฟังให้ดีนะ”

“ขอบคุณคุณชายมาก” จ้าวเซียงหนิงดีใจทันที

หลี่จุ่นอธิบายปริศนา “หน้าปริศนามิมีหนึ่งคำ เช่นนั้นก็มิใช่กระดาษขาว (白纸 อ่านว่าไป๋จื่อ) หนึ่งแผ่นหรือ สิ่งของที่ว่าก็คือสมุนไพรชนิดหนึ่ง ไป๋จื่อ (白芷ภาษาไทยเรียกว่าโกฐสอ)”

“สำหรับคนในคันฉ่อง ก็คือคำว่าเข้า (入) ของเข้าออก (出入) อักษรคำว่าเข้าเมื่ออยู่ในคันฉ่องก็คืออักษรคำว่าคน (人) มิใช่หรือ”

“จันทราแขวนอยู่บนฟากฟ้า คืออักษรคำว่า ‘มี (有)’ ในอักษรคำว่า ‘มี’ มีจันทรา (月) อยู่ในนั้น ก็เหมือนกับแขวนอยู่บนฟากฟ้า (ナ) มิใช่หรือ”

“กุลสตรีมีบุตรดอกบัวแฝด มีสตรี (女) มีบุตร (子) ก็คืออักษรคำว่า ‘ดี (好) ’ อย่างไร”

“สระน้ำเขียวพบกันยามโหย่ว โหย่ว (酉) รวมกับสระ (池) สระก็คือน้ำ (氵) ข้างโหย่วมีน้ำ นั่นก็คืออักษรคำว่า สุรา (酒) ”

“อ่านกลอนตำรามิกล่าววาจา อ่านตำรามิกล่าววาจา ก็คืออักษรคำว่าอ่าน (读) ตัดวาจา (讠) ทิ้ง นั่นก็คืออักษรคำว่าขาย (卖)”

“ดังนั้นปริศนาอักษรของกลอนบทนี้ก็คือ ‘มีสุราดีขาย (有好酒卖)’ นั่นเอง”

แหม นี่ก็คือปริศนาอักษรที่เป็นโฆษณาไง!

พอหลี่จุ่นอธิบายเสร็จก็คลี่ยิ้มพูด “แม่นางจ้าว เข้าใจแล้วหรือยัง”

จ้าวเซียงหนิงกับหยางจงอึ้งจนเป็นใบ้ไปแล้ว

คิดไม่ถึง ปริศนาอักษรยากขนาดนี้ หลี่จุ่นกลับไขได้อย่างง่ายดาย!

“คุณชายมีความรู้ล้ำลึก ทำให้เซียนหนิงเปิดหูเปิดตาแล้ว! เซียนหนิงขอบคุณคุณชายมาก!” จ้าวเซียงหนิงคำนับทันที

หลี่จุ่นแค่ยิ้ม ๆ แล้วพูด “แม่นางจ้าว รีบไปบอกน้องสาวของเจ้าเถิด”

จ้าวเซียงหนิงรีบแทรกฝูงชนจนถึงตัวน้องสาวตัวเอง บอกคำตอบปริศนาอักษรทันที

จ้าวจื่อโหรวในผ้าคลุมหน้าผืนบางสีขาวพลันเข้าใจ พูดคำตอบปริศนาอักษรเดี๋ยวนั้น

คนรอบ ๆ ถึงบางอ้อฉับพลัน

“ที่แท้นั่นคืออักษรตัวเข้าหรอกรึ!”

“หน้าปริศนามิมีหนึ่งคำ นั่นก็คือกระดาษขาวแผ่นหนึ่ง ที่แท้ก็เป็นสมุนไพรนี่เอง!”

“ยอดมาก!”

“มีสุราดีขาย ที่แท้ก็คือความหมายนี้!”

“นี่มันปริศนาของร้านเหล้าที่ไหนเนี่ย”

พอชายชราเห็นว่าพี่น้องแซ่จ้าวทายปริศนาโคมไฟได้ในที่สุดก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่นานก็หัวเราะพร้อมมอบเงินห้าสิบอีแปะและโคมไฟเก้าสีดวงนั้น

“พี่ พี่ทายได้ยังไงน่ะ พี่เก่งจังเลย!”

พอคนสลายตัวไปแล้ว จ้าวจื่อโหรวก็ถามพี่สาวตัวเองด้วยความตื่นเต้นทันที

“ข้าไม่ได้เป็นคนทาย แต่เป็นคุณชายท่านหนึ่งช่วยแถลงไขให้ต่างหาก”

จ้าวเซียงหนิงมองรอบ ๆ หาหลี่จุ่นกับหยางจง แต่ทั้งสองหายตัวไปกับฝูงชนแล้ว ไม่รู้ว่าไปแห่งหนตำบลใด

จ้าวเซียงหนิงรู้สึกเสียดายเล็กน้อยทันที

นางยังไม่ทันได้ขอบคุณหลี่จุ่นให้มากเลย

แม้จะไม่รู้ว่าคุณชายชุดขาวเป็นใคร แต่บุคลิกไม่ธรรมดา แล้วยังมีผู้ติดตามด้วย คนผู้นั้นเรียกเขาว่า ‘ท่านชาย’ การเรียกนี้ใช่คนธรรมดาจะใช้ได้

ส่วนมากแล้วคือบุตรหลานอ๋อง หรือไม่ก็เป็นคนในรั้วในวัง

“พี่ คุณชายอะไรหรือ” จ้าวจื่อโหรวงุนงง

จ้าวเซียงหนิงพูดด้วยความเสียดาย “คุณชายท่านนั้นไปแล้ว เอาล่ะ น้องพี่ ดึกมากแล้ว พวกเราควรกลับไปได้แล้วนะ”

“ไม่เอาน่า พี่ ข้ายังอยากเที่ยวอีกหน่อย พวกเราแคว้นหนานไม่มีงานโคมไฟสนุก ๆ อย่างนี้นะ...”

“จื่อโหรว ว่าง่ายนะ พวกเราออกมานานอย่างนี้ ท่านพ่อคงร้อนใจแล้ว พรุ่งนี้เช้ายังต้องเก็บสัมภาระกลับแคว้นหนานอีก คืนนี้ต้องเตรียมตัวเอาไว้ จะรอช้าไม่ได้”

“งั้นก็ได้...”

จ้าวจื่อโหรวยังสนุกไม่เต็มที่

จ้าวเซียงหนิงหาท่ามกลางฝูงชนอีกสองสามที แต่ก็ไม่พบเงาร่างของหลี่จุ่น ดังนั้นก็เลยแต่ล้มเลิกไปเสีย จากนั้นสองพี่น้องก็ออกจากงานโคมไฟ

หลี่จุ่นและหยางจงกลับถึงตำหนักปีก

เพิ่งกินอาหารเสร็จ

องค์หญิงใหญ่หลี่เหวินจวินให้นางกำนัลส่งจดหมายมาฉบับหนึ่ง

ปัญหาหินข้อแรก ราชทูตแคว้นหลางจะนำหยกกลมที่ช่างกลไกเป็นคนทำขึ้นมาด้วยลูกหนึ่ง เจาะรูสองข้าง แต่รูข้างในเลี้ยวลดคดเคี้ยว ซับซ้อนยุ่งเหยิง ราชทูตต้องการให้ใช้ด้ายร้อยให้ทะลุ