องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 829

หลี่จุ่นโอบกอดหญิงสาวไว้ซ้ายคนขวาคน

และหวนคิดถึงแผนการที่ตนวางเอาไว้ ยังคงรู้สึกหวาดกลัวอยู่ในใจ

ถ้าไม่มีโชคเข้าช่วย คาดว่าคงต้องเสียชีวิตไปแล้ว

อย่างเช่น

ถ้าเวลานั้นหม่าหยวนฮั่นรู้สึกอารมณ์ไม่ดี แล้วเขาไม่วิ่งไล่ตามอาหยวนไป มีคนฝีมือดีสองคนคอยเฝ้าตนไว้ ยังไงก็ต้องตายแน่ๆ!

หรือว่า สองพี่น้องยังไม่ออกจากเมือง รถม้าเกิดคว่ำขึ้นมากะทันหันจนทำให้ล่าช้า

ตนเองคงต้องเสียชีวิตอย่างแน่นอน

หรืออย่างเช่น ถ้าเฟิงหลิงจือไม่อยากช่วยเหลือตน…ตนก็คงไม่รอด

และถึงแม้ว่าจะไม่กระทบกระเทือนถึงหัวใจของตน แต่ก็คงไม่อาจอดทนได้นานถึงเพียงนี้…

ฉะนั้น แผนการของตนเองถือว่าใจกล้ามาก เป็นการเอาชีวิตของตนไปเดิมพันจริงๆ…

สุดท้ายทุกอย่างก็ผ่านพ้นไปด้วยความโชคดี ไม่อย่างนั้นตนคงต้องไปดื่มน้ำซุปยายเมิ่งที่ยมโลกซะแล้ว

ถ้ามียมโลกอยู่จริง

“ข้าน้อยขอโทษ…”

อาหยวนพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและแผ่วเบาอยู่ข้างหูหลี่จุ่น

หลี่จุ่นขยับมือ ย้ายไปวางอยู่ที่สะโพก จากนั้นก็บีบจับอย่างแรงและเอ่ยขึ้นว่า

“งั้นเจ้าก็คลอดลูกให้ข้าคนหนึ่งสิ…ช่วงนี้ข้ามักจะฝันเห็นว่าเจ้าตั้งครรภ์อยู่บ่อยๆ”

จู่ๆก็เกิดสะดุ้ง สีหน้าอาหยวนร้อนผ่าวขึ้นฉับพลัน รู้สึกเขินอายอย่างมาก

ทัวทัวแนบชิดกายเข้าไปทันที และยิ้มอย่างร่าเริงพลางเอ่ยขึ้นว่า

“น้องอาหยวนไม่ยอมมีลูกให้ท่าน งั้นข้าจะมีลูกให้ท่านจอมทัพเอง!”

หลี่จุ่นยิ้มขึ้นมาและเอ่ยขึ้นว่า

“งั้นก็ดี!”

เมื่อหลี่จุ่นตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็เป็นเวลายามค่ำคืนแล้ว

เขาเอ่ยขึ้นทันทีว่า

“ข้าต้องกลับไปแล้ว”

เมื่อหญิงสาวทั้งสองได้ยินประโยคนี้ ก็รู้สึกตกใจ!

อาหยวนเอ่ยถามฉับพลันว่า

“ทำไม…ถึงต้องกลับไปด้วยเจ้าคะ?”

เฟิงหลิงจือมีใบหน้างดงาม ถ้าหลี่จุ่นกลับไป คงต้องไปยุ่งเกี่ยวกับนางแน่ๆ

จะทำแบบนี้ไม่ได้?

ทัวทัวขมวดคิ้ว และเอ่ยด้วยเสียงออดอ้อนว่า

“หลี่หลาง ท่านอยู่ต่อที่นี่ไม่ได้หรือ?”

ทันใดนั้นหลี่จุ่นก็ยิ้มพลางเอ่ยขึ้นว่า

“ไม่ต้องเป็นกังวล ข้าไม่ได้ไปแล้วไปลับ แต่เวลานี้ข้ายังต้องพึ่งพาอำนาจของบ้านตระกูลเฟิง ฉะนั้นจึงจำเป็นต้องกลับไป”

ก็มองเห็นเฟิงหลิงจือในชุดสีครามยาวกิริยางดงาม ในมือถือโคมไฟยืนอยู่ด้านหน้าประตู

เมื่อเห็นหลี่จุ่นกลับมา ทันใดนั้นสีหน้าก็เผยให้เห็นถึงความยินดีที่ไม่อาจซ่อนเร้น

เห็นได้ชัดเจนว่ากำลังรอเขาอยู่!

“พี่หลิงจือ ท่านยืนอยู่ที่นี่ทำไม? ยามค่ำคืนเต็มไปด้วยยุงและแมลง”

ในใจลึกๆหลี่จุ่นรู้สึกประทับใจ จึงเดินเข้าไปด้านหน้าและเอ่ยขึ้นทันที

“จิ่งจุ่น เจ้า เจ้ากลับมาแล้ว”

เฟิงหลิงจือยิ้มจนหน้าบาน “เจ้ายังไม่กลับมา ข้ารู้สึกเป็นห่วง”

“เป็นความผิดของข้าเอง ต่อไปข้าจะไม่กลับดึกเช่นนี้อีก”

ภายในจิตใจหลี่จุ่นรู้สึกละอาย จึงเอ่ยขึ้นทันทีว่า

“พี่หลิงจือ งั้นพวกเราเข้าไปกันเถอะ”

“อืม”

เฟิงหลิงจือพยักหน้า จากนั้นก็เดินเข้าไปในจวนพร้อมกับหลี่จุ่น

แต่ทว่า

ทันใดนั้นก็รู้สึกคัดจมูก ดวงตาก็เริ่มหรี่ลงมา!

บนตัวเขามีกลิ่น…ผงชาดของผู้หญิง!

เวลานั้นในใจเฟิงหลิงจือก็รู้สึกตื่นตระหนก!