องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 825

เมืองซ่างหยวนเจริญมาก ตะวันตกและตะวันออกของเมืองไม่ถือว่าใกล้

ทั้งสองเดินจากฝั่งตะวันออกไปถึงฝั่งตะวันตก เฟิงหลิงจือเหงื่อหอม ๆ โชกครึ่งตัว

ทำให้จิ่งจุ่นได้กลิ่นแล้วเหล่าลูกหลาน1วิ่งจู๊ดขึ้นสมองเล็กน้อย

จิ่งจุ่นยังดี

ร่างกายของจิ่งจุ่นคล้ายว่าหลังจากอาการบาดเจ็บดีอย่างค่อยเป็นค่อยไปแล้วจะเปลี่ยนแปลงไม่น้อย ดูเหมือนจะมีแรงมากกว่าเดิมประมาณหนึ่ง

ฝีเท้าเบาขึ้นมา

เช้า ๆ ลูกหลานกระปรี้กระเปร่า

น้องชายที่สนิทรักใคร่ท่านนั้นก็ทักทายเขาทุกวี่วัน

กระทั่งว่าประสาทการฟังเสียงและการมองเห็นชัดกว่าเดิม

เห็นเฟิงหลิงจือบอกว่าใช้ตัวยาราคาแพงหายากสุด ๆ ชนิดหนึ่งกับเขา ดังนั้นเขาจึงคิดว่าอาจเป็นเพราะยาเซียนที่หายาชนิดนี้ อาจเป็นเพราะอัศจรรย์จนเพิ่มศักยภาพทางร่างกายของเขา

“ฝน ฝนจะตกแล้ว...”

พอออกมาจากโรงงิ้ว เฟิงหลิงจือหน้าแดงก่ำ

บางทีอาจเป็นเพราะงิ้วสนุก แต่ก็อาจเพราะคนข้างตัวทำให้หัวใจนางเมามาย

จิ่งจุ่นที่ผินหน้ามองนาง มองจนจิตใจร้อนเร่า ๆ เงยหน้าขึ้นมอง ฟ้ากว้างที่มีดวงอาทิตย์สูงเด่นในทีแรก ไม่รู้ว่ามีเมฆครึ้มตั้งแต่เมื่อใด

“พี่หลิงจือ เช่นนั้นพวกเราก็กลับกันเถอะ”

จิ่งจุ่นเอ่ย “แต่ถ้ากลับไปแบบนี้ พวกเราสองคนได้กลายเป็นลูกหมาตกน้ำแน่ ข้าจะลองไปเช่ารถม้าแถว ๆ นี้ดูก่อนนะ”

“ได้ เอา เอาเจ้าว่า”

เฟิงหลิงจือผงกศีรษะอย่างว่าง่าย ดวงหน้าหมดจดมีสีสันนุ่มนวล

จิ่งจุ่นจึงให้เฟิงหลิงจือรอตนก่อน แล้วไปดูละแวกนี้ทันที

เขาหาคนขับรถม้าที่กำลังเรียกลูกค้าได้คันหนึ่งพอดี

จึงเรียกจะกลับ

แต่ตอนนี้เอง

อย่างไม่ได้ตั้งใจ ที่ใต้ต้นเฟิงอีกฝั่งหนึ่งของถนน มีเงาชดช้อยสองสายแวบผ่าน หายไปอยู่ต้นไม้ด้วยความรวดเร็ว

ราวกับกำลังตามเขา คล้ายกำลังหลบเขา

จิ่งจุ่นหรี่ดวงตาแล้วให้สารถีบังคับรถม้าทันที

ครั้นถึงตรงหน้าเฟิงหลิงจือ จิ่งจุ่นกระโดดลงมาจากรถม้าแล้วเอ่ยว่า

“พี่หลิงจือ ท่านกลับไปก่อนเถอะ ข้ามีธุระต้องไปทำสักหน่อย อาจจะกลับมาค่ำหน่อย”

“อ้าว เจ้าจะ จะไปทำอะไรหรือ” เฟิงหลิงจือสีหน้าตกใจทันที ในใจไม่ยินยอมเล็กน้อย

นางไม่อยากแยกจากจิ่งจุ่น

จิ่งจุ่นจึงยิ้มน้อย ๆ

“วางใจเถอะ ข้าไม่เป็นอะไรหรอก อีกอย่าง ข้าเดินทั่วเมืองซ่างหยวนกับเสี่ยวหานแล้ว คุ้นเคยกับที่นี่ดี ไม่ต้องห่วงว่าข้าจะหาทางกลับบ้านไม่เจอนะ”

ใต้ต้นไม้มีสตรีงามเลิศคนหนึ่ง

นางกำลังมองเขาพลางยิ้ม และกำลังร้องไห้ด้วย น้ำตาตรงพวงแก้มไหลลงมาเป็นเสาฝนสองต้นช้า ๆ

จิ่งจุ่นเดินไป มองนางและถามว่า

“ทำไมแม่นางจึงร้องไห้อยู่ที่นี่ มีเรื่องทุกข์ใจอันใดหรือ มิสู้เล่าให้ข้าฟัง ข้าอาจรู้สึกน่าขันก็เป็นได้”

น้ำตาของนางไหลพรากหนักกว่าเดิม

แต่ทั่วทั้งใบหน้ามีแต่รอยยิ้ม ยิ้มจนดวงตาแทบจะเป็นเส้นเดียว

นางเผยอปาก ริมฝีปากเปิดแล้วก็ปิดอีก กดน้ำเสียงลงเล็กน้อย

“ข้า...กำลังคิดถึงสามีบ้านข้าอยู่ สามีบ้านข้าหายไปนานมากแล้ว...”

จิ่งจุ่นพยักหน้าตอบ

“เช่นนั้นก็ดีเหลือเกิน ข้านิยมสตรีที่มีสามีแล้วที่สุด มิสู้เจ้าลืมสามีที่หายสาบสูญคนนั้นของเจ้าแล้วสุขสำราญกับข้าเถอะ ข้า...อึดมากนะ มีกำลังมากด้วย!”

หญิงสาวหัวเราะคิก ๆ หัวเราะจนบุปผาผลิบาน

ถัดมา โผเข้าหาฉับพลัน กอดนางแน่น ๆ ร้องครวญเสียงแหบพร่า

“ข้านึกว่า...ชาตินี้จะ...ไม่ได้พบกับจอมทัพอีกแล้ว!”

----------------------------

1 อสุจิ