องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 833

“เจ้าหนุ่ม ข้าจะถามเจ้า เจ้ายินยอมคารวะข้าเป็นอาจารย์หรือไม่?”

เฟิงอู่หังหัวเราะอย่างอารมณ์ดี จากนั้นก็เอ่ยถามอย่างเสียงดัง

หลี่จุ่นยังไม่รีบตอบตกลง

คารวะอาจารย์ไม่เพียงแต่ต้องให้ลูกศิษย์ยินยอม ยังต้องดูว่าอาจารย์ยินยอมหรือไม่

จะคารวะอาจารย์ตามอำเภอใจไม่ได้

แน่นอนว่า

ลูกศิษย์ไม่ได้มีแค่คนเดียวเท่านั้น และอาจารย์ก็สามารถมีได้หลายคน…ฟังดูเหมือนไร้คุณธรรมเล็กน้อย เหมือนทรยศต่ออาจารย์

ในใจหลี่จุ่นกำลังคิดแผนอุบายเล็กๆขึ้นมา

เฟิงฉีถัวได้ยินเช่นนั้น ก็เอ่ยขึ้นทันทีว่า

“จิ่งจุ่น พี่ใหญ่ข้าไม่ได้รับใครเป็นลูกศิษย์ง่ายๆเชียวนะ นี่ถือเป็นโอกาสอันดีงาม!”

“จริงด้วย! ข้ายังไม่เคยรับใครเป็นลูกศิษย์มาก่อน!”

เฟิงอู่หังพยักหน้าทันที และมองไปที่หลี่จุ่น เหมือนยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกพึงพอใจ จึงเอ่ยขึ้นว่า

“เพราะว่าไม่มีใครสามารถฝึกฝนวรยุทธ์ของข้าได้! แต่ว่า วันนี้เมื่อได้พบเจ้า ข้าก็จะฝืนกฎลองรับลูกศิษย์ดูสักครั้ง!”

หลี่จุ่นคิดใคร่ครวญอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นว่า

“ท่านอาวุโส แม้ข้าจะจำเรื่องบางอย่างไม่ได้ แต่เคยมีคนสอนการต่อสู้ชนิดหนึ่งให้ข้า ฉะนั้นข้าน่าจะมีอาจารย์อยู่แล้ว…สามารถมีอาจารย์ได้สองท่านหรือ?”

“ว่าไงนะ?!”

เมื่อเฟิงอู่หังฟังแล้ว ก็ขมวดคิ้วอย่างอารมณ์เสียขึ้นมาทันที!

เฟิงฉีถัวก็ขมวดคิ้วเช่นกัน

คราวนี้จะทำอย่างไรดี!

การคารวะอาจารย์จะเน้นความซื่อสัตย์ต่ออาจารย์ผู้เดียวตลอดชีวิต โดยเฉพาะการคารวะอาจารย์เพื่อฝึกวรยุทธ์

จะคารวะอาจารย์สองคนได้หรือ?

นี่ก็คือสำนวนเสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้!

เฟิงอู่หังนั่งอยู่นิ่งๆไม่ไหวแล้ว

จึงลุกขึ้นเอามือไขว้หลังแล้วเดินไปเดินมาอยู่ในห้องโถง ท่าทางกลุ้มใจอย่างมาก ทันใดนั้นก็หันหน้ามองไปที่หลี่จุ่นและเอ่ยขึ้นว่า

“เจ้าหนุ่ม เจ้าจำได้หรือไม่ว่าอาจารย์เจ้าเคยสอนอะไรเจ้าบ้าง? แสดงให้ข้าดูหน่อยสิ! ถ้าอาจารย์เจ้าสอนในสิ่งที่ไร้ประโยชน์ ก็ไม่คู่ที่จะสอนเจ้า!”

ได้ยินดังนี้ หลี่จุ่นก็ดีใจขึ้นมาทันที!

ตาเฒ่าติดกับดักแล้ว!

ตามที่เจียงเยว่ฉานเคยกล่าวไว้ วรยุทธ์ของนางไม่มีใครเทียบได้ในปฐพีนี้

ผู้ที่สามารถต่อสู้กับนางได้ ทั่วใต้หล้าก็มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น!

แม้แต่หม่าหยวนฮั่นที่มีวรยุทธ์สูงส่ง ก็ยังนับถือยำเกรงในฝีมือของเจียงเยว่ฉานอย่างยิ่ง

ไม่รู้ว่าตาเฒ่าผู้นี้จะร้ายกาจเพียงใด

แม้เฟิงฉีถัวจะบอกว่าเขาเป็นยอดจอมยุทธที่หาได้ยาก แต่ถ้าเทียบกับเจียงเยว่ฉานแล้ว เกรงว่าคงจะเทียบกันไม่ติด

อีกอย่าง

เขาตกใจอย่างสุดขีด!

ยอดเยี่ยมจริงๆ!

กระบวนท่าของเจ้าหนุ่มช่างน่ากลัวยิ่งนัก!

แม้จะไม่มีกำลังภายในคอยหนุน พลังที่ส่งออกมาก็ดูไม่แข็งแกร่ง แต่ภายในกลับแฝงด้วยความหมายของวรยุทธ์อย่างแท้จริง!

ผ่านไปไม่นาน

หลี่จุ่นถูกเฟิงอู่หังผลักจนกระเด็นถอยหลัง!

หลังจากนั้นก็ขัดขวางไม่ให้เขาสู้ต่อไป และเอ่ยถามขึ้นว่า

“เจ้าจำอาจารย์ของเจ้าไม่ได้จริงหรือ? อาจารย์เจ้าสอนกระบวนท่านี้ให้เจ้าแน่นะ?”

ในใจเฟิงอู่หังกำลังรู้สึกหวาดกลัว!

และเขาก็สังเกตเห็นแล้ว!

เจ้าหนุ่มนี้ได้ฝึกฝนกระบวนท่าอย่างง่ายของวรยุทธ์สำนักหนึ่งที่ยอดเยี่ยม !

แค่กระบวนท่าอย่างง่ายก็มีความร้ายกาจถึงเพียงนี้ แล้วถ้าเป็นกระบวนที่แท้จริงจะร้ายกาจขนาดไหน?

เฟิงอู่หังสังเกตเห็นกระบวนท่าวรยุทธ์ที่เจ้าหนุ่มได้ฝึกฝนมา ต้องเป็นผู้ที่เก่งกาจยอดเยี่ยมอย่างมากแน่ๆ!

และอาจจะเก่งกาจไม่แพ้ตน!

หลี่จุ่นเกาหัวไปมาจากนั้นก็เอ่ยขึ้นว่า

“ใช่ ใช่แล้ว…นอกจากกระบวนท่าเหล่านี้ ข้า ข้าก็จำไม่ได้อีก…อืม อาจารย์ของข้าน่าจะเป็นผู้หญิง”