องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 826

“ข้ายังไม่ตาย อยู่นี่ไง ข้ากลับมาแล้ว”

จิ่งจุ่น…

ออไม่ใช่ ข้าเปลี่ยนชื่อเป็นหลี่จุ่นแล้ว!

จิ่งอ๋องหลี่จุ่นแห่งราชวงศ์อู่!

ผู้บัญชาการคนใหม่ของชายแดนเหนือหลี่จุ่น!

หลี่จุ่นโอบกอดหญิงสาวในอกไว้อย่างแน่น ใบหน้าแนบชิดติดกับนาง เหมือนได้สัมผัสกับความอบอุ่นที่ห่างหายไปนานอีกครั้ง และเอ่ยขึ้นว่า

“ทำไมถึงต้องหลบหน้าข้า?”

“ไม่กล้าพบหน้าท่าน…”

หญิงสาวในอ้อมอกพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ เงยหน้ามองดูหลี่จุ่น

บนหน้าเผยให้เห็นคราบน้ำตาที่ทำให้เกิดความสงสาร และเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านผอมลงไปมาก…”

หลี่จุ่นพยักหน้าและเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านต่างหากที่ผอมลง”

ทัวทัวโอบรัดเขาไว้แน่นอีกครั้ง แล้วซุกหน้าเข้าไปในอ้อมอก

ราวกับว่ากลัวเขาจะจากไปอีก

หลี่จุ่นถอนหายใจยาวหนึ่งที และกอดเธอไว้แน่นเช่นกัน

ผ่านไปพักใหญ่

หญิงสาวเงยขึ้นต้องการจะจูบ แล้วหลี่จุ่นก็ตอบสนอง

ทั้งสองหายใจแรงและเร็ว อยู่ใต้ต้นเมเปิ้ล…จูบกันจนลืมทุกสิ่ง จูบกันอย่างไม่ลืมหูลืมตา!

ราวกับว่าจะลบล้างความคิดถึงที่สะสมมาอย่างเนิ่นนาน ชดเชยเวลาที่สูญเสียไปให้พอ!

แต่ทว่า!

ทันใดนั้นทัวทัวก็พลักตัวหลี่จุ่นออกอย่างรวดเร็วพลางเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านไปหาอาหยวนเถอะ…นางทรมานใจมานาน และไม่กล้าพบหน้าท่าน นางกำลังอยู่ในห้อง”

รอยดาบแทงตรงหน้าอก และรอยถูกฟันที่แขน เกิดจากฝีมือของอาหยวนที่ลงมืออย่างโหดร้าย!

หลี่จุ่นพยักหน้า จับมือของนางไว้และเอ่ยขึ้นว่า

“พวกเราไปพร้อมกันเถิด”

ทัวทัวพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

เมื่อดันประตูเข้าไป ก็เห็นหน้าต่างด้านข้างถูกเปิดเอาไว้ มีหญิงสาวชุดครามคนหนึ่งกำลังเตรียมจะกระโดดหน้าต่างเพื่อหลบหนี

หลี่จุ่นร้องตะโกนทันทีว่า

“อาหยวน อย่าไป!”

ทันใดนั้นหญิงสาวที่ขึ้นเหยียบบนคานหน้าต่างเพื่อจะกระโดดลงไปก็เกิดอาการสั่นกลัว

สุดท้ายก็ได้หยุดลง

แต่ก็ไม่กล้าหันกลับมา

ร่างกายยังสั่นระรัวไม่หยุด มีเสียงร้องไห้อย่างแผ่วเบาดังขึ้นมาแม้จะพยายามกลั้นเอาไว้แล้ว

หลี่จุ่นพุ่งตัวเข้าไป และโอบกอดไปที่เอวของนางจากด้านหลัง แล้วก็อุ้มนางลงมา!

เอามากอดไว้อยู่ในอ้อมอกอย่างแนบแน่น และเอ่ยขึ้นว่า

“อาหยวน ทำไมเจ้าถึงไม่มาหาข้า…ข้าคิดถึงเจ้ามากรู้ไหม อย่าไปเลย!”

“ข้าน้อยขอโทษ ข้าน้อยขอโทษ…”

อาหยวนหันหน้ามาฉับพลัน

มองดูหลี่จุ่นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา และกล่าวขอโทษอย่างต่อเนื่อง “ข้าน้อยขอโทษ ข้าน้อยไม่ได้ตั้งใจ…”

หลี่จุ่นไม่พูดไม่จา ใช้ริมฝีปากปิดปากของนางเอาไว้ และจูบเข้าไปอย่างแรง!

อาหยวนนึกขึ้นได้ว่าทัวทัวยืนอยู่ที่นั่น จึงคิดจะต่อต้านขึ้นมาและพยายามหลีกเลี่ยง แต่หลี่จุ่นใช้แรงอย่างหนักบีบบังคับอย่างไม่หยุดหย่อน

จับมือของนางไว้แน่น และกดเธอพิงกับผนังจากนั้นก็เข้าจูบเธออย่างไม่สนใจ!

แต่ว่า จำเป็นต้องให้อาหยวนลงมือฆ่าตนเอง!

เพราะว่า แม้แต่องค์ชายสี่ยังกล้ากินยาพิษที่ตนวางเอาไว้ ถ้าไม่ทำให้สมจริง จะเอาชนะองค์ชายสี่ได้อย่างไร?

เขาตั้งใจจะเป็นผู้ชายที่เอาชนะองค์ชายสี่!

เพราะว่า จะต้องทำให้โหดเหี้ยมกว่าเจ้าหมอนั่นถึงจะได้!

และแก้แค้นให้กับหยางจง…ฉะนั้น ถึงเจ็บปวดก็ต้องอดทน!

ตอนยังอยู่ที่ชายแดนเหนือ หลี่จุ่นก็สั่งให้หญิงสาวทั้งสองออกไปจากที่นั่นตั้งแต่เนิ่นๆแล้ว

อย่างแรกเพื่อให้พวกเขาออกจากชายแดนเหนือ อีกอย่างเพื่อให้ทั้งสองเตรียมแผนที่ตนจะแกล้งตายเพื่อเอาชีวิตรอด!

ไม่อย่างนั้น การแกล้งตายอาจจะเป็นการตายจริง!

แต่ทว่า!

ถ้าไม่ทำให้สมจริงสมจัง จะสามารถตบตาหลี่เจิ้งได้หรือ?

จะรอดพ้นจากสายตาหน่วยข่าวลับของเสิ่นคั่วได้อย่างไร?

ตาเฒ่าเหล่านี้แต่ละคนเจ้าเล่ห์กันทั้งนั้น

ฉะนั้น ข้าจึงต้องเดิมพันดูสักตั้ง!

เอาชีวิตมาเดิมพัน…ถ้าเกิดผิดพลาด มีแต่ตายเท่านั้น!

ถ้าไม่ตาย ถ้าไม่สำเร็จ ก็จะถูกคนอื่นบงการ กลายเป็นเครื่องมือของผู้อื่น จะไม่มีโอกาสได้ตัดสินใจในชีวิตของตนเอง!

อย่าคิดว่าเขาปกครองชายแดนเหนือ เป็นที่รักของทุกคน…แล้วจะมีอำนาจสูงสุดในการนำกองทัพได้จริงหรือ?

ไม่ ไม่ใช่!

ถ้ากลับไป เขายังคงต้องถูกหลี่เจิ้งบงการชีวิตต่อไป!

ฉะนั้น เขาจำเป็น…ต้องเอาตัวรอด!

เพราะเหตุนี้ จำเป็นต้องตายสักครั้ง!

อีกอย่าง ดินปืนนี้ถึงจะอยู่ในการควบคุมของตนเองอย่างแท้จริง