องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 832

เวลาหนึ่งเค่อผ่านไป

ภายในห้องโถงของอาราม

เฟิงอู่หังแม้จะพูดจาไม่ให้เกียรติ แต่ก็พาหลี่จุ่นทั้งสองเดินเข้าไปด้านในอาราม

มิหนำซ้ำ ยังลงมือชงชาให้กับทั้งสองดื่ม

ขณะที่ดื่มชากันอยู่ เมื่อฟังเฟิงฉีถัวพูดจบ เฟิงอู่หังก็เอ่ยขึ้นอย่างเสียงดังว่า

“มานี่ เจ้าหนุ่ม ให้ข้าดูบาดแผลของเจ้าหน่อย!”

“ขอรับ ท่านอาวุโส!”

หลี่จุ่นเรียกท่านอาวุโสอย่างเคารพ

และถอดเสื้อคลุมออกโดยทันที เปิดบาดแผลตรงหน้าอกออกมาให้ดู

เฟิงอู่หังจ้องเข้าไปดูใกล้ๆอยู่พักใหญ่ สีหน้าเปลี่ยนแปลงอย่างชัดเจน คล้ายกับว่ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น

เอ่ยขึ้นมาอย่างเร่งรีบว่า

“เจ้าบอกว่าช่วงนี้กำลังและความอึดทนของเจ้าทวีมากขึ้นงั้นหรือ?”

หลี่จุ่นพยักหน้าและเอ่ยขึ้นว่า “ขอรับ ท่านอาวุโส!”

เฟิงอู่หังรีบคว้ามือของหลี่จุ่นไว้ จากนั้นก็ตรวจจับชีพจรให้เขา

ผ่านไปพักใหญ่แววตาก็เปล่งประกายขึ้นมาฉับพลัน และเอ่ยปากพูดขึ้นว่า

“เยี่ยม เยี่ยมมากๆ! ช่างวิเศษจริงๆ ช่างวิเศษจริงๆ! ”

“พี่ใหญ่ เกิดอะไรขึ้น…” เฟิงฉีถัวเอ่ยถามอย่างเร่งรีบ

แต่ทว่า!

เฟิงอู่หังปล่อยมือของหลี่จุ่นลง และลูบเครายาวของตน จากนั้นก็หัวเราะเสียงดังแล้วเอ่ยว่า

“เทพเจ้าช่างดีต่อข้าจริงๆ มอบลูกศิษย์ให้ข้าในช่วงวัยที่ใกล้จะเข้าโลงศพ เพื่อให้วรยุทธ์ของข้าได้สืบทอดต่อไปอยู่บนโลกนี้”

นี่…

หลี่จุ่นและเฟิงฉีถัวต่างพากันตกใจ!

หมายความว่า…ข้อจำกัดการฝึกวรยุทธ์ของหลี่จุ่นได้เปลี่ยนไปแล้ว!

เฟิงฉีถัวรู้สึกร้อนใจ เอ่ยถามขึ้นอย่างเร่งรีบว่า

“พี่ใหญ่ ท่านพูดให้ชัดเจนหน่อยสิ เกิดอะไรขึ้นกับจิ่งจุ่นหรือ?”

เฟิงอู่หังกลับหัวเราะขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“เป็นเรื่องดี เป็นเรื่องที่ดีอย่างยิ่ง! โธ่ น้องชาย ถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่ได้เอาอะไรมาฝากข้า แต่กลับนำของวิเศษมาให้ข้า!”

หลี่จุ่นได้ยินดังนั้นก็รู้สึกร้อนใจ!

ชายชราผู้นี้ช่างเรื่องมากจริงๆ!

จากนั้นก็มองไปที่หลี่จุ่นอย่างไม่พูดไม่จา สักพักก็เอ่ยขึ้นว่า

“เจ้าหนุ่ม เจ้าพูดเกินจริงไปแล้ว…”

“เอ่อ…แล้วที่จริงคือ…”

ทันใดนั้นหลี่จุ่นก็เกาหัวขึ้นมาอย่างวางตัวไม่ถูก

เฟิงอู่หังจึงเอ่ยขึ้นว่า

“เส้นลมปราณเริ่นตูเป็นส่วนที่ควบคุมการเคลื่อนไหวของชีพจรพลังภายใน ซึ่งคนส่วนใหญ่จะสามารถควบคุมพลังภายในได้แค่บางส่วนเท่านั้น ที่เหลือก็จะถูกปิดกั้นเอาไว้”

“และคนที่สามารถฝึกฝนวรยุทธ์ได้ดีเพียงใด ก็ขึ้นอยู่กับว่าจะสามารถควบคุมชีพจรพลังภายในได้เท่าไหร่ ยิ่งมากก็ยิ่งเป็นผลดี และถ้าสามารถเคลื่อนไหวได้ทุกส่วนถือว่าดีที่สุด”

“มีอย่างหนึ่งที่เจ้ากล่าวได้ถูกต้อง ถ้าเส้นชีพจรพลังภายในเคลื่อนไหวได้ทั้งหมด ก็จะใช้พลังภายในได้อย่างเต็มที่ การฝึกฝนวรยุทธ์ก็จะรวดเร็วกว่าคนทั่วไป”

“แต่จะสามารถฝึกวิชาลับของสำนักหนึ่งได้สำเร็จหรือไม่ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าเส้นลมปราณเคลื่อนไหวได้มากเพียงใด แต่ขึ้นอยู่กับสติปัญญาและไหวพริบปฏิภาณของเจ้า ยังมีอีกอย่าง เรื่องที่จะสามารถชนะผู้อื่นได้หรือไม่นั้น ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการเคลื่อนไหวของเส้นลมปราณ”

“เป็นเช่นนี้นี่เอง ข้าเข้าใจแล้ว!”

หลี่จุ่นพยักหน้า!

ช่างยอดเยี่ยมเหลือเกิน!

คิดไม่ถึงเลยว่า จู่ๆตนเองก็สามารถฝึกฝนวรยุทธ์ได้แล้ว!

เหมือนกำลังอยู่ในความฝัน!