องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 834

หลังจากนั้นไม่นาน

หลี่จุ่นและเฟิงฉีถัวก็ลงจากเขา

แม้หลี่จุ่นจะไม่ได้คำนับเฟิงอู่หังเป็นอาจารย์

ทว่า เฟิงอู่หังก็ยอมประนีประนอม ตั้งใจจะลงจากเขาในอีกสองวันข้างหน้า ไปอาศัยอยู่ที่ตระกูลเฟิงเพื่อถ่ายทอดวิชาวรยุทธ์ทั้งหมดของเขาให้กับหลี่จุ่น

แม้หลี่จุ่นจะดีใจอย่างยิ่ง

ทว่า ในใจกลับรู้สึกผิดต่อชายชราผู้นี้อยู่บ้าง

อย่างไรเสีย การคำนับอาจารย์หรือร่ำเรียนวรยุทธ์ก็ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ

หากไอ้แก่นี่สอนไม่ดี เช่นนั้นแล้วตนก็จะมีแค่พรสวรรค์ที่ไร้เทียมทาน แต่ไม่สามารถแสดงความสามารถออกมาได้

จะยอมให้เป็นเช่นนั้นได้อย่างไร

กระนั้น

เขาจึงจำเป็นต้องใช้วิธีนี้

ระหว่างทางลงจากเขา หลี่จุ่นพลางคิดว่าจากนี้ไปตนเพียงเขย่งเท้าก็สามารถเหินเวหาได้ ใช้วิชาตัวเบาเคลื่อนที่ไปมาได้อย่างอิสระดั่งเช่นยอดฝีมือ และเหาะเหินเดินอากาศได้ ทำให้เขาดูเหมือนกำลังล่องลอยอยู่

เมื่อเฟิงฉีถัวเห็นดังนั้นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเฝื่อนๆ

ทว่า

เขาก็ยังดีใจแทนหลี่จุ่น

อย่างไรเสีย

ใช่ว่าใครก็สามารถฝึกวรยุทธ์ได้

ต้องให้ความสำคัญกับเรื่องพรสวรรค์ แทบจะมีหนึ่งในร้อย

และคนอย่างหลี่จุ่น จากที่พี่ใหญ่ของตนกล่าวไว้ ร้อยปีก็ไม่เห็นมีมาสักคน

กระนั้น วิถีการต่อสู้ของหลี่จุ่นในอนาคต... จะต้องสว่างรุ่งโรจน์

“ท่านปู่เฟิง แม้ข้าจะไม่ได้คำนับท่านอาวุโสเป็นอาจารย์ แต่ก็ควรตะเตรียมของกำนัลอย่างสมน้ำสมเนื้อ ท่านคิดว่าข้าควรจะเตรียมอย่างไรดี”

หลี่จุ่นข่มความตื่นเต้นในใจของตนพลางถามเฟิงฉีถัวที่เดินอยู่ข้างๆ ระหว่างทางลงจากเขา

เฟิงฉีถัวหัวเราะก่อนจะพูดว่า

“ฮ่าๆๆ พี่ใหญ่ของข้าคนนี้ชอบดื่มสุราดี เจ้าเอาสุราดีๆ สักสองสามไหไปให้เขาก็พอแล้ว”

สุราดี?

งั้นก็ต้องสุราหลงไถถึงจะดีที่สุด?

แต่สุราหลงไถน่าจะยังไม่มีขายที่แคว้นหนานหรอกใช่ไหม

แม้ว่าเขาจะไม่ดื่มเหล้า แต่ก็ไม่เคยได้ยินหรือเห็นมีสุราหลงไถขายในเมืองซ่างหยวน

ไม่มีสุราหลงไถ งั้นสุราสลักดอกไม้ของราชวงศ์อู่ก็น่าจะมีขาย?

เขาครุ่นคิดชั่วขณะก่อนจะถามว่า

“ท่านปู่เฟิง ท่านคิดว่าสุราชนิดใดดีที่สุดหรือ”

เฟิงฉีถัวครุ่นคิดก่อนจะตอบว่า

“เมื่อครั้งที่ข้าไปราชวงศ์อู่ได้ดื่มสุราดีชนิดหนึ่ง เรียกว่าสุราหลงไถ ข้าคิดว่าสุรานี้ดีที่สุดก็ว่าได้ เจ้าจงซื้อสุรานี้เถอะ ส่วนเรื่องเงินเจ้าไม่ต้องเป็นกังวล ข้าจะจ่ายให้ แต่เจ้าต้องไปซื้อเอง”

หลี่จุ่นรีบพูดว่า

“แต่ ไม่น่าจะมีขายในแคว้นหนาน...”

เฟิงฉีถัวพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“มีขายในแคว้นหนาน เจ้าไปที่เมืองเป่ยกวน ที่นั่นมีพ่อค้าเร่จากราชวงศ์อู่นำมาขาย แต่ว่าราคาย่อมสูงลิ่ว ฉะนั้นเจ้าจงเตรียมใจไว้ให้ดี”

หรือว่าเมื่อคืนวานตนใช้กำลังมากเกินไป

จนพวกนางได้รับบาดเจ็บ

ไม่น่าเป็นไปได้

แต่หากได้รับบาดเจ็บก็คงบาดเจ็บภายในเป็นแน่

“แม่นางทั้งสองนี่เอง ขออภัยที่ไม่ได้ต้อนรับแต่เนิ่นๆ ”

เมื่อเฟิงฉีถัวเห็นดังนั้น หน้าก็เปลี่ยนสีเล็กน้อย รีบวิ่งเหยาะๆ เข้ามาพลางพูดว่า

“ขออภัยอย่างยิ่ง ข้าออกไปทำธุระข้างนอก เพิ่งกลับมา หากต้อนรับได้ไม่ทั่วถึง แม่นางทั้งสองโปรดอภัยด้วย”

ทัวทัวที่กำลังคุยถูกคอกับเด็กสาวรีบลุกขึ้นทันที และพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“ไม่เป็นไรเลย ท่านผู้เฒ่าเฟิงพูดเกินไปแล้ว”

“พี่จุ่น ท่านปู่ พวกท่านกลับมาแล้ว? พวกท่านได้พบกับท่านปู่ใหญ่หรือไม่” เฟิงหลิงหวนรีบถามทันที

ดวงตาของเฟิงหลิงจือฉายแววตาแห่งความดีใจออกมาทันทีที่เห็นหลี่จุ่น

แต่กลับนิ่งเงียบ ไม่พูดไม่จา

เฟิงฉีถัวพยักหน้า จากนั้นหันไปถามพวกทัวทัวว่า

“แม่นางทั้งสองไม่สบายตรงไหนหรือ”

ทัวทัวเหลือบมองหลี่จุ่นแวบหนึ่ง

จากนั้นเลียริมฝีปากงามเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า

“สองวันมานี้ข้าน้อยอาเจียนอยู่เนืองๆ รู้สึกเวียนหัวตาลายและอ่อนเพลีย ข้าไม่รู้จักหมอคนใดในระแวกนี้ก็เลยมาหาท่านผู้เฒ่าให้ช่วยดูอาการ”

เมื่อหลี่จุ่นได้ยินดังนั้นก็เบิกตากว้างทันที