องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 830

สีหน้าของเฟิงหลิงจือซีดขาวขึ้นมาเล็กน้อย

แต่หลี่จุ่นกลับไม่สังเกตเห็นเลยแม้แต่นิด ทั้งสองเดินเข้าที่ห้องโถงใหญ่

เฟิงหลิงจือก้มหน้าไว้ น้ำเสียงมีความสงสัย เอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบาว่า

“เจ้า เจ้านั่งลงก่อน ข้าจะให้คนเอาอาหารไปอุ่น”

“ได้เลย”

หลี่จุ่นยังคงไม่รู้สึกถึงความผิดปกติ

พยักหน้าแล้วก็นั่งดื่มชาอยู่ในห้องโถงใหญ่

วิ่งมาตลอดทาง จึงรู้สึกกระหายน้ำขึ้นมา

เวลานี้

จู่ๆเฟิงฉีถัวก็เดินเข้ามา เมื่อเห็นหน้าหลี่จุ่น ก็ยิ้มขึ้นและเอ่ยว่า

“จิ่งจุ่น กลับมาแล้วหรือ? ไม่ได้ตรวจชีพจรของเจ้ามาหลายวัน เข้ามาให้ข้าดูบาดแผลของเจ้าหน่อยสิว่าเป็นอย่างไรบ้างแล้ว”

“ได้เลย ท่านปูเฟิง งั้นก็ต้องรบกวนท่านแล้ว”

ทันใดนั้นหลี่จุ่นก็นั่งอย่างเรียบร้อย เพื่อให้เฟิงฉีถัวตรวจชีพจร

ตอนนี้หลี่จุ่นก็อายุครบสิบแปดปีแล้ว

เรียกเฟิงฉีถัวว่าท่านปู่อย่างสนิทสนม ก็ถือว่าเหมาะสมที่สุดแล้ว

เฟิงฉีถัวเริ่มตรวจชีพจรของหลี่จุ่น

จับชีพจรไปพร้อมกับพยักหน้า จากนั้นก็เอ่ยขึ้นว่า

“ไม่เลว จังหวะชีพจรกลับมาเป็นปกติแล้ว”

หลี่จุ่นพยักหน้า จากนั้นก็เอ่ยถามขึ้นว่า

“ท่านปู่เฟิง ช่วงนี้ข้ารู้สึกว่าร่างกายของข้ายิ่งอยู่ยิ่งแข็งแรง เป็นเพราะผลลัพธ์ของสูตรยาผีเพลิงนั่นหรือเปล่า?”

เฟิงฉีถัวได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกอึ้งไปชั่วขณะ

มองดูใบหน้าหลี่จุ่นอย่างประหลาดใจ จากนั้นก็เอ่ยถามขึ้นว่า

“ที่เจ้าพูดมาเป็นความจริงหรือ?”

“จริงขอรับ เมื่อครู่ข้าวิ่งกลับมาจากฝั่งตะวันตกของเมือง ไม่มีเหงื่อไหลแม้แต่หยดเดียว！” หลี่จุ่นพูดไปตามความจริง

แต่ตอนนี้เป็นฤดูร้อน!

แน่นอนว่า ตนไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องบนเตียงที่แข็งแกร่งมากยิ่งขึ้นเช่นกัน

เฟิงฉีถัวได้ยินดังนั้น ก็มีสีหน้าตกตะลึง และเอ่ยขึ้นว่า

“แต่ก็ไม่น่าจะเป็นเช่นนี้ แม้ว่าผีเพลิงจะเป็นยาชั้นสูง แต่ฤทธิ์ยาของผีเพลิงไม่มีผลกระทบต่อพลังภายในร่างกายเลยแม้แต่นิด เรื่องนี้…อย่าพึ่งรีบร้อน ข้าจะตรวจดูอย่างละเอียดอีกที”

เฟิงฉีถัวยังคงคิดไม่ตก ตรวจชีพจรให้หลี่จุ่นต่อไป

คราวนี้ใช้เวลานานมาก

สุดท้ายก็ปล่อยมือหลี่จุ่นลงด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ขมวดคิ้วพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า

“ช่างน่าแปลกมาก…การเต้นของชีพจรบางจังหวะแข็งแกร่งมาก คล้ายกับชีพจรของผู้ที่ฝึกฝนวรยุทธ์มาหลายปี เป็นเรื่องเหลือเชื่อจริงๆ”

“เมื่อเป็นเช่นนี้ คืนนี้เจ้าก็ไปพักพ่อนได้แล้ว พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าไปพบคนผู้หนึ่ง แต่ว่า ต้องขึ้นไปบนเขา จำเป็นต้องเดินทางระยะไกล เจ้าต้องพักพ่อนให้ดีๆ”

“ไปพบคนผู้หนึ่ง?” หลี่จุ่นรู้สึกประหลาดใจ

เฟิงฉีถัวพูดอธิบายต่อว่า

“ใช่แล้ว คนผู้นี้ไม่ใช่คนอื่นคนไกล แต่เป็นพี่ชายของข้าเอง พี่ชายมีอายุมากกว่าข้าไม่กี่ปี คลั่งไคล้ในวรยุทธ์มาตลอด ฉะนั้นจึงแยกอาศัยอยู่กับข้าและเก็บตัวอยู่แต่ในป่าลึก ระดับวรยุทธ์ของพี่ชาย มีน้อยคนนักที่จะเทียบได้ บางทีเขาอาจจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของเจ้า”

เป็นผู้มีวรยุทธ์สูงส่ง!

“เช่นนั้นก็ดีเลย!” หลี่จุ่นพยักหน้าทันที

เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าร่างกายของตนเป็นอะไรกันแน่!

“ท่านปู่”

เวลานี้ เฟิงหลิงจือก็เดินเข้ามา

กล่าวทักทายท่านปู่ก่อนที่จะหันมาพูดคุยกับหลี่จุ่นว่า

“อาหารอุ่นเสร็จแล้ว กำลังร้อนๆเลย เจ้ารีบไปกินเถอะ คิด คิดว่าคงจะหิวแล้ว”

“ได้เลย พี่หลิงจือ”

หลี่จุ่นพยักหน้า ก่อนที่จะลุกขึ้นเดินไปที่ห้องอาหารอย่างรวดเร็ว

เฟิงหลิงจือพยักหน้า

แต่กลับแอบถอนหายใจหนึ่งที ในใจเต็มไปด้วยความสับสน